به گزارش پایگاه عدالت خواهان" حضرت اباعبدالله الحسین (ع) در روز سوم محرم بر شهادت خویش و شباهت شهادتش به شهادت حضرت یحیی (ع) اشاره کرد. (امام سجاد (ع) اشاره دارد که در هیچ منزلی فرود نیامدیم مگر اینکه پدرم شهادت حضرت یحیی (ع) را یادآور می شد.)
عبیدالله زیاد در همین روز نامه ای را برای اباعبدالله الحسین (ع) به کربلا فرستاد. او در این نامه نوشته بود:باری، ای حسین، خبر ورودت به سرزمین کربلا را دریافت کردم. امیرالمؤمنین یزید به من فرمان داده است که سر به بالین آرامش نگذارم و نان سیر نخورم مگر اینکه تو را بکشم یا به فرمان و بیعت من و یزید درآیی.
پیک نامه رسان پاسخ نامه را خواست و امام حسین (ع) فرمود::پاسخ ندارد، پاسخ او عذاب است. فرستاده بازگشت و خبر را به عبیدالله زیاد رساند.
شایان ذکر است عمر سعد در روز سوم محرم به کربلا فرستاده شد. عبیدالله بن زیاد حکومت ری و گرگان تا حدود همدان را برای عمر سعد نوشته بود. عمر سعد برای رفتن آماده می شد که عبید الله او را طلبید و گفت:پیش از رفتن به ری، باید به جنگ حسین (ع) بروی. عمر سعد خوش نداشت و پاسخ را به بعد موکول کرد. عبیدالله گفت:فرمان حکومت ری را برگردان. عمر سعد تسلیم شد و سفر به کربلا را پذیرفت. وی امیدوار بود بدون جنگ به غائله پایان دهد در نتیجه با همان نیرو هایی که قرار بود به ری برود به کربلا آمد.
تعداد همراهان عمر سعد را چهار هزار نوشته اند که با هزار تن همراه حُر، تعداد لشکریان دشمن به پنج هزار نفر رسید. عمر سعد با پیش قراولی خالد بن عرفطه و پرچم داری حبیب بن جماز (حمار)، همراه فرزندش حفص به کربلا آمد. ورود عمر سعد به کربلا حدود ظهر روز سوم محرم بوده است.
عمر سعد نماینده خود، قرة بن قیس حنظلی (قرة بن سفیان حنظلی و در برخی مقاتل عزرة بن قیس احمس) را فرستاد تا از امام حسین (ع) بپرسد برای چه به کربلا آمده است؟ وی به امام سوم شیعیان نامه نگاشته بود و به همین سبب از دیدار امام حسین (ع) پروا داشت.
کثیر بن عبدالله شعبی که سوارکاری نبردآزموده بود، گفت:من می روم و اگر بتوانم حسین (ع) را خواهم کشت. عمر سعد به او گفت:نمی خواهم او را بکشی، اما از او بپرس برای چه آمده است. کثیر به سمت اردوگاه اباعبدالله آمد. ابوثُمامه صائدی به اباعبدالله گفت:خدایت هماره قرین صلاح دارد؛ شرورترین، خون ریزترین و جسورترین فرد اهل زمین به سوی تو آمده است.
ابوثُمامه به کثیر گفت:شمشیرت را بگذار تا با امام حسین(ع) سخن بگویی. کثیر گفت:من مأمورم، اگر می خواهید پیام می رسانم وگرنه بازمی گردم. (شمشیرم را از خودم جدا نمی کنم.)
ابوثُمامه گفت:دسته شمشیرت را می گیرم و سخن بگو. گفت:نه به خدا، اجازه نمی دهم.
گفت:پیامت را بگزار من به امام حسین (ع) می رسانم، اما بدان اجازه نمی دهم نزدیک شوی. کثیر پرخاشگر و دشنام گوی و تهی دست بازگشت.
پس از وی عمر سعد، قرة بن قیس حنظلی را فرستاد وقتی قرة نزدیک شد، اباعبدالله پرسید چه کسی او را می شناسد؟ حبیب بن مظاهر گفت:او از طایفه حنظله و از قبیله تمیم است. او را می شناسم. خوش نیت و درست اندیش است و گمان نمی کردم در اینجا باشد.
قرة پیش آمد و سلام کرد و پیام عمر سعد را بازگفت، امام حسین (ع) فرمود::مردم دیارتان نامه نگاشتند و دعوت کردند. اگر خوش ندارند بازمی گردم.
حبیب بن مظاهر به قرة گفت:وای بر تو، نزد ستمگران بازمی گردی؟ اینجا باش و یاریگر مردی باش که خداوند، همه عزت و اعتبار ما را به شکرانه و به پاس وجود وی به ما بخشیده است.
قرة گفت:می روم و پیام می گذارم و بازمی گردم و اندیشه می کنم. (تصمیم می گیرم.)
قرة نزد عمر سعد بازگشت و پیام رساند. عمر سعد گفت:امیدوارم خداوند مرا از جنگ با وی نگاه دارد.
عمر سعد پس از دریافت گزارش قرة، نامه ای به عبیدالله زیاد نوشت. در این نامه نوشته بود: «من همین که به کربلا رسیدم، رسولی را فرستادم تا با حسین مذاکره کند و از او بپرسد برای چه آمده است؟ پاسخ او این بود که مردم کوفه نامه نگاشته و از من درخواست آمدن کرده اندو من به درخواست آنان پاسخ گفته ام. اگر اکنون تغییر نظر داده اند و موافق دیدگاه های قبلی خود نیستند بازمی گردم.»
منابع:
۱. نفس المهموم
۲. بحارالانوار
۳. اعیان الشیعه
۴. المناقب
۵. العبرات
۶. الفتوح
۷. مقتل الحسین خوارزمی
۸. معالی السبطین
۹. تاریخ یعقوبی
۱۰. انساب الاشراف
۱۱. اخبار الطوال
۱۲. تجارب الامم
۱۳. العوالم
۱۴. مدینةالمعاجز
۱۵. ارشاد
۱۶. الامام الحسین و اصحابه
۱۷. بحار
۱۸. اعلام الوری
۱۹. تاریخ طبری
۲۰. آینه در کربلاست (محمدرضا سنگری)
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
انتهای پیام/
