کسی از دفن این هفت سرباز مظلوم "خبر" دارد؟

ابتدا گمانم این بود که باید از شهدای انقلاب اسلامی ایران باشند و تا سال ها هم همین گمان را داشتم تا اینکه چند سال پیش به دنبال کشف راز این شهدا به دنیای مجازی سرکی کشیدم و ثمره مدت ها جستجو فقط هیچ بود تا اینکه  بالاخره در این کلاف سردرگم اینترنت، در کمال ناباوری پی به این راز بردم که این شهدا، "شهدای جنگ سه ساعته ی ایران و عراق" هستند.

 

 

قصه از این قرار بود که در سحرگاه یکشنبه 21 بهمن ماه 1352 ، رژیم بعثی عراق به نیت اشغالگری به مرزهای غرب و جنوب ایران  تهاجمی را آغاز می کند.

نیروهای مرزی ایران غافلگیر شده و درگیری سنگینی بین نیروهای تیپ 2 نیروی زمینی ارتش دزقول از  لشکر زرهی خوزستان و نیروهای عراقی شکل می گیرد و  به دلیل اینکه نیروهای مهاجم با چندین لشکر زرهی - مکانیزه هجوم اورده و به صدها دستگاه تاتک پیشرفته روسی ،  نفربر زرهی و آتشبار سنگین مسلح هستند و از پشتیبانی پر قدرت آتش توپخانه ، هلیکوپترهای تهاجمی و نیز پشتیبانی یک گردان نیروی هوایی برخوردارند،  با وجود مقاوت دلیرانه، تعداد زیادی از سربازان و افسران خدوم این تیپ به شهادت می رسند.

سرانجام نیروهای ایرانی در کمتر از سه ساعت، تجاوز را دفع و تمامی لشکر زرهی - مکانیزه را منهدم می کنند.

این موارد بخشی از اتفاقی است که در تاریخ 21 بهمن ماه سال 1352 یعنی حدود 5 سال قبل از انقلاب اسلامی رخ می دهد که به «جنگ سه ساعته» معروف می شود و پس از دخالت شورای امنیت سازمان ملل و اعزام بازرس به منطقه، در 16 اسفندماه آتش بس اعلام و نیروهای طرفین به مواضع خود برمی گردند.

 

 

 

 

با اینکه کمتر کسی از این واقعه خبر دارد، باید گفت که کمتر کسی هم از مدفن این سربازان بی نام و نشان وطن اطلاع دارد که بسیار گمنام و غریبانه و به دور از خانه و خانواده ی خویش کنجی از شهیدآباد دزفول  آرمیده اند.

 

 

چندی پیش، «خانم دقاق نژاد» از خبرنگاران پرتلاش دزفولی برای یافتن نام و نشانی از این شهدا، دست به کار شد، اما تلاش های مکرر ایشان بی ثمر ماند. حتی در سایت اداره کل بنیاد شهید، اطلاعات این عزیزان به عنوان شهید ثبت نشده بود.

 

 

همه ی تیرهای ما برای یافتن خانواده ی این عزیزان به سنگ خورد تا اینکه بالاخره به لطف خداوند و با پیگیری های خانم دقاق نژاد رد و نشان خانواده ی برخی از این عزیزان از طریق ثبت احوال در گوشه و کنار این سرزمین پهناور به شرح زیر به دست آمد:

1- سرباز یکم وظیفه شهید جلیل قدیمی ، نام پدر سرافراز ، متولد  1331 ، سروستان استان فارس

 2- گروهبان دوم وظیفه شهید مجید کاظمی زاده ، نام پدر: منوچهر،  متولد  1328 ، آبادان استان خوزستان

3- سرباز یکم وظیفه شهید محمدعلی سلطانی نجف آبادی، نام پدر :حسینعلی، متولد : 1333،  نجف آباد استان اصفهان

4- سرباز یکم وظیفه شهید حسین نقدی، نام پدر: علی،  متولد: 1330 ، میانه آذربایجان شرقی

 و از شهیدان :

5- شهید غلامعلی صابری ، متولد 1327

6- سربازیکم وظیفه شهید آیت اله سلیمانی ، فرزند میرزاخان،  متولد 1332

7- سرباز یکم وظیفه شهید ابراهیم سوادکوهی قره چانک ، متولد 1332

به جز اطلاعات روی سنگ مزارشان هیچ خبری به دست نیامد.


خانم دقاق نژاد، حتی توانست با پیگیری های مکرر تلفنی، خانواده ی «شهید حسین نقدی» در شهر میانه آذربایجان شرقی را پیدا کند و با مصاحبه ی با خانواده ی این شهید فهمیدیم که پدر و مادر شهید دار فانی را وداع گفته اند و  پدر شهید فقط یکی دوبار توانسته است به دزفول سفر کرده و مزار فرزندش را زیارت کند.

 

 

 

 

حال با این تفاسیر باید گفت، سنگ مزار این عزیزان پس از سالها فرسوده شده و از بین رفته است و این هفت سرباز شهید بی نام و نشانی که مهمان این شهر و دیار هستند،  مظلومانه در کنجی از قطعه موشکی شهیدآباد، آرام گرفته اند، بدون اینکه زائری داشته باشند و کسی از ماجرای شهادتشان با خبر باشد.

لذا از مسئولین محترم شهرستان دزفول، خصوصاً شهرداری محترم، خواستاریم که به حرمت جانفشانی این عزیزان در راه وطن و به حرمت مهمان بودن و مظلومیت این سربازان شهید، مزار این هفت عزیز را بازسازی و مورد تکریم و احترام قرار دهد و از مردم شهیدپرور دزفول خواستارم که در حق این عزیزان مظلوم رسم مهمان نوازی را به کار برده و زائر مزار این عزیزان شوند.