کمتر از پنج ماه از عمر دولت یازدهم می گذرد؛ دولتی که دوسال از چهار سال عمر خود را با مجلس نهم می گذراند.
قطعاً دو سال زمان کمی برای یک تعامل سازنده با مجلس نیست و می توان تصمیمات مهمی را به کمک مجلس به ویژه در این شرایط که اقتصاد مردم با مشکل مواجه شده است، گرفت.
متأسفانه چالش هایی میان مجلس و دولت در سه ماه گذشته رخ داده است؛ سوالاتی از سوی نمایندگان در مجلس مطرح شد و جواب هایی نیز از سوی دولت به این سوال ها داده شد.
اما اتفاقاتی که بعد از هر بار سوال از وزرا می افتد نشان می دهد که دولت تمایل زیادی به پاسخگویی به مجلس ندارد.
وقتی مجلس به وزیر اقتصاد کار زرد او واکنش او قهر کردن و تهدید به استعفا بود؛ کارت زرد های بعدی نیز از سوی دولت بدون جواب نماندند.
آنچه که مسلم است سوال، اخطار، تذکر و استیضاح حق نمایندگان مردم است و اگر آنها عملکرد دولت را نقد و بررسی نکنند، قطعاً از وظیفه خود به عنوان نماینده مجلس کوتاهی کرده و باید پاسخگو باشند.
مردم هر منطقه با این امید نماینده خود را به مجلس می فرستند که این نماینده حافظ منافع ملی و همچنین منطقه ای باشد و قطعاً نمایندگان در برابر مردم نیز بای پاسخگو باشند.
دولت های قبل نیز با یان روند مواجه بوده اند؛ حتی در دولت دهم، سوال از رئیس جمهور توسط مجلس پرسیده شد؛ آنچه که مهم است برخی از رسانه های وابسته و افراطی در دولت دهم از سوال های نمایندگان بیشترین دفاع را داشتند؛ اما اکنون در این دولت، سوالات همان نمایندگان مجلس را به شدت محکوم می کنند.
پس از سوالات مکرر که از سوی نمایندگان مطرح شد، بسیاری از مردان دولت با بی احترامی به نمایندگان مجلس به سوالات مجلس دهن کجی کردند.
نوبخت از این سوالات گلایه کرد؛ ترکان چندین بار نمایندگان را تهدید کرد و در نهایت گفت باید این دوسال مجلس را تحمل کرد و ...
موضوع اصلی این است که قطعاً اگر کم کاری از سوی دولت نباشد، نمایندگان با سوالات مکرر وقت وزرا را نخواهند گرفت و دولت به جای اینکه به دنبال محکوم کردن سوال نمایندگان که حق قانونی آنهاست، باشد؛ بهتر است عملکرد خود را بررسی کند تا بهتر بتواند در راستای برطرف کردن مشکلات مردم قدم بردارد.
این موضوع که دولت بدون توجه به سوالات مجلس و درخواست های ملت ایران، راه خود را پیش برده و به دنبال برخی از جریانات سیاسی برود قطعاً درست نیست.
شاید بهتر باشد دولت به جای اینکه وقت خود را صرف گلایه کردن کند، به توجیه افراد دولتی بپردازد و یا اینکه با کسانی که با توهین به مجلس می خواهند قدرت پوشالی خود را به رخ بکشانند برخورد شود.
اظهارات حجاریان مبنی بر انحلال مجلس، از سوی هیچ یک از افراد دولتی پاسخ داده نشد؛ سریع القلم به عنوان مشاور رئیس جمهور نیز با نظریات غربی خود دو بار به ملت ایران توهین کرد که موجب اعتراض بسیاری از تاکسی رانان در سطح کشور شد؛ اکبر ترکان در ابتدا مجلس را تهدید کرد که باید حتماً به وزرا رای اعتماد بدهند و گرنه در دوره های بعد رد صلاحیت می شوند، روز گذشته نیز اکبر ترکان، مشاور رئیس جمهور اظهاراتی مبنی بر تحمل مجلس عنوان کرد.
اینها مواردی از دهن کجی دولت به مردم و نمایندگان آنها در مجلس شورای اسلامی است که تا کنون به هیچ یک از آنها از سوی دولت پاسخی داده نشده است.
این سکوت دولت در مقابل این بی احترامی ها را نشانه چه می توان دانست؟
