به گزارش"در سال های دفاع مقدس ایران در جنگ زمینی برتر از عراق بود و نمی خواست نیروهایش را در دریا هم درگیر کند. ایرانی ها فقط حملات مقابله به مثل محدودی انجام می دادند و بیشتر تلاش می کردند از جزایر و نفتکش هایشان حفاظت کنند. اما حملات عراقی ها که در دریا زده شد، رزمندگان ما هم به دریا آمدند. همزمان شوروی و آمریکا هم اعلام کردند به خلیج فارس می آیند و آمدند.
به گزارش «تابناک یزد»، مسئولان ایرانی می گفتند اگر خلیج فارس برای ما امن نباشد، برای دیگران هم امن نخواهد بود. رزمندگان اسلام با مین و قایق های تندرو به جنگ هر دو ابر قدرت رفتند و موج سرخی آفریدند که ناوها و تجهیزات جنگی دو ابرقدرت را در هم شکست.
آنچه در ادامه می خوانید قسمتی از این حماسه ماندگار است.
افشای ماجرای سفر مک فارلین، مشاور امنیتی ریگان، به تهران همه را شگفت زده کرد. متحدان آمریکا در منطقه ی خلیج فارس به شدت در اعتماد به آمریکا تردید کردند. مردم آمریکا در صداقت حکومت آمریکا در برخورد با ایران به تردید افتادند.
ریگان برای جبران اعتبار از دست رفته اش قول داد همه جانبه از عراق حمایت کند و این کار را کرد و عراقی ها با کمک اطلاعاتی آمریکا عملیات کربلای 4 ایران را کشف کردند و شکست دادند. ایرانی ها با اجرای کربلای 5 بلافاصله پس از توقف کربلای 4 آمریکایی ها و عراقی ها را غافل گیر کردند و دژ دفاعی بصره را شکستند. همزمان با عملیات کربلای 5، ارتش عراق به شهرها، نفت کش ها و تاسیسات نفتی ایران حمله کرد و تا سال 66 به این حمله ها ادامه داد. ایرانی ها، که قبلا در دریا محتاطانه عمل می کردند، این بار تمام حملات عراق را تلافی کردند و با ورود نظامی آمریکا به خلیج فارس ایران و آمریکا درگیر نبردی مستقیم شدند.
ایران، کویت و عربستان که مهم ترین متحدان عراق در منطقه ی خلیج فارس بودند را تهدید می کرد. دولت کویت پس از دو بار رایزنی غیر رسمی در 65/10/1 رسما از سفارت آمریکا خواست که کشتی های کویتی را پرچم گذاری کند و تحت حمایت خودش بگیرد. آمریکایی ها هم به پیشنهاد کویت پاسخ مثبت دادند. در تاریخ 66/1/13، کویت قرارداد رسمی پرچم گذاری را با آمریکا امضا کرد و گفت نفتکش ها را از شوروی اجاره کرده است. ابرقدرتی نفت کش ابرقدرت دیگر را اسکورت می کرد تا نفت کویت به مقصد برسد. کویتی ها مطمئن بودند که ایران با دو ابر قدرت درگیر نخواهد شد.
18 اردیبهشت آیت الله خامنه ای، رئیس جمهور وقت ایران، گفت: «شوروی نباید منافعش را به خطر بیندازد و در خلیج فارس حضور پیدا کند». بعدازظهر همان روز رزمندگان نیروی دریایی سپاه به یک کشتی شوروی حمله کردند. در آغاز مشخص نبود که این حمله را دولت ایران طراحی کرده است یا یک گروه از سپاه پاسداران. همه غافلگیر شدند، هنوز ایرانی ها در مرحله ی تهدید بودند نه عملیات. آقای هاشمی در خاطرات 18 اردیبهشت می گوید: «آقای دکتر ولایتی تلفنی اطلاع داد شوروی در مورد کشتی اش که دیشب زده شده است، یادداشت اعتراض داده است. گفتم روشن کنید ما نزده ایم.»
رزمنده هایی را که حمله کرده بودند برای تنبیه به تهران فراخواندند، اما در فضای رسانه ای دنیا این حمله به نفع ایران و به عنوان شهامت و قدرت ایرانی ها تعبیر شد. رزمندگانی که برای مجازات به تهران آمده بودند با تغییر فضا و وساطت فرماندهان تشویق شدند و هدیه گرفتند و مرحوم سید احمدخمینی، فرزند امام، پیام امام را به فرمانده نیروی دریایی سپاه رساند که « از این پس بدون هماهنگی نزنید.»
27 اردیبهشت حادثه ای دیگر در خلیج فارس مساله ی نفت کش شوروی را پاک کرد. جنگنده ی عراقی ناو جنگی یواس استارک آمریکا را ( که برای بررسی مسیر اسکورت نفت کش ها به خلیج فارس آمده بود) با موشک اگزوسه فرانسوی زد و 37 آمریکایی را کشت. ایرانی ها از این حادثه خوشحال شدند و آن را تجسم امدادهای غیبی برای اسلام و انقلاب دانستند. عراق رسما از آمریکایی ها عذر خواهی کرد و گفت حمله اشتباه انجام شده است و عراق حاضر است غرامت بدهد. دولت ریگان عذرخواهی عراق را پذیرفت و سعی کرد به ماجرا پایان دهد.
با قطعی شدن اسکورت نفت کش ها ایرانی ها هم نگران شدند. اسکورت نفت کش ها بدون حادثه نشان ضعف ایران بود. محسن رضایی، فرمانده وقت سپاه می گوید: «وقتی تبلیغات آمریکا برای ورود به خلیج بلند شده بود، حزب الله لبنان با ما تماس گرفته بودند که اگر با آمریکا برخوردی نشود در لبنان این ها پررو می شوند، جرات پیدا می کنند و ما را قتل عام می کنند.» رزمندگان نیروی دریایی سپاه مصمم اند هر طور شده ضرب شصتی به آمریکایی ها نشان دهند.
فرماندهان هم برای تصمیم گیری درباره ی واکنش ایران جلسه گذاشتند. خرداد سال 1366 جلسه ای با حضور فرمانده کل (محسن رضایی)، فرمانده نیروی دریایی (حسین علایی)، رئیس ستاد مشترک (محمد فروزنده)، قائم مقام نیروی دریایی (حسینی تاش) و معاون عملیات ستاد کل (غلامعلی رشید) برگزار شد. در تهران هم مسئولان با امام (ره) درباره ی عکس العمل ایران مشورت کردند. امام پیغام دادند که هر گونه مسئولان مصلحت تشخیص دادند، عمل شود و جلسه سران همین را تصویب کرد و تلفنی هم از آیت الله خامنه ای نظر خواستند. ایشان هم همین نظر را تایید کردند.
29 تیر 1366 پرچم آمریکا بر روی اولین نفت کش کویتی نصب شد. همین روز شورای امنیت سازمان ملل قطع نامه 598 را به اتفاق آرا تصویب کرد. اولین ناوگان اسکورت آمریکا در 22 ماه جولای 1987 به حرکت درآمد. چهار کشتی جنگی در این ناوگان بود که یکی از آنها یک رزم ناو مجهز به موشک های هدایت شونده بود. کشتی های پرچم گذاری شده ی سوپر نفت کش 414266 تنی بریجتون و نفت کش 48233 تنی گاز پرنس بود.
در جبهه ی ایران رزمندگان با کم ترین امکانات آماده ی رویارویی با آمریکا بودند. سحر 3 مرداد (24 جولای) در تاریکی شب چند جوان در مسیر کاروان مین ریختند و شش و نیم صبح نفت کش بریجتون، تنها کشتی کاروان از میان یازده نفت کش پرچم گذاری شده که نفت خام حمل می کرد، به مین خورد. کاروان آمریکایی که نفت کویت و نفت کش روسی را اسکورت می کرد آشفته شد و ایرانی ها جشن شکست ابهت آمریکا را گرفتند و این موضوع پیروزی تبلیغاتی بزرگی برای ایران بود.
آنتونی کردزمن معتقد است «جنگ نفت کش ها بیش از آنکه تهدیدی برای کشتی رانی در خلیج فارس باشد، آزمایش نظامی و سیاسی اراده ها بود.» ایرانی ها جنگ اراده ها را با تکیه به چند جوان بسیجی برده بودند. و بدینسان اولین کاروان اسکورت با تاخیر زیاد و شکست خورده به مقصد رسید.
