به گزارش پایگاه عدالت خواهان" مالک شریعتی: جایگاه رفیع رهبری نظام و شان والای ولایت فقیه اقتضا می کند که رهبرانقلاب نسبت به پدیدآمدن کوچکترین انحراف در مسیر اصلی انقلاب یا بروز هرگونه خطای بزرگ از ناحیه مسوولین خصوصا مدیران ارشد نظام واکنش جدی نشان دهد تا حرکت کلان کشور دچار آسیب و خلل جدی نشود. این مساله در سیره امام راحل (ره) با توجه به حوادث متعدد دهه شصت به کرات دیده شده است؛ عزل بنی صدر، عزل قائم مقام رهبری، تذکرات جدی به مجلس و شورای نگهبان، اتمام حجت با امرای ارتش و سپاه در ماجرای پاوه و چندین نمونه دیگر که مجال تفصیل آنها در این نوشته نیست.
حضرت آیت الله خامنه ای نیز در نزدیک به سی سال رهبری حکیمانه خود، همانند امام راحل (ره) تا جای ممکن اهل مدارا و صبر بودند، اما در آنجاکه تذکرات مخفی و هشدارها چاره ساز نبوده است، یا تذکر علنی داده اند یا به ناچار مداخله کرده اند.
مقام معظم رهبری ششم آبان 1388 در دیدار نخبگان جوان با ایشان در قسمتی از بیانات خویش فرمودند: «حرف خصوصى، پيغام خصوصى، نصيحتِ لازم انجام مي گيرد، وقتى انسان ناچار مي شود، يك حرفى را مى‌آورد در علن بيان مي كند.»
ایشان همچنین چهارم شهریور 1388 در دیدار دانشجویی ماه مبارک رمضان در پاسخ به اظهارات برخی دانشجویان - در مورد اینکه تلقی این است که رهبری از همه اقدامات دولت دفاع می کند - فرمودند: «علني موضع گرفتن نسبت به يك نقطه ي ضعف در يك مسئول، شما خيال مي‌كنيد كه چقدر كمك مي‌كند به حل آن مشكل؟ هيچي. گاهي اوقات هست كه انسان اگر يك چيزي را بدون علني كردن دنبال علاجش باشد، بهتر علاج خواهد شد، تا اينكه يك چيزي را انسان جنجالي كند. بله، يك وقت هست كه هيچ چاره اي جز علني شدن نيست؛ آنجا بله، انسان علني مي‌كند؛ ليكن اينجور نيست كه تصور بشود اگر چنانچه يك ايرادي، اشكالي در مجموعه ي مسئولين اجرائي كشور وجود دارد و رهبري با آنها مخالف است، حتماً بايستي اين را در بلندگوها بيان كند؛ نه، گاهي اوقات مصلحت قطعي در اين است كه انسان يك چيزي را علني نكند.»
پیام مهم برای ختم غائله نجف آباد در دهه هفتاد، هشدار نسبت به تحرکات افراطی و خطرناک مجلس ششم خصوصا برخورد با زمزمه های تعطیلی انتخابات، دخالت در فک پلمپ تاسیسات هسته ای در پایان دولت خاتمی، نامه تاریخی در پاسخ به استعفای امام جمعه اسبق اصفهان، تایید صلاحیت های انتخابات سال 84 از جمله این موارد است. اما برخی از این موارد مستقیما به روسای جمهور وقت یا دیگر مسوولان ارشد نظام مرتبط بوده است.
در زمان ریاست جمهوری مرحوم آقای هاشمی، رهبرانقلاب نسبت به موج تجملگرایی تئوریزه شده از ناحیه وی، هشدار صریح دادند و خط اصلی انقلاب را پرهیز از اشرافیت و نفی تجملگرایی دانستند: «از اینکه کسانی می‌کوشند تا در میان مردم ما رسم تجملگرایی و اسراف و ولخرجی را شایع کنند، شدیداً نگران و متأسفم ... امروز در جمهوری اسلامی، اگر ما احساس بکنیم که زندگی به سمت اشرافی‌گری میرود، بلاشک این انحراف است؛ بروبرگرد ندارد.» و البته با وجود این انتقادات مهم، در پایان دولت هاشمی گفتند که هیچ کس برای من هاشمی نمیشود.
در زمان دولت آقای خاتمی نیز پس از چند مرتبه بی دقتی رئیس جمهور به نحوه تعامل ذلیلانه با غرب، ایشان هشدار صریح دادند که اگر عده ای دست نکشند مطالب را با مردم به طور صریح در میان خواهند گذاشت: «کسانی که دم از مذاکره با آمریکا میزنند، یا از الفبای سیاست چیزی نمیدانند، یا الفبای غیرت را بلد نیستند؛ یکی از این دو تاست. واقعاً جای تأسّف است. حکومتی که این‌طور صریحاً میگوید میخواهم علیه نظام اسلامی و خواستِ ملت ایران عمل کنم و برای براندازی این نظام بودجه میگذارد، ارتباط و مذاکره با آن، هم خیانت و هم حماقت است!»
چند مرتبه دیگر هم تذکراتی شدیداللحن خصوصا در حوزه رفتارهای تنش آفرین دولت خاتمی داده شد.
اما در دولت های نهم و دهم چه اتفاقی رخ داد؟ محمود احمدی نژاد پس از آغاز طوفانی اش در استفاده از ادبیات انقلابی و شعارهای عدالتخواهانه، به تدریج از آرمانهای اولیه اش فاصله گرفت و هر چه به پایان دولت دهم نزدیک شد، میزان حمایتهای رهبری از شخص او تقریبا به صفر و درباره دولت او نیز به کمترین میزان در هشت سال ریاست جمهوری اش رسید. البته هستند کسانی که می خواهند حمایت کلی رهبری از دولت دهم در پایان کارش را یکسره به پای احمدی نژاد بنویسند که طبعا اینگونه نیست.
یکبار پس از ماجرای خانه نشینی 11 روزه احمدی نژاد بود که رهبرانقلاب نسبت به هشیاری نظام و رهبری دربرابر هرگونه انحراف هشدار دادند: «تا من زنده هستم، تا من مسئوليت دارم، به حول و قوه‌ى الهى نخواهم گذاشت اين حركت عظيم ملت به سوى آرمانها ذره‌اى منحرف شود.» و یکبار نیز پس از آنکه رهبرانقلاب در پی علنی شدن اختلاف سران قوا و نامه نگاری ها هشدار دادند که هرکس اختلاف را به میان مردم بکشاند خیانت کرده است، احمدی نژاد ماجرای معروف به یکشنبه سیاه را در روز استیضاح شیخ الاسلامی رقم زد و با شدیدترین واکنش مستقیم رهبرانقلاب نسبت به یک رئیس جمهور مواجه شد: «متأسفانه رئیس یک قوه به استناد یک اتهام ثابت‌نشده و حتی مطرح‌نشده در دادگاه، دو قوه‌ی دیگر، یعنی مجلس و قوه قضاییه را متهم ساخت که کاری بد، غلط، نامناسب، خلاف شرع، خلاف قانون و خلاف اخلاق بود.»
گرچه آقایان هاشمی و خاتمی پس از دوران ریاست جمهوری شان به واسطه نقش آفرینی در فتنه 88 و به تناسب میزان تاثیرشان مورد عتاب شدیدتری از جانب رهبرانقلاب قرار گرفتند و خاتمی تا کنون نقش یک مردود سیاسی را انتخاب کرده است و حتی مرحوم هاشمی در این اواخر یکبار در ماجرای توئیت "گفتمان موشک" مستقیما تذکر گرفت، اما قطعا در زمان ریاست جمهوری، این احمدی نژاد بود که رفتارش مصداق خیانت از پیش اعلام شده رهبری قرار گرفت و پس از ارتکاب خطا نیز با عبارات سنگین خلاف شرع، اخلاق و قانون مورد شماتت رهبرانقلاب قرار گرفت.
اگرچه مجموعه دولتهای نهم و دهم که خیل کثیری از مدیران ارشد و میانی آن خارج از حلقه تنگ انحرافی بودند تاکنون پرکارترین و ارزشی ترین دولت ها در بیان رهبرانقلاب بوده اند باید اذعان کرد که متاسفانه احمدی نژاد و یاران بهاری اش! خدمات عظیم سایر مجموعه دولت خصوصا در دوره نهم را کاملا به حاشیه بردند تا جایی که رهبرانقلاب نیز براساس این تجربه تلخ، به نامزدهای انتخابات 92 توصیه کردند: "قول بدهند حاشیه سازی نمی کنند و دست اطرافیان خود را باز نخواهند گذاشت."
