، انتخابات 24 خرداد سال 92 یکی از نقاط عطف تاریخ سیاسی ایران بود. فتنه گران سال 88 که اصل سلامت انتخابات را زیر سوال برده بودند بین دو راهی تحریم انتخابات یا شرکت در انتخابات با هزینه خط بطلان کشیدن بر ادعای تقلب، گیر کرده بودند. همین موضوع بود که تا روزهای منتهی به انتخابات استراتژی مشخصی از سوی این جریان دیده نمی شد. تا اینکه گویا جریان اصلاحات نفس کشیدن خود را در شرکت در انتخابات دید.
بعد از ثبت نام محمدرضا عارف در انتخابات، وی بعنوان تنها گزینه اصلاح طلبان مطرح شد اما مدت کوتاهی از حضور او نگذشته بود که اصلاح طلبان متوجه شدند باید عطای عارف را به لقایش ببخشند و تخم مرغ هایشان را در سبد دیگری بچینند. این بود که کم کم زمزمه پیوستن به حسن روحانی و حمایت از او به گوش رسید. زمزمه هایی که داد عارف را در آورد تا جائیکه وی صراحتا در نشست انتخاباتی خود در جمع دانشجویان دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان با اشاره به اصولگرا بودن حسن روحانی تاکید کرد: "روحانی نمی تواند مورد اجماع اصلاح طلبان باشد".
اما به هر ترتیب جریان اصلاح طلب با مشاهده عدم اقبال تاثیرگذار مردم به کاندیدایشان تصمیم گرفتند با حسن روحانی بسازند و از او حمایت کنند. نتیجه انتخابات 24 خرداد شاید بیش از همه اصلاح طلبان را شگفت زده کرد. پافشاری نظام بر اختلاف رای حسن روحانی از یک طرف، ابطال ادعای تقلب از یک طرف و روی کار آمدن نامزد مورد حمایت از طرف دیگر جریان اصلاحات را در بهت و حیرت فرو برد. اما این پایان ماجرا نبود.
بعد از روی کار آمدن حسن روحانی و اعلام مواضعی که گاه با خط مشی اصلاح طلبان جور در نمیامد، آغاز مذاکرات هسته ای و ناکارآمدی دولت در تحقق بخشی از شعارهایش در کوتاه مدت، اصلاح طلبان را از آینده محبوبیت سیاسی حسن روحانی ترساند و از اینجا بود که زمزمه های "عبور از روحانی" مطرح شد.
گام اول در "عبور از روحانی" پافشاری بر "روحانی از ما نیست"، بود. چهره های اصلاح طلب بر خلاف سخنان روزهای ابتدایی پس از انتخابات که پیروزی روحانی را پیروزی اصلاح طلبان می نامیدند، شروع به موضعگیری علیه وی و خط کشی با مواضع روحانی کردند. بعنوان مثال سخنی از موسوی خویینی‌ها درباره مخالفت با دیدار مجمع روحانیون با روحانی در برخی رسانه ها نقل شد که وی تاکید کرده بود: "دیدار روحانی رفتن یعنی مشروعیت بخشیدن به او. روحانی از نردبان اصلاحات بالا رفت اما بویی از اصلاحات نبرده است. او نیروی حاکمیت و نظام است". احمد کارگر نجاتی، عضو حزب منحله مشارکت در مطلب دیگری ضمن نقد عملکرد دولت اظهار داشت: "درست است که روحانی با تابلوی اعتدال و نوعی دولت فراجناحی به میدان رقابت‌ها آمد اما بی‌هیچ تردیدی او به عنوان شخص خودش از هیچ پایگاه اجتماعی و بدنه سیاسی اختصاصی برخوردار نبود"..
اکنون با گذشت زمان و بالاگرفتن اختلافات روحانی و اصلاح طلبان، عدم تحقق کامل مطالبات این جریان از دولت در بکار گرفتن نیروهای تند اصلاح طلب به خصوص در سطوح میانی و پائینی مدیریت، صدای تهدید این جریان برای "عبور از روحانی" را بلندترکرده است. اصلاح طلبان قصد دارند با پیوند زدن موجودیت روحانی به حمایت اصلاح طلبان، وی را وادار به تن دادن به مطالبات خود کنند. موضوعی که به وضوح در مصاحبه اخیر حجاریان با روزنامه "اعتماد" شاهد هستیم. این تئوریسین جریان اصلاحات در بخشی از گفتگوی خود ادعای پیشین اصلاح طلبان در "رای آوردن روحانی با حمایت اصلاح طلبان" را تکرار کرد و با انتقاد از "لاغر شدن بدنه اصلاح طلبان در دولت"، با لحنی تهدیدگونه نسبت به رئیس جمهور تاکید کرد: "اگر اصلاح طلبان نباشند روحانی هم وجود نخواهد داشت!."
بر همین اساس شاهد هستیم که روز به روز گوشه کنایه های اصلاح طلبان به روحانی زیادتر شده و پافشاری آنها بر مشروط شدن ادامه حیات سیاسی روحانی به حمایت آنان نمود بیشتری پیدا می‌کند. این ادعا در حالی مطرح می‌شود که حسن روحانی در یکی از سخنرانی‌های خود با دست رد زدن به اینگونه سخنان تاکید کرد: "دولت تعهدی به هیچ حزب و جناحی نداده و وامدار هیچ گروهی نیست". به این ترتیب باید شاهد تقابل جدی تر و علنی تر جریان اصلاحات با "دولت تدبیر و امید" و رسیدن پروژه "عبور از روحانی" به گام آخر در روزها و ماه های آینده باشیم.
