خرید سریال های کره ای در سال فرهنگ چه توجیهی دارد؟

«جواهری در قصر» آغاز حضور فیلم های کره ای در تلویزیون بود. یانگوم محبوب خانواده های ایرانی و اسطوره های اصیل ایرانی کمرنگ شدند. از سوی با تولد «جومونگ» ارتباط مردم با فرهنگ کره ای به اوج خود رسید. یانگوم و جومونگ در زمان خود آنقدر مورد توجه مخاطبان بود که جز پربیننده ترین سریال ها سیما معرفی شدند. معرفی این دو سریال از سوی مدیران رسانه ملی بعنوان پرمخطب ترین در حالی بود که آن روزها براحتی فرهنگ غنی ایرانی اسلامی مان را با یک فرهنگ کره ای و وارداتی برای نسل نوآموز معاوضه می کردیم.

نفوذ اسطوره های افسانه ای کره به همینجا ختم نشده و «دونگ ئی»، «موهیول» و ... در زمان های مختلف مهمان شبکه های ایرانی شده اند و هر کدام مورد توجه قرار گرفتند. بعد از چندین سال دوری مخاطبان از سریال های خاطره انگیز ژاپنی مثل اوشین و هانیکو، یانگوم کره ای، انگیزه جدی برای مخاطبان ایرانی بود تا جمعه شب ها آنتن شبکه دو را از دست ندهند.

جالب است؛ کشوری که تاریخ چندان غنی ندارد برای خود از طریق ساخت سریال، تاریخ سازی می کند و از آن سو کشوری مانند ایران که قدمتی چند هزار ساله دارد و پس از انقلاب اسلامی نیز براحتی می توان سوژه های نابی برای تهیه سریال معرفی نمود اما نه تنها این کار را انجام نمی دهد بلکه به تاریخ سازی یک کشور دیگر نیز کمک می کند.

هر چند در سال جدید که بنابر نگرانی های فرهنگی رهبری بنام اقتصاد و فرهنگ نامگذاری شده است، اما رسانه ملی همچنان اصرار یک فرهنگ وارداتی را جایگزین فرهنگ غنی ایرانی اسلامی مان نماید. رسانه ای که بی شک اصلی ترین نقش را در فرهنگ سازی ایفا می کند و بودجه های کلان فرهنگی را نیز هزینه می کند، باز هم در اقدامی تازه برای بازگشت مخاطبان خود به خرید فیلم هایی دیگر از سرزمین اسطوره های خیالی کره اقدام کرده و قرار است به زودی سریال های دیگر از این کشور کره جنوبی نمایش داده شود.

«امپراطور آهن» یا جومونگ 4 عنوان یکی از سریال های جدید سیماست که مطرح شده است به زودی از رسانه ملی پخش می شود اما این بار جومونگ (قهرمان داستان) یک زن است که چه شیرا بازیگر سریال«امپراتور دریا» نقش آن را ایفا کرده می کند. این سریال ۷۸ قسمتی محصول ۲۰۰۹ بوده است.

با نگاهی گذرا به شیوه فرهنگ سازی از سوی رسانه ملی و برخی اکران های فرهنگی دیگر پر بیراه نیست که رهبر معظم انقلاب از اوضاع فرهنگی ابراز نگرانی نمایند. وقتی رسانه ملی به پر مخاطب شدن سریال های کره ای خود افتخار می کند، باید هم نگران وضعیت فرهنگی که شخصیت جوانان و نوجوانان را تشکیل می دهد، بود.

شاید خوش بینانه این باشد که تاکنون رسانه ملی به علاقه مخاطب احترام می گذاشته و برای سلیقه او از هیچ تلاشی دریغ نمی کرده؛ اما براستی خرید مجدد سریال های کره ای تازه پس از ابراز نگرانی های رهبری در حوزه فرهنگ چه توجیه قابل توجهی می تواند داشته باشد؟ آیا  فرهنگ جوانان و نوجوانان ما باید با الگوبرداری از رسانه های کره ای ساخته شود؟

اینها سوالاتی است که انتظار می رود مدیران رسانه ملی و نگاه کلان تر مسئولان فرهنگی به آنها پاسخ دهند.