در این راستا آنان کوشیدند که مخالفان مشی سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی دولت را هم کاسه کرده و با تحلیل مخالفان در یک نفر و آن هم سعید جلیلی ۴ میلیون رای این نامزد انتخابات را در برابر ۱۸ میلیون رای روحانی قرار داده و این گونه القا کنند که مخالفان تنها چند درصد از مردم جامعه را در بر می گیرند و طبیعی است که در این خط سیر تبلیغاتی به جای برهان، جدل به کار رفته و اسکات خصم پیش گرفته شده است ولی کسی بر آن نبود که بگوید تعدد نامزدهای اصولگرا و تقسیم آرا میان این نامزدها سبب ساز پیروزی روحانی شد و در واقع او نه با قاطعیت که با فاصله کمتر از یک درصدی با حد نصاب قانونی رئیس جمهور شده است .
کسی از این سخن نمی گوید که روحانی از مجموع ۳۵ میلیون رای صحیح شمارش شده ۱۸ میلیون رای کسب کرده است و جزو قواعد مردم سالاری و دمکراسی است که اگر می خواهیم بر اساس رای اکثریت عمل کنیم بایستی به آن اقلیت ۴۹ درصدی نیز احترام بگذاریم و آنان را با سیاست تحقیر و تخریب و تهدید کوچک نشماریم .
از این نکته کوتاه که بگذریم به سخن اصلی این نوشتار می رسیم و آن این که حامیان دولت همزمان با در پیش گرفتن سیاست تخریبی علیه رقبا به فکر پیروزی در انتخابات دو سال بعد مجلس شورای اسلامی نیز افتاده اند.
گروهی مجلس آینده را چون مجلس ششم که بر روی ویرانه های مجلس پنجم شکل گرفت می خواهند و آرزو می کنند و گروهی دیگر نیز مجلس آینده را مجلسی چونان مجلس پنجم می دانند .
بعد از انتخابات و زمانی که اعتدالیون و اصلاح طلبان سرمست از باده پیروزی بوده و گمان می کردند که همه چیز در کف آنان است و بی توجه به نکته ای که در ابتدای این نوشتار به آن اشاره شد ازپیروزی مطلق خود در انتخابات آینده خبر داده و آرزوی شکل گیری مجلسی چون مجلس ششم را در سر می پروراندند.
با گذشت زمان قوه عاقله به مدد اصلاح طلبان و اعتدالیون مصلحتی آمد و آنان با دیدن منتقدان فراوان از تحلیل پیش گفته عقب نشینی کرده و به مجلسی چون مجلس پنجم قناعت کردند.
در این راستا محمد قوچانی در سرمقاله شماره اخیر هفته نامه صدا می نویسد : چشم انداز مجلس دهم از هم اکنون روشن است : بازآفرینی مجلس پنجم با ترکیبی از نیروهای معتدل اصلاح طلب و اصولگرا که در آن جایی برای راست افراطی و چپ افراطی نیست . برآمدن جناح های افراطی راست و چپ در کشور محصول شرایط شبه جنگی است. هر چه از این شرایط فاصله بگیریم ضرورت های اجتماعی و تاریخی افراطی گری از بین خواهد رفت . چپ افراطی چهره آشکار انحلال طلبان و راست افراطی چهره آشکار بنیادگرایانی است که خشونت را تئوریزه می کنند .
از این نوشته به خوبی روشن می شود که حامیان دولت نیز به این نتیجه رسیده اند که مجلس دهم نه تنها دربست در اختیار آنان نیست که احتمال رسیدن به اقلیت آبرومند در این مجلس نیز محال می نماید .
اگر آن چنان که قوچانی می گوید برآمدن جناح های افراطی راست و چپ در کشور محصول شرایط شبه جنگی است و اگر مجلس پنجم را مجلسی مطلوب بپنداریم باید به این اعتراف تلخ از زبان قوچانی نیز اشارتی داشته باشیم که مجلس ششم مجلس افراطیون انحلال طلبی بوده که برآمده از وضعیت شبه جنگی ایجاد شده پس از پیروزی خاتمی بوده است .
به هر حال بایستی اعتراف جدید قوچانی را به فال نیک بگیریم . آنان هر چند نمی خواهند خود را از تک و تا بیندازند و همچنان منتقدان خود را تحت عناوینی چون جبهه پایداری و راست افراطی و ...تخریب می کنند ولی حامیان دولت تدبیر و امید با استمداد از قوه عاقله به این نتیجه رسیده اند که اکثریت با آنان نیست و باید به اقلیت بودن خود در مجلس آینده قناعت پیشه کنند.
هنوز تا انتخابات مجلس دهم زمان باقی است و به گفته قدیمی ها شب دراز است و قلندر بیدار ...
