مروری بر انتقادات دولتی به رسانه ملی طی چند هفته اخیر و آنالیز آن موارد، حاکی از نگاه تک بعدی دولت به صدا و سیما و تلاش قوه مجریه برای تکصدایی کردن این دانشگاه عمومی است؛ تکصدایی که تنها حاوی و حامی صدای دولت باشد!
اگر چند گام از سرنخ و روزهای آغازین تلاش دولتمردان کنونی برای در سیبل قرار دادن صدا و سیما که به سخنان تبلیغاتی حسن روحانی در ایام انتخابات باز می گردد، جلوتر آییم ماجرای هجمه های اخیر به صدا و سیما از آنجایی شروع شد که انتخاب مجری دوم در دومین گفت و گوی تلویزیونی رئیس جمهور در روز چهارشنبه 16 بهمن اندکی حاشیه ساز و موجب تاخیر در اجرای برنامه شد؛ آنچنانکه دولتی ها بدون هماهنگی با صدا و سیما اصرار بر حضور یک مجری زن یعنی خانم سونیا پوریامین در کنار روحانی نژاد داشته اند و صدا و سیما نیز از آنجا که انتخاب مجری برنامه ها را حق قانونی خود می داند در برابر این خواسته غیرقانونی ایستاد. خصوصا آنکه دولتی ها در اولین گفت و گوی تلویزیونی رئیس جمهور نیز این رویه را اتخاذ کرده بودند و ضمن مخالفت با حضور مجری های پیشنهادی صدا و سیما، حتی فیلمبرداران حرفه ای سازمان صدا و سیما را هم کنار زده و دفتر رئیس جمهور به صورت یکجانبه تصویربرداری را برعهده گرفته بود.
ناگفته نماند که در دومین گفت و گوی تلویزیونی رئیس جمهور هم در نهایت سلیقه دولتی ها بر حق قانونی صدا و سیما غالب شد و در آخرین لحظه مجوز حضور مجری دوم صادر شد و روحانی نیز در ابتدای گفت و گوی خود که با اجرای پوریامین آغاز شد، گفت: «خوشحالم که با وجود تاخیر به وجود آمده شما را در این گفت و گو داریم.»
با اتمام این برنامه، هجمه ها به صدا و سیما چند برابر شد و بعد از آن هم از آنجایی که صدا و سیما در نشان دادن برخی حقایق داخلی و خارجی با دولت ها تعارفی ندارد و بدون اطاعت از مقامات دولتی، به تکلیفی که بر عهده اش گذاشته شده عمل می کند، مورد انتقاد دولتی های مشتاق تکصدایی شدن صدا و سیما قرار گرفت؛ تکصدایی از آن نوع که صدا و سیما فقط صدای دولت باشد و مدیران آن سازمان مطیع مسئولان دولتی باشند.
بر همین اساس بود که حسام الدین آشنا مشاور فرهنگی روحانی در مراسم رونمایی یک کتاب با انتقادی تند از صدا و سیما گفت: «صداوسیما خود را مدعی نظارت بر همه قوا و کشور می داند، اما خود به نظارت تن نمی دهد؛ کاش تکصدایی موجود در صداوسیما تکصدایی ملت بود، نه تکصدایی یک جناح و گروه سیاسی.»
این ادعا در حالی بود که علی رغم انتقادات گسترده وارد به صدا و سیما، اما در طول هفت ماه گذشته، رسانه ملی در قبال فعالیت های دولت بهترین عملکرد را با نشان دادن واقعیات بدون رتوش داشته و چشم بینای ملت بوده است. و در کنار آن البته بد نیست بدانیم که مقامات و مسئولان دولت یازدهم فقط در طول صد روز اول تصدی امور، بیش از 300 ساعت از آنتن شبکه های سیما را به خود اختصاص دادند و در بیش از 365 برنامه تلویزیونی دعوت شدند. همچنین در اوایل آذرماه گزارش بی سابقه ای از سوی معاونت سیمای سازمان صداوسیما با محوریت «برنامه های حمایتی شبکه های مختلف سیما از عملکرد دولت» منتشر شد که در دوره هیچ دولتی سابقه نداشت.
عجیب است که درست در چنین شرایطی دولتی ها به محض مواجهه با اندک انتقادات کارشناسی و محترمانه از سوی رسانه ملی، برآشفته می شوند و قصد دارند با ابراز نظرات احساسی و تبلیغاتی به سبک ایام انتخابات، تنها رای دهندگان به آقای روحانی و حامیان فعلی ایشان را ملت بدانند و فقط همین عده را صاحب صدای رسانه ملی تلقی کنند. در ادامه نیز با همان کلیدی که امروز در اکثر نقاط به داس تبدیل شده، ریشه باقی ملت در کشور و صدای سایر ملت در صدا و سیما را درو کنند و قفلی بر گوش و چشم و دهان افکار عمومی و آزادی رسانه ملی بزنند که فقط کلیدش در دست خودشان باشد و تنها اذن و صلاح دولتی ها بتواند از صدا و سیما و آزادی اندیشه، رفع حصر کند. همچنین در این خفقان رسانه ای به دنبال شرایطی می گردند که بیش از 15 میلیون نفری که به غیر از آقای روحانی و به کاندیداهای جبهه اصولگرایی رای دادند، در برابر کم صبری و تنگ حوصلگی دولت مقابل انتقادات و نگاه های مخالف، از افکار و عقاید و مواضع خود عقب نشینی کنند و زمانی جزو مردم و صدای ملت به شمار آیند که با تکصدایی دولت همراه شوند!
براستی در چنین اوضاعی که صدا و سیما نیز با بدهی بیش از 430 میلیاردی به برنامه سازان مواجه است و ترس آن دارد که بودجه سال آینده اش با رویکردی مشابه برخی مسئولان دولت دهم، در پاستور به گروگان گرفته شود و مدیران رسانه ملی بیش از این تحت فشار قرار گیرند، چگونه می تواند به وظایف و تکالیفش که همانا ابراز وجود در قامت یک دانشگاه عمومی نه بنگاه تبلیغات دولتی است، عمل کند؟
یا به عبارت دیگر باید پرسید، صدا و سیما در شرایطی که دولت و رسانه های دولتی و جریان اصلاحات آن را به عنوان یک سیبل قرار داده اند و به دنبال تسخیر آن سازمان و اتصال صدا و تصاویر آن به اخباری از نوع غفلت ها و غرض های روزنامه های زنجیره ای هستند، چه راهی را باید در پیش گیرد که هم بودجه اش تامین شود و هم دانشگاه عمومی باقی بماند و بولتن و مجیزگوی دولت نشود و در عین حال به سمت اصلاح ضعف ها، ایرادات و انتقادات منطقی که بر آن وارد است قدم بردارد؟
