به گزارش پایگاه عدالت خواهان ایران" روند تورم افسار گسیخته بلافاصله پس از انتخابات ریاست جمهوری 96 اوج گرفت. در کمتر از دوسال، نرخ ارز 4 برابر شد، 400 درصد افزایش. مسکن و خودرو بیش از 200 درصد تورم؛ و اقلام مصرفی مردم بیش از این ارقام و درصدها.
- یک علت این بود که برخی سیاسیون، خاطر شان از انتخابات آسوده شده بود. علت مکمل و اصلی تر این بود که بخشی از روند کنترل تورم، صحنه آرایی بود و بخشی دیگر، سیاست هایی که در کوتاه مدت تورم را مهار می کرد اما در میان مدت موجب رکود تورمی سنگین می شد.
- پروژه های عمرانی بسیاری مانند مسکن مهر که چرخ 250 شاخه صنعتی و تولیدی را به حرکت در می آورد، در تیراژ میلیونی شغل درست می کرد و موجب کاهش تقاضا در بازار و کاهش تورم می شد، تعطیل شدند. با این توجیه که تزریق نقدینگی چند هزار میلیارد تومانی، تورم تولید می کند.
- اما در همین دولت، نقدینگی از 430 هزار میلیارد به 1800 هزار میلیارد تومان رسید. در عین حال، به علت شرایط دولت ساخته "تعلیق و انتظار معجزه برجام" و تعطیلی تولید، رکود شدید حاکم شد. در عین حال نقدینگی فزاینده، سراغ بخش های دلالی غیر مولد رفت. انقباض دولت که به فضای اقتصادی هم سر ریز می شد، با انبساط سیلاب نقدینگی سرگردان همراه شده و مصیبت رکود و تورم را با هم آورده بود!
- اما از همه بدتر، هم سویی دانسته یا ندانسته برخی مدیران با راهبرد دشمن و طیف غربگرا مبنی بر "شرطی سازی" مردم و تصمیم گیران به مذاکره و توافق یکطرفه با آمریکا و اروپا بود.
- بمباران شدید رسانه ای در جریان بود و برخی مدیران و سیاسیون هم در تدارک آن نقش ایفا می کردند. تروریست ها و اخلالگران اقتصادی هم در این میان فعال بودند.
- اخلالگران ضمن دستکاری در قیمت ارز و از این قبیل، به بازار و مردم و مسئولان چنین تلقین می کردند که هر وقت بوی سفرهای دیپلماتیک و مذاکره و توافق می آید، حال اقتصاد خوب می شود و هر وقت می خواهیم پای حداقل حقوق خود بایستیم یا در برابر تهدید دشمن از خود اقتدار نشان دهیم، نرخ ارز به هم می ریزد و بازار ملتهب می شود!
---این روند، فروردین 94 و سپس تیر ماه همان سال اوج گرفت. فضای تبلیغاتی چنان شدید بود که برخی شهروندان در جشن خیابانی بر اساس جو تبلیغاتی موجود، دلار را با اسکناس 500 یا هزار تومانی نشان دادند. حاکی از این که قیمت دلار به یک سوم یا یک ششم کاهش می یابد!
- کسی نگفت که در شرایط تحمیل رکود به تولید ملی و گسترش بی رویه واردات که بنیه اقتصاد ملی را به قهقرا می برد و تبدیل به طفیلی اقتصاد خارجی و دیپلماسی التماسی می کرد، چگونه امکان دارد ارزش پول ملی و قدرت خرید مردم افزایش پیدا کند؟!
- استدلال های رایج اقتصادی در دنیا را کمتر کسی می شنید. فقط وعده بود و هیجان. ادعا می شد پس از توافق، هر ماه 6 میلیارد دلار جرینگی به کشور سرریز می شود(!) 150میلیارد دلار پول بلوکه شده به علاوه 200 میلیارد دلار سرمایه خارجی به ایران می آید(!) بوئینگ آمریکا و ایرباس فرانسه برای فروش 200 فروند هواپیما به ایران مسابقه گذاشته اند(!) قرارداد 5 میلیارد دلاری با شرکت توتال امضا شد و انبوه قراردادهای مشابه خارجی (بدون حضور شرکت های ایرانی) در راه است. و ...
- نه کسی از چند و چون قرارها پرسید، و نه از ضمانت اجرا و نه از نابودی ظرفیت های اقتصادی داخلی که مورد بی مهری قرار می گرفت. صرف آمد و شد هیئت های خارجی، از تیر تا اسفند 94 که انتخابات مجلس برگزار می شد، برای مردم فاکتور شد.
- سال 95 هم گفته شد، گلابی های باغ برجام، سال 96 و 97 به بار می نشیند، بنابراین مردم در انتخابات ریاست جمهوری 96 حق انتخاب ندارند وحالا که برنامه هسته ای را داده اند، ناچارند پای همین روند بمانند تا خیرش را بخورند... اما مردم از بعد انتخابات 96، به تدریج میوه تلخ درخت شرطی شدن راچشیده اند تا به امروز.
- چرا؟ چون برخی مدیران ما به جای اهتمام به رونق اقتصاد ملی (که هجدهمین اقتصاد بزرگ دنیاست) و توسعه دیپلماسی عزتمندانه و حکیمانه در جهان غیر غرب، همچنان معطل اخم این یا لبخند آن دولت غربی هستند. رندان معارض با نظام و انقلاب هم که حتی سرنوشت ملت و اعتبار دولت نیز برایشان مهم نیست، همچنان با الّا کلنگ دلار بازی می کنند تا دولت و دیگر نهادها جرئت نکنند به بازی فریبکارانه دشمن در حوزه تولید اعتیاد و شرطی سازی به انفعال و سازش یکطرفه پایان دهند.
