به گزارش پایگاه عدالت خواهان" حسین خان بابازاده:«با این حجم عظیم مشکلات در کشور که بسیاری از این مشکلات هم مستقیما با زندگی و روان افراد سر و کار دارد، مسئولان امر چطوری شب سر راحت بر زمین می گذارند و آسوده خاطر می خوابند». این موضوع بارها و بارها ذهن نگارنده را مشغول نموده و بعضا آن را با سایر دوستان به بحث گذاشته ام.
روزانه آمارهای منفی و نگران کننده ای از وضعیت جامعه نه در جلسات پشت درهای بسته که در اخبار رسمی کشور مطرح می شود.
هرچند همیشه این سخن هم در بین مردم و هم در بین اهل فن مطرح است که واقعیت از آماری که مطرح می شود به مراتب نگران کننده تر است اما اگر بخواهیم به همین آمار رسمی و علنی بسنده کنیم با این آمارها خصوصا در حوزه اجتماعی و اقتصادی چگونه یک مسئول می تواند عصر یا شب به راحتی از محل کار به منزل برود و با خیال راحت به استراحت بپردازد.
آمارها می گویند حدود سه الی چهار میلیون بیکار قطعی در کشور وجود دارد که بعضا این آمار را تا پنج و حتی هفت میلیون هم ذکر می کنند که این آمار بدون احتساب جمعیت سرباز و دانشجوست. حدود 10 میلیون جوان اعم از دختر و پسر در سن ازدواج هستند و شاید نیمی از آنها سن ازدوجشان هم گذشته است. حدود 1.5 میلیون معتاد در جامعه وجود دارد که این رقم تا سه میلیون هم شنیده می شود.
آمار بالا و رو به گسترش طلاق در جامعه، مشکل معیشتی و میزان درآمد بسیاری از خانوارها تا آنجا که دریافت رقم ناچیز یارانه 45 هزارتومانی هم برایشان گره گشاست، هم از دیگر معضلات است. قطعا ذکر این موارد مشت نمونه خروار است و این را هم باید گفت که این معضلات از اولویت های کاری نظام اسلامی است و ارتباطی به حجم عظیم و غیرقابل وصف خدمات و پیشرفت ها در 38 سال گذشته ندارد.
اما اگر بخواهیم برای نمونه و در جهت فهم بیشتر فقط حوزه جوانان را بررسی کنیم، مسئولانی که حوزه جوانان به طور مستقیم یا غیر مستقیم تحت مسئولیت آنان تعریف می شود، چطور می توانند بیکاری عظیم جوانان، تاخیر در ازدواج بیش از 5 میلیون نفر(که انواع معضلات اجتماعی از تبعات قطعی آن است)، اعتیاد، ناهنجاری فرهنگی و... را برای خود هضم کنند و به راحتی با آن کنار بیایند؟ بدون پرده نه نگارنده و نه هیچ کس دیگری بی تابی خاصی یا جنب و جوشی در مسئولان برای حل مشکلات نمی بیند.این نحوه مدیریت بدون تردید دردی را درمان نمی کند.
نکته ای که ذهن حقیر را بدان مشغول کرده این است که مسئولانی که حوزه کاری شان به این قبیل مشکلات مربوط می شود چگونه شب به راحتی سر بر بالین می گذارند و آسوده استراحت می کنند؟ یک فرد در زمان مسئولیت خود می تواند منشا خدمات گسترده ای باشد، یا اصلا کاری نکند و با حفظ وضعیت موجود دوران مسئولیت را به سر ببرد و یا منشا یکسری مشکلات جدید شود. متاسفانه و یا خوشبختانه مردم ایران هر سه روش را به خوبی در مسئولان مختلف و در بازه های مختلف تجربه کرده و با آن آشنایی دارند اما قطع به یقین مردم غیر از روش اول انتظار دیگری مسئولان ندارند.
اگر از بحث حقوق، مزایا، قدرت، شهرت و... مسئولیت بگذریم و قصد ورود به این مقوله را نکنیم مگر غیر از این است که در یک بازه زمانی که آقا یا خانمی مسئولیت امری را قبول می کند در پیشگاه خداوند مسئول است. بحث پیشگاه ملت در اصطلاح «پیشکش» بماند که متاسفانه در ایران رسم بر این شده که بررسی خاصی از عملکرد فرد در زمان مسئولیتش انجام نمی شود و عملا پاسخگویی خاصی در کار نیست و در این چند خط هم قصد تلنگر به وجدان مسئولان مدنظر است.
موضوع دیگری که برای حقیر قابل توجه است این است که با این حجم عظیم مشکلات اگر به فردی پیشنهاد اینگونه مسئولیت را بدهند با چه جراتی قدم پیش می گذارد تا مسئولیت را قبول کند؟ حال این موضوع را بگذارید در کنار افرادی که حتی حاضرند تلاش کنند، لابی کنند، دیگران را تخریب کنند، وعده بدهند، دروغ بگویند، بعضا پول خرج کنند تا به مسئولیت برسند؟!
این نکته را هم برای جلوگیری از سوء برداشت احتمالی ذکر کرد که این قبول مسئولیت با آن قبول مسئولیت به نیت خدمت توسط افراد توانمندی که کار روی زمین مانده را بر می دارند بدون شک تفاوت زمین تا آسمان است.
قصد اطاله کلام نیست اما بر حقیر واجب بود نه به عنوان یک خبرنگار و یا یک فرد فعال در رسانه بلکه به عنوان یک فرد از جامعه و بر حسب قاعده امر به معروف و نهی از منکر این نکته را متذکر شوم که سال های مسئولیت می گذرد و همان طور که بر دیگران گذشت و به شما رسید، از شما هم می گذرد و به دیگران می رسد اما برای ثانیه ثانیه این دوران باید چند صباح دیگر پاسخگو باشید. دورانی که تحول های مثبت و حل مشکلات بسته به اراده، تصمیم، امضا، تحرک، پیگیری، تیم همراه و... شما بسته بود.
