به گزارش پایگاه عدالت خواهان" اگرچه امی بودن رسول خدا، محمد مصطفی(ص) یکی از دستاویزهای اصلی مشرکان برای آزار و اذیت وی بود، اما خداوند متعال ارزش‌هایی را در وجود ایشان و همچنین سند رسالتشان یعنی قرآن کریم قرار داده است که اگر تمام تاریخ هم بخواهند در مقابل آن‌ها مقاومت کنند نمی‌توانند.
یاد کردن و قسم خوردن خداوند بر نور، قلم و هر آنچه قلم می‌نگارد در سوره شصت و هشتم قرآن، ارزش والای نوشتن و نگارش را بیان می‌کند، اما نه هر نوشتنی و هر نگارشی! نام‌گذاری یک سوره به نام قلم زمانی رخ می‌دهد که خدای بزرگ می‌خواهد پیامبرش را در مقابل دروغ‌ها و افتراها تسکین دهد. آنجا که می‌فرماید: «قسم به نور و قلم و آنچه خواهد نگاشت که تو به لطف و رحمت پروردگارت هرگز دیوانه نیستی و البته تو را پاداشی نامحدود است و در حقیقت تو به نیکو خلقی عظیم آراسته‌ای».
همین نشان می‌دهد که قلم وقتی به درستی بر صفحات حرکت کند می‌تواند هر دسیسه، اشتباه، کمی و کاستی جامعه، دروغگویی و افترا، بداخلاقی و تهمت و بسیاری نقایص را برطرف کند، چرا که ارزش و جایگاه واقعی که خالق هستی برایش تصور کرده قابل استناد است، می‌توان بر آن قسم خورد.
در زمانه ما این موضوع خود بسیار مسئولیت زا است. به خصوص برای شخص نویسندگان. در هر جایگاه و هر مرتبه‌ای که هستند، در هر شغل و با هر تفکر و هر شیوه و سبکی برای زندگی، آنچه ارزش نوشته‌هایشان را کم یا زیاد می‌کند میزان حس مسئولیتی است که در جایگاه نگارنده دارند.
نوشتن به نوعی تخلیه ذهنی است
یکی از نویسندگان جوان استان قم با تأکید بر اینکه نوشتن به نوعی تخلیه ذهنی افرادی است که این استعداد در وجودشان قرار داده شده، اظهار داشت: از این جهت می‌توان متوجه شد که نوشتن و نویسندگی تا چه حد مسئولیت زا است.
به گفته مریم حسینی‌نژاد تا زمانی که مطلب یا نظر یا تحلیل و داستانی در ذهن فردی است متعلق به خودش است، اما زمانی که اراده می‌کند آن را روی کاغذ، دیوار، صفحه فضای مجازی یا وبلاگ و سایتش منتشر کند، حتی اگر بداند که خوانندگان زیادی نخواهد داشت باز همان مسئولیتی را دارد که نویسنده‌ای شناخته شده خواهد داشت.
مردم حتی اگر قریحه نویسندگی هم نداشته باشند دلشان می‌خواهد در مورد کوچکترین اتفاق اطرافشان بنویسند
این هنرمند قمی ادامه می‌دهد: قطعاً هر نویسنده‌ای برای نوشتن حتی یک جمله دلیلی دارد، چرا که اگر بی دلیل بخواهی بنویسی به نظرم آن را نمی‌توان نوشتن دانست، این دلایل می‌توانند ناشی از حس زیباشناختی، بیان احساسات یا بیان یک حرف تازه در موضوعات مختلف باشند، در دوره‌ای صرفاً ثبت هنرمندی و توانایی‌های یک فرد در نحوه بیان آنچه در ذهنش بود اهمیت زیادی داشت اما در زمانه زندگی ما که جامعه از لحاظ جمعیت و همچنین موضوعات مورد بررسی دارای رشد بوده دیگر نوشتن تنها به این دلیل خلاصه نمی‌شود.
حسینی نژاد که قریب به ۵ سال است در عرصه طنز فعالیت دارد، اضافه کرد: در حال حاضر و همانطور که مشاهده می‌کنید، مردم حتی اگر قریحه نویسندگی هم نداشته باشند دلشان می‌خواهد در مورد کوچکترین اتفاق اطرافشان بنویسند، مصداق بارز این موضوع واکنش‌های عمومی به مسائل مختلف در صفحات فضای مجازی است، این خود نشان می‌دهد که نوشتن تا چه حد مسئولیت زا است.
این نویسنده قمی که از طنزنویسان این استان محسوب می‌شود در خصوص عرصه کاری خود گفت: قطعاً دنیای طنز و طنز نویسی یکی از مهمترین بخش‌های نویسندگی است، چرا که نویسنده قبل از بیان یک موضوع خنده آور، یک هدف پنهان و موضوعی جدی را مد نظر دارد.
حسینی نژاد افزود: اینکه یک طنز نویس بخواهد موضوعات جدی و مشکلات زندگی اجتماعی و ابعاد مختلف این زندگی را به زبان خنده بیان کند، بسیار سخت است و نیاز به تمرکز بالا و مسئولیت پذیری زیادی دارد، چرا که اگر این‌گونه نباشد چیزی بیشتر از یک هجونامه یا هزل نویسی نخواهد بود.
به گفته این هنرمند قمی، یک طنز نویس در قالب شوخی و خنده دغدغه‌های خود یا خوانندگانش را نسبت به آنچه در اطرافشان می‌گذرد به گونه‌ای شیرین بیان می‌کند تا هم این دغدغه‌ها به چشم بیایند و هم کسی آزرده خاطر نشود.
مدیران باید مورد نقد و بررسی عادلانه قرار گیرند
وی در ادامه اظهار داشت: معمولاً مدیران و عملکردهایشان و در مرتبه بعدی مردم و نحوه رفتارشان در جامعه سوژه‌های اصلی یک طنز نویس را تشکیل می‌دهند، مدیران از آن جهت که به دلیل جایگاهشان و تأثیر این جایگاه بر زندگی عمومی و خصوصی مردم باید مورد نقد و بررسی عادلانه قرار گیرند، همین موجب می‌شود تا مسئولیت‌های یک طنز نویس بیش از گذشته باشد.
هر نویسنده‌ای قبل از هر شخص و رسانه‌ای، باید توسط خودش مورد نقد و موشکافی قرار گیرد
به گفته حسینی نژاد، در کنار مدیران، مردم و نحوه رفتارهایشان در جامعه نیز موضوع مهم دیگری است که از چشم تیزبین طنزنویسان دور نمی‌ماند و نخواهد ماند.
این نویسنده با تأکید بر اینکه هر نویسنده‌ای قبل از هر شخص و رسانه‌ای، باید توسط خودش مورد نقد و موشکافی قرار گیرد، گفت: پایان کار یک نویسنده زمانی می‌رسد که خود را از جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند جدا کند، از بالا به مردم نگاه کند و به گونه‌ای «عقل کل پنداری» برسد، این آفت بزرگی است که خیلی‌ها اگر مراقب عملکرد خود و نوشته‌هایشان نباشند می‌توانند به آن دچار شوند.
وی در پایان با اشاره به مشکلات نویسندگان در جامعه ایران گفت: مشکلات برای هر قشر و صنفی و در هر کشوری بنا به شرایط خاص آن کشور وجود دارد، از جمله مشکلات ما نیز برخی بداخلاقی‌ها، بی توجهی مسئولان، نبود عرصه‌های تشویق کننده، عدم حمایت‌های مالی و نبود حق کپی رایت است، اما اگر دیدمان را وسیع‌تر کنیم بازهم می‌گویم که مشکلات همه جا هست، کسی که قبول می‌کند با وجود مشکلات موجود وارد عرصه‌ای برای فعالیت شود نباید همیشه خود را در محل شاکی قرار دهد، چرا که اول از هر چیز خودش پذیرفته و دوم اینکه نباید منفعل باشد و برای حل مشکلات در چارچوب‌های تعریف شده تلاش کند./مهر
