درسی كه پیامبر(ص)‌ به ابوذر آموخت

، ابوذر، انسان نمونه و الگوی والایی است، برای همه آنان كه می‌خواهند در "مكتب اسلام " و در تربیت دینی، "چگونه بودن " را بیاموزند.

ابوذر غفاری "، شاگردی است ممتاز، در مكتب اسلام .

استادش "محمد” است (صلوات الله علیه و آله)

كتابش، "قرآن "

دوره آموزش، "طول عمر”

رشته آموزشی، "انسانیت ".

ابوذر، انسان نمونه و الگوی والایی است، برای همه آنان كه می‌خواهند در "مكتب اسلام " و در تربیت دینی، "چگونه بودن " را بیاموزند.

بی شك، آنچه ابوذر از پیامبر می‌آموزد، درسهایی است متعالی‌تر از آنچه دیگران در فكر فرا گرفتن آنند.

خوبست كه ما هم این درس را بیاموزیم و به كار گیریم .

تا زندگی مان معنی پیدا كند،

و حیاتمان "هدفدار” شود،

و حركتمان "جهت دار” گردد،

و جهت حركتمان به سوی "خدا” گردد، كه ... "الی اللّه المصیر”.


شأن نزول

"ابوالاسود دوئلی "، یكی از یاران خالص علی علیه السلام و شیعیان پاك و مدافعان سرسخت و وفادار ولایت، می‌گوید:

در ایامی كه "ابوذر غفاری " این یار محبوب پیامبر و صحابی انقلابی و شورگستر آن حضرت در "ربذه " تبعید بود، پیش او رفتم .

ابوذر گفت:

روزی در مسجد، خدمت رسول گرامی رسیدم . در مسجد، جز پیامبر اسلام و علی "علیه السلام" كسی دیگر نبود.خلوت مسجد را مغتنم شمردم و پیش رسول اللّه رفته، گفتم:

"ای رسول خدا!پدر و مادرم فدایت ... مرا وصیت و سفارشی كن، تا خداوند مرا به خاطر آن سود دهد.

فرمود:

"چه خوب، ای ابوذر!

"تو از مایی . تو از خانواده مایی، و تو را سفارش می‌كنم كه آن را خوب فراگیری، وصیت و توصیه‌ای كه در بردارنده تمام راهها و روشهای خیر و خوبی است . اگر آن را بیاموزی و پاسدارش باشی؛ به منزله دو بالی خواهد بود كه تو را در پرواز مدد كند...”


محمد”ص "، معلم توحید

از اینجا، سخنان پیامبر به ابوذر شروع می‌شود. رسول خدا، شاگردی ممتاز و گوشی پندنیوش و قلبی آگاه را در پیش و رو به رو دارد و می‌داند كه پیام و سخنش بر دل خداشناس خواهد نشست .می داند كه نصیحت و توصیه هایش، تباه نخواهد شد و هدر نخواهد رفت .

محمد "ص " و ابوذر، رو به روی هم اند. رسول خدا سخن می‌گوید "ابوذر”، گوش جان را به این چشمه سار زلال معرفت و تعلیم گشوده است .

پیامبر، سخن را از "خدا” آغاز می‌كند:

"ای ابوذر!

خدا را آنگونه عبادت كن كه گویا او را می‌بینی .

اگر تو او را نمی‌بینی، او تو را می‌بیند.

بدان كه سرآغاز عبادت و خداپرستی، "معرفت " و "شناخت " است . او قبل از هرچیز، "اوّل " است و چیزی پیش ‍ از او نبوده است .

او یكتایی است كه دوّمی ندارد.

پاینده‌ای است كه نهایت ندارد.

آسمانها و زمین و آنچه در آنهاست، پدید آمده از قدرت اوست .

او. "آگاه " و "توانا” است ...” (۲)


پی‌نوشت‌ها:

۱-از جمله در كتاب "مكارم الاخلاق " طبرسی، ص ۴۵۸ و بحارالا نوار، علامه مجلسی، ج ۷۴ (چاپ بیروت ) ص ۷۴.

۲-ا أ باذَرّ! اُعبُدِاللّهَ كَأ نَّك تَراهُ فإ نْ كُنتَ لا تَراهُ فإ نَّهُ یَراكَ. وَاعْلَمْ أ نَّ أ وَّلَ عِبادَةِ اللّهِ الْمَعْرِفةُ بِهِ فَهُوَ الا وَّلُ قَبْلَ كُلِّ شَیْءٍ، فَلا شَیْءَ قَبلَهُ، وَالْفَرْدُ فَلا ثانِیَ لَهُ، وَالْباقِی لا إ لی غایَةٍ، فاطِرُ السَّماواتِ و الاْ رْضِ وَما فِیهِما وَما بَیْنَهُما مِنْ شَیْءٍ وَهُوَ اللّهُ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ وَهُوَ عَلی كُلِّ شَیْءٍ قَدِیرْ.