به گزارش پایگاه عدالت خواهان" فوتبال» نه به‌زعم طعنه‌زنندگانش؛ «نقشه‌ی استعمار» که ورزشی کاملا محترم است که برای ساعت‌ها و بل‌که روزها می‌تواند همه‌ی گسل‌های فرهنگی و گسست‌های سیاسی یک کشور را پر کند و نوع نجیبانه‌ای از «هیجان» تولید کند که از قضا، نیاز مبرم جامعه‌ی ما هم هست! این وسط، شادی ما آبی‌ها یا غم دوستان قرمزمان، فرع بر این هیجان است! نه ما که مخالف دولت حسن روحانی هستیم و نه آن‌ها که موافق کابینه‌ی اعتدال‌اند، گناه نکرده‌ایم که حتی به اندازه‌ی یک ۹۰ دقیقه هم نتوانیم گور بابای سیاست، لحظاتی را به هیجان بگذرانیم! من از «فوتبال» خوشم می‌آید؛ چون می‌تواند وجه مشترک امثال من باشد با کسانی که در بسیاری از شئون زندگی، مثل ما فکر نمی‌کنند! فوتبال قادر است ولو برای ساعاتی، بین من و فلان روزنامه‌نگار جناح مخالف، آشتی‌کنان برقرار کند! این‌که تو متوجه می‌شوی نویسنده‌ی «شرق» هم مثل خودت آبی یا اقلا فوتبالی است! نه! هیچ‌کس حال فعلی پرسپولیسی‌ها را مثل ما استقلالی‌ها درک نمی‌کند! ما همه‌ی این اشک‌ها را و همه‌ی این باخت‌ها را مکرر تجربه کرده‌ایم! عکس این گزاره هم صادق است! قرمزها قشنگ حس الان ما را می‌فهمند! و همین هم‌فهمی است، اعجاز بزرگ فوتبال! و مهم‌ترین تجلی آن که «دربی پایتخت» باشد! بله! فوتبال قادر نیست برای زلزله‌زده‌های هنوز هم بی‌کانکس، سقف ایمن بسازد؛ که این کار دولت است، نه توپ گرد! لیکن اگر هیچ تماشاگری به تماشای بازی امروز نمی‌پرداخت و هیجان خود را سانسور می‌کرد، آیا رکود و بیکاری و تورم، کم می‌شد؟! پس بیاییم و درک کنیم حس و حال آن هم‌وطن جوان زلزله‌زده را که از سرپل‌ذهاب تا تهران را کوبیده آمده تا در ورای هیجان دربی آبی و قرمز، لحظاتی بر غم و غصه‌های زندگی‌اش خط بطلان بکشد! او حتی با فرض پرسپولیسی بودن، باز هم می‌تواند مسرور باشد که معجزه‌‌ی محترمی به نام «فوتبال» هست که کارش یا شاهکارش؛ بازتولید هیجان است و حفظ علائم زندگی! و ما به «زندگی» و به تخلیه‌ی همین هیجان‌ها احتیاج مبرم داریم! «فوتبال» یعنی «گفت و گوی ملی»! آن‌چه «حسن روحانی» در وادی سیاست یا سیاست‌بازی، دنبالش می‌گردد، در مستطیل سبز فوتبال است! و این «سبز فرح‌بخش»، نه «رنگ فتنه» بل‌که «رنگ آشتی» است! و جامعه‌ی ما نیازمند شور است! سهل است مستند به خیلی چیزها، «شور بی‌شعور» خواندن دربی و «بی‌کلاس» نامیدن آن، لیکن ما اعتراف می‌کنیم اندازه‌ی بعضی‌ها نمی‌فهمیم! همه‌ی حد فهم ما این است؛ زنده باد فوتبال! زنده باد هیجان! زنده باد زندگی! و مرگ بر مرگ!
