به گزارش پایگاه عدالت خواهان"محمد کاظم انبارلویی در یادداشتی با عنوان "چرا روحانی صدای مردم را نشنید؟" نوشت:
مردم در راهپیمایی 22 بهمن سنگ تمام گذاشتند. جهان در قاب دوربین های خبرنگاران و عکاسان، شاهد بزرگترین و حماسی ترین و تماشایی‌ترین حضور مردم در جشن چهل سالگی انقلاب بود. توفان حضور مردم، نفس ضد انقلاب داخلی و خارجی را گرفت. ترامپ که همیشه در توئیتر دست به ماشه بود، خفقان گرفت و در برابر این قیام تماشایی حرفی نزد!
خبرنگاران صدا و سیما طی دو روز گذشته در مصاحبه با مردم در مورد انعکاس علت حضور در راهپیمایی و نمایش اقتدار ملی، سنگ تمام گذاشتند. مردم از طریق صدا و سیما حضور خود را حس کردند و دیدگاه های خود را در مورد امام و نظام و رهبری و تداوم انقلاب شکوهمند اسلامی بیان کردند. البته گله ها و نقدهای خود را از مسئولین در عدم پاسخگویی به مطالبات مردم به ویژه مطالبه انقلابی گری بی پرده بیان کردند. همه چیز برای یک قدرت نمایی بی نظیر در برابر دشمنان نظام مهیا بود اما بخشی از سخنان بی ربط رئیس جمهور در این مراسم، آب سردی بر این گرمی و آتش حضور بود.
رئیس جمهور در این سخنان، حرف از «بن بست»، «رفراندوم» و وجود «کینه های 40 ساله» به میان آورد و همین سخنان در رسانه های خارجی و رسانه های وابسته به آن در داخل، بزرگ نمایی شد تا شکوه و عظمت راهپیمایی مردم را تحت الشعاع قرار دهد.
در این باره چند کلمه را از باب نصیحت به ائمه مسلمین، قلمی می کنم؛
1- اولین بار که در انقلاب سخن از «بن بست» و «رفراندوم» به میان آمد، توسط رئیس جمهور نگون بخت یعنی بنی صدر بود. منافقین دور او را گرفتند و با القای شبهات، او را به کژراهه‌ای بردند که الان در پاریس دست حسرت به هم می ساید.
او دخترش را به علامت وفاداری به سرکرده منافقین پیش‌کش کرد اما نمی دانست سرکرده منافقین حرمسرا دارد و به یکی دو سه نفر قناعت نمی کند. او به پاریس رفت تا دفاع از لیبرالیسم و ارزش‌های منحط غربی را ترویج کند. منافقین هم به بغداد رفتند تا صدام را در کشتار ملت ایران یاری رسانند. مقوله رفراندوم را از طریق کشتار مردم پی گرفتند. میلیون ها ایرانی در سراسر کشور روز 22 بهمن به خیابان‌ها آمدند. با این امت عظیم آیا بن بستی باقی می ماند تا از رفراندوم سخن به میان آید؟
چرا برای دشمنان قسم خورده نظام خوراک تهیه می کنید به طوری که بی بی سی در انعکاس راهپیمایی عظیم مردم فرصت پیدا کند تا با لاپوشانی حقیقت حضور میلیونی مردم بگوید؛ «رئیس جمهور ایران همه پرسی را راه خروج از بن بست سیاسی دانست»؟
آقای روحانی 5 سال است بر مسند ریاست جمهوری تکیه زده است . شورای نگهبان او را تایید کرده، مردم رای داده اند. او از چه بن بست سیاسی ای سخن می گوید؟!
2- آقای روحانی گفته است؛ «رقابت را کنار بگذاریم ، کینه ها را رها کنیم ، مردم را راحت بگذاریم.»
مخاطب او کیست؟ نزدیک به 5 سال است رقابت ها پایان یافته و او رئیس جمهور مردم با هزار وعده و وعید است. رقبای او هم به او تبریک گفته اند. روحانی از توهّم رقیب پنداری منتقد مشفق، کی رهایی پیدا می کند؟ او از کدام کینه سخن می گوید؟ مردم از دیدگاه او کیستند؟
اگر همین مردمی هستند که 22 بهمن در سراسر کشور به خیابان ها آمدند، اینها که با نشاط و سرور، جشن پیروزی انقلاب را برپا کردند. اگر منظور او کینه ملت ایران نسبت به آمریکا و جنایات غرب است، باید از فهم او در مسائل ایران به خدا پناه برد.
3- آقای روحانی گفته است؛ «اسلام گفته است اگر 40 نفر شهادت دادند این فردی که از دنیا رفته آدم خوبی است، اگر آدم بد هم باشد در روایات ما آمده خدا از گناهانش می گذرد. آیا وقتی 400 نفر شهادت می دهند این آدم خوب است، یک جناح شهادت می دهد این آدم خوب است، میلیون ها نفر شهادت می دهند این آدم خوب است، کافی نیست؟»
مردم سوال می کنند این حرفها چه ربطی به 22 بهمن دارد؟ رئیس جمهور از کدام آدم گناهکار خوب سخن می گوید؟ تسویه حساب با شورای نگهبان، آن هم در یک روز ملی با یک استدلال سست و بی اساس که هیچ پایه منطقی و حقوقی ندارد، چرا باید از زبان رئیس جمهور مملکت صادر شود؟ با این استدلال رئیس جمهور، منافقین، بهایی ها، سلطنت طلب‌ها و ... مجاز به راهیابی به مراکز قدرت هستند چون بالاخره 400 نفر هوادار دارند شهادت بدهند آنها آدم خوبی هستند و یک جناح هم هستند و...
حالا فلسفه طرح این حرف ها در روز جشن ملی پیروزی انقلاب چیست؟ قرار است در یک روز ملی سخن از انقلاب و تکریم طرفداران آن بشود یا دفاع غیر منطقی از ضد انقلاب؟
4- رئیس جمهور از قواعد سیاسی جهانی در رقابت ها یاد کرده و گفته آن را رعایت کنیم! این قواعد چیست؟ چه نسبتی با قواعدی که در قانون اساسی برای رقابت تعریف شده دارد؟ اگر می خواستیم آن قواعد را رعایت کنیم که به چهل سالگی انقلاب نمی رسیدیم. بنی صدر با همان رفراندوم و ادعای طرفداری از آزادی فاتحه انقلاب را می خواند.
چرا باید رئیس جمهور حرف های پوسیده 40 سال پیش لیبرال ها را آن هم در یک روز ملی تکرار کند؟
5- امسال سال اقتصاد مقاومتی ، تولید و اشتغال است. آقای روحانی وفق اصل 126 قانون اساسی مسئول مستقیم «برنامه» و «بودجه» و در حقیقت، اول مسئول اقتصاد کشور است. این حرف‌هایی که گفته شد چه ربطی به اقتصاد مقاومتی و تولید و اشتغال دارد؟ این حرف ها جز اینکه برای چند روزنامه نگار فراری در «بی بی سی» و «رادیو آمریکا» اشتغال ایجاد کند فایده دیگری ندارد.
مملکت بن بست ندارد. با تکیه بر همین مردم، چهل سال است ایرانیان با عزت و در قله های افتخار خودکفایی زندگی می کنند و زیست مشروع و معقول دارند. اگر بن بستی وجود دارد در اعتماد رئیس جمهور به آمریکا و انتظارات وی از برجام است.
قرار بود با برجام همه تحریم ها لغو شود، نشد. قرار بود همه مشکلات از جمله محیط زیست و آب خوردن مردم حل شود، نشد . قرار بود...
هنوز رئیس جمهور از امامزاده برجام شفای همه دردها و مشکلات خود را می خواهد اما نتیجه برجام این شد که ایران امتیازات بزرگی به غرب داد، صنعت هسته ای مملکت را که محصول خون دانشمندان هسته ای بود، بر باد داد و به دستاورد تقریبا هیچ رسید. چرا رئیس جمهور نمی خواهد بپذیرد رو دست خورده است؟ چرا نمی خواهد بپذیرد در اعتماد به آمریکا اشتباه کرده و به بن بست رسیده است؟ برای برون رفت از این بن بست، رفراندوم 22 بهمن امسال کافی نیست؟ چرا همراه مردم هر چه فریاد دارد بر سر آمریکا نمی کشد؟
آقای روحانی باید بداند رقبای نجیبی دارد. در این معرکه که آمریکا بدعهدی کرده، این قدر شعور سیاسی دارند که یقه آمریکا را رها نکنند. روحانی باید بداند مردم ایران هم نجیب هستند. زبان به ملامت از کرده او در برجام نمی گشایند و فریادهایشان را سر آمریکا و غرب می‌کشند . چرا روحانی صدای مردم را نمی شنود؟ او صدای چند عدد پیاده نظام آمریکا در آشوب‌های دی ماه را شنید و بر طبل به رسمیت شناختن حق اعتراض ضد انقلاب کوبید اما صدای میلیون ها ایرانی پاکباخته و شیدای امام و انقلاب را در دفاع از نظام نشنید. این نتیجه «دوست انگاشتن» دشمن و «دشمن انگاشتن» دوست است! این نتیجه فراموش کردن سوگند ریاست جمهوری و عهد و پیمان خود با مردم است. حرف های نسنجیده او اهانت به مردم بود. این نوعی سست عهدی است که مردم، آن را بالأخره علاج خواهند کرد. مجلس شورای اسلامی در این مورد وظیفه کلیدی دارد که باید به انجام آن همت گمارد.
