خجالت آور است که عده ای حقوق نجومی می گیرند ولی بازنشستگان در تهیه حداقل اقلام زندگی خود مانده اند

به گزارش پایگاه عدالت خواهان" به نقل از اقطاع؛ بمناسبت روز بازنشستگان و تکریم این عزیزان در این روز به مشکلات سد راه آنانست می پردازیم و پای درددل عده ای از این بازنشستگان می نشینیم شاید صدایشان به گوش برسد.

وقتی صحبت از فرد بازنشسته می شود، ناخداگاه فکر ما به سوی موی سفید، شانه های افتاده و قد خمیده فرد مورد نظر می رود، فردی که ۳۰ سال در نهاد های دولتی با حقوق حداقل بازنشستگی دولتی بازنشسته شده و یا با پرداخت مستمری با پول زحمت کشی گارگری خود را بازنشسته کرده است که شاید بعد از ۳۰سال بتواند با آسایش زندگی کند و از زندگی لذت ببرد و اما، آیا این حداقل پول بازنشتگی آسایش این عزیزان را رقم می زند؟ این پول کفاف چند روز زندگی را می دهد؟ چرا حداقل امکاناتی برای این عزیزان در نظر نگرفتند؟ و چراها و اماهای دیگر که هر کدام بر در دل بازنشتگان اضافه کرده است.

ع.م؛ بازنشسته یک نهاد دولتی می گوید: ۳۰سال در اداره ....خدمت صادقانه کردیم و وقتی بازنشست شدم به خیال اینکه زمان استراحت و آسایشم است احساس خوبی داشتم، اما در این مدت نه تنها آسایشی فراهم نشده بلکه مشکلاتی همچون دادن خرخ زندگی و تحصیل ۵ فرزند تحصیل کرده و بیکار، خرج بالای زندگی ناشی از تورم و گرانی، فیشهای آب،برق و گاز سنگین آن هم با حقوق یک میلیون تومان که بخشی از ان بابت وام برای تهیه مایحتاج کم میشود، خوردمان کرده است. چرا مسوولان به فکر مانیستند پولی که دکتر برویم نداریم.

ک.خ؛ بازنشسته فرهنگی می گوید: خجالت آور است که عده ای میلیاردی اختلاس میکنند و حقوق نجومی می گیرند ولی قشر بازنشسته در تهیه حداقل اقلام زندگی خود مانده اند، امروز مشکل بیکاری فرزندان که جیره خور ما هستند و آینده نامشخص آنها خون دل ماست، اگر امروز خودشان جای ما بودند چه می کردند، این حقوق کفاف یک هفته ما را هم نمیدهد تازه ما که صرفه جویی می کنیم و نان ماست می خوریم.

ر.ت؛ یک کارگر بازنشسته می گوید: بازنشستگی هیچ گلی به سر ما نزده است، بلکه فشار روحی و روانی ما را زیادتر کرده است، بعد از سالها کارگری امروز که توان کار ندارم با این حقوق پشیز و خرج بچه ها که به خاطر مشکلات و بیکاری عده ای ازدواج نکردند و مستاجری دیگر نای زندگی کردن برای ما نگذاشته است، چرا فرد بازنشسته را نگاه نمی کنند، مجبورم امروز به دنبال کار کردن باشم تا مشکلات حل شود.

این حداقل دردلهای عده ای بازنشسته بود که گاهی در حین صحبت اشک در چشمانشان حدقه می زد و صدایشان بلند میشد، روزگاری که امروز بازنشستگان دارند تحملش بسیار سخت است، حداقل حقوق بازنشستگی ۸۰۰هزار یا یک میلیون تومان، این حداقلها باید بااین شرایط تورمی و رکود جامعه افزایش یابد، حد فقر جامعه زیر ۲۵۰۰هزار تومان است، میتوان گفت بازنشستگان ما اکثرا جز قشر خیلی فقیر جامعه هستند، که این جایگاه این عزیزان نیست، سالها عمر خود را صرف کار و خدمت نمودند اما امروز خجل زده زن و فرزندان خود هستند چرا که حقوقشان کفاف چند روز زندگی را بیشتر نمیدهد.

امیدواریم اتفاق خاصی در زمینه بهبود معیشت بازنشستگان در کشور بیافتد و این عزیزان مجبورند برای تامین مخارج خانواده خود با وجود بالا بودن سن و نداشتن قدرت جسمانی مناسب به مشاغل کاذب روی بیاروند که این مساله اصلا شایسته شأن بازنشستگان به عنوان گروه سنی سالمند نبوده و کرامت آنها زیر سوال می رود.

انتهای پیام/