ماه رمضانی که گذشت ماه مهمانی خدا و همدلی پیروان دین اسلام بود و برای عده ای فرصتی فراهم آورد تا به جای استغفار و پرهیز از حاشیه سازی در مراسم های افطاری تیر زبان تندشان را به سوی دیگران روانه سازند و آن را نقد بنامند!
به گزارش پایگاه عدالت خواهان"شکل گیری نظام جمهوری اسلامی در سایه رهبری امام خمینی، ترکیبی از استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی را عرضه کرد ولی ورای این در نوع روابط حاکمان و مردم نیز روابطی را رقم زده که عنصر ولایت فقیه باعث استحکام بخشی، جلوگیری از دیکتاتوری، صمیمیت روابط میان مردم و مقامات و مردمسالاری دینی شده است.
احساس نزدیکی مردم و مقامات در اوایل انقلاب و دهه شصت به حدی زیاد بود که این نوع احساسات تنها در برخی از حوزه ها و جایگاه ها قابل مشاهده است. بارها رهبر کبیر انقلاب خود را نوکر و خدمتگذار مردم و ملت معرفی می کرد و اکثریت مقامات کشوری و لشکری نیز خارج از ظوابط و مقررات در مردم تنیده شده بودند.
به هر حال ریشه گرفتن مردم سالاری و انتخابات آزاد در ایران در سایه نظام جمهوری اسلامی و مقاومت مردم در مقابل تحریم ها و جنگ شکل گرفت و به تبع آن طیفی از شخصیت ها و افراد وارد عرصه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و تصمیم سازی برای چنین عرصه هایی شدند.
به مرور و با گذشت زمان فاصله میان مقامات و مردم بیشتر از گذشته شد و با شروع دولت سازندگی و پیش گرفتن اندیشه های لیبرالی و غربی در سیاستگذاری ها و رویه ها، نوعی غرور و تکبر در مقامات دولتی به وجود آمد.
چنین رویه ای آنچنان ادامه پیدا کرد که در زمانیکه محمود احمدی نژاد با آن تیپ ساده و بی آلایش خود وارد عرصه انتخابات شد و زبان مردمی تر را پیش گرفت، (هرچند بعدها روند سیاسی وی تعییرات زیادی کرد) مورد استقبال خیل عظیمی از مردم قرار گرفت و توانست مرد قدرتمند سیاست یعنی هاشمی رفسنجانی را شکست دهد. این امر نشان می داد که ملت برای کسانی که می توانند احترام آنها را حفظ کنند، ارزش قائل اند حال بماند ممکن است برخی نیز از این جو برای منافع حزبی و شخصی سواستفاده کنند و حب قدرت آنها را از مردم دورتر سازد.
به هر حال بار دیگر روحیه خان سالاری و فاصله گرفتن از مردم در دولت یازدهم تکرار شده و چنین خصیصه ای باعث می شود زمانیکه حسن روحانی در جمع های واقعی مردمی و کارگران قرار می گیرد با اعتراض مواجه می شود، چرا که فاصله ایجاد شده سبب گردیده تا مردم، رئیس جمهور را از خود نداند و در تصورات عامه، روحانی فردی مغرور و متکبر جلوه کند.
در ادبیات رئیس جمهور در سال های اخیر کمتر یا حتی اصلا مشاهده نشده که وی یا مسئولین دولتی خود را نوکر و خدمتگذار ملت بنامند. این اصطلاحات همانطور که گفته شد ریشه در ادبیات اوایل انقلاب و نظام جمهوری اسلامی دارد.
حسن روحانی متاسفانه به جای اینکه خود را از مردم بداند، پا در کفش حاشیه ها کرده و از هر تریبونی برای نوعی بازی مشروع نشان دادن خود و آرای کسب شده در انتخابات از یکسو و از سوی دیگر کنایه زدن به ارکان و زیرمجموعه های نظام مردمی جمهوری اسلامی استفاده می کند.
وی که اکراه خاصی در خدمتگذار و نوکر نامیدن خود دارد، آرای انتخاباتی را به رخ دیگران می کشد و از رای مردم برای ضربه زدن به رقیب بهره می برد. باید عنوان کرد که آرای مردمی نه یک سلاح برای تقابل با رقیب بلکه عنصری اساسی است که با افزایش مشارکت مردمی در انتخابات، مشروعیت نظام جمهوری اسلامی و قدرت مردمی آن را به رخ جهانیان می کشاند.
سواستفاده از چنین عنصری برای بازی های سیاسی داخلی باعث تقلیل جایگاه آن در حوزه کلان منافع ملی می شود. موضوعی که دولتمردان دوازدهم می بایست بهتر از دیگران آن را درک کنند.
به هر حال آنچه تحت عنوان نظام مردم سالاری دینی جمهوری اسلامی در جهان شناخته می شود حاصل دهها و صدها مولفه حیاتبخشی است که از ابتدای انقلاب شکل گرفته اند و افرادی که براساس آرای مردمی انتخاب می شوند می بایست این جایگاه را پاسداشت کنند و مانع از سواستفاده از آن شوند.
روسای جمهور در ایران در برخی از برهه ها و به ویژه در دور دوم وارد چالش تقابل با نظام می شوند که این باعث حاشیه آفرینی و در نتیجه فراموشی کار و خدمتگذاری به مردم می شود. مشخصا وجود جایگاه ولایت فقیه در قانون اساسی خود عاملی مهم برای جلوگیری از استبداد رای و دیکتاتوری دولت ها در طول 4 دهه اخیر شده است.
در غیر اینصورت ممکن بود نظام نوپای جمهوری اسلامی از همان آغاز کار با خیانت و تکروی های برخی دولت ها به سرنوشت دیکتاتوری روسای جمهور تبدیل شود. از این رو دولت های بعدی که شکل می گیرند، خود را مدیون وجود ساختار نظام جمهوری اسلامی و مقاومت و پایمردی مردم بدانند نه آنکه سعی کنند این دو را برای منافع شخصی و حزبی در روبه رو هم قرار دهند
