به گزارش پایگاه عدالت خواهان"آناج: هنگامی که دولت یازدهم بر سر کار آمد، نرخ بیکاری (در تابستان سال 92) 10.4 اعلام شده بود و سپس این میزان تا 10.5 در زمستان سال 92 افزایش یافت. دولت سال 93 را با نرخ بیکاری 11.5 به پایان رساند و این رقم در پایان سال 94 تا 11.8 افزایش یافت.
نرخ بیکاری در سال 95 افزایش چشمگیری داشت، به‌گونه‌ای که به 12.2 در بهار و 12.7 در تابستان سال جاری رسید.
مابه‌ازای افزایش 32 درصدی نرخ بیکاری، در فضای اجتماعی و اقتصادی کاملا محسوس است. به جرأت می‌توان گفت کمتر خانه‌ای است که یک نفر بیکار در آن نباشد و یا از کار اخراج نشده باشد.
تعطیلی کارخانه‌ها، افزایش رکود، کاهش تراز تولید، بی‌توجهی به تولید داخلی و نگاه ملتمسانه‌ی دولتمردان به بازار اقتصاد آن سوی مرزها، باعث شده که حتی رئیس‌جمهور فرانسه نیز به آمار بالای بیکاری در ایران اذعان و مدعی شود که می‌خواهد برای جوانان ایرانی شغل ایجاد کند!
حالا جالب است که چند روز قبل، رئیس‌جمهور یکی از شاخصه‌های مسئولان انقلابی را ایجاد اشتغال برای جوانان دانست و گفت: «اگر نتوانستیم برای جوانان اشتغال ایجاد کنیم، با انقلاب نسبتی نداریم.»
این‌گونه که پیداست، برجام و سیاست درهای باز دولت یازدهم نیز نتوانسته مرهمی بر زخم بیکاری جوانان این مرزوبوم شود. از روز اجرایی‌شدن برجام (27 دی‌ماه 94) تا کنون، قریب به 10 ماه می‌گذرد، اما آنچه مشخص است، نرخ بیکاری با افزایش 20 درصدی، از 10.7 در زمستان سال گذشته تا 12.8 در تابستان امسال بالا رفته است.
از همان ابتدا نیز معلوم نبود برنامه‌ی دولت برای ایجاد اشتغال در کشور چیست و از این رو، تا می‌توانست چشم و گوش مردم را با وعده‌های دست‌نیافتنی خود پر کرد. حالا به وضوح پیداست که دولت در برنامه‌های اقتصادی، خصوصا ایجاد اشتغال، با بن‌بست مواجه شده و از این رو چاره‌ای جز تجدید نظر در سیاست‌های اقتصادی‌اش ندارد.
