تلاش دولتی ها برای صف بندی مجزا در عرصه سیاسی کشور و نواختن ساز جدایی در حالی است که برخی از اصلاح طلبان هم به این نتیجه رسیده اند که برای ادامه بقای سیاسی باید راه خود را از دولت روحانی سوا کنند.
این تحرکات که اینک در حال وقوع است، از روی نشانه هایی قابل ردیابی است؛ نشانه هایی که حاکی از تلاش دولتی ها و اصلاح طلبان برای داشتن سبد رای مجزا در انتخابات های آینده و کسب پیروزی در مسیری مستقل جهت رسیدن به اهداف حزبی مختص تشکیلات خود است.
1ـ جدایی طلبی سیاسی عارف از طیف دولت؛ با آنکه در انتخابات سال گذشته انصراف وی از ادامه رقابت ها در رسانه ها به نفع روحانی تعبیر شد، اما اینک گفته می شود که او قصد دارد به طور مجزا و در مقابل طیف دولتی ها در انتخابات مجلس به رقابت بپردازد. تشکیل بنیاد امید ایرانیان از سوی محمدرضا عارف و تاکیدات مداوم وی بر حضور قطعی و محکم در انتخابات مجلس دهم و نیز ابراز پشیمانی از انصراف در انتخابات 92، همگی صدای ساز جدایی عارف از دولتی ها و راست قامتی وی به عنوان یکی از سرتیم های اصلاحات در انتخابات مجلس آینده است. زیرا روحانی برای آنکه نقش عارف را در پیروزی خود کمرنگ کند، حاضر به دادن سهم به عارف مطابق میل او نبود و اینک به نظر می رسد که تلاش عارف برای رسیدن به کرسی ریاست مجلس دهم در پی اثبات خود و انتقام گیری از دولت به موازات تسلط سیاسی اصلاحات بر اعتدال باشد.
2ـ از سوی دیگر دولت روحانی که داعیه اعتدال و تدبیر و امید دارد تا امروز حاضر نشده خود را برای رسیدن اصلاح طلبان به اهداف افراطی خود هزینه کند. انتقادات گسترده و شدید محمدرضا تاجیک رئیس مرکز بررسی های استراتژیک دولت اصلاحات و مشاور فعلی خاتمی از دولت روحانی حاکی از آن است که این دولت صف بندی مستقل در برابر دوم خردادی ها را به اجرای پیشنهاداتی نظیر کوبیدن بر طبل حاکمیت دوگانه و توسعه سیاسی و جامعه مدنی به سبک لیبرال دموکراسی ترجیح داده و تا آنجا که بتواند در برابر این خواست های اصلاح طلبان تندرو مقاومت می کند تا به عاقبت آنها که سر از فتنه 88 درآورد، دچار نشود.
3ـ استفاده تبلیغاتی دولت از افرادی نظیر خاتمی برای کسب آراء بدنه اجتماعی اصلاح طلبان از دیگر مواردی است که بسیار نامحسوس از سوی دولت دنبال می شود. دیدارهای نوروزی برخی اعضای کابینه با خاتمی بدون آنکه کمترین توجهی از ناحیه دولت به خواست های اصلی خاتمی شود نظیر «رفع حصر خانگی از سران داخلی فتنه»، ثابت می کند دولتی هایی که طراحی جدایی از اصلاحات را آغاز کرده اند، برای پیروزی بر اصلاح طلبانی که مهره سوخته به حساب می آیند، به دنبال جذب رای و کسب حمایت بدنه اجتماعی اصلاح طلبان به سود خود هستند؛ آن هم در یک سری اقدامات نمایشی و صرفا تبلیغاتی بدون دادن اندکی سهم به افرادی نظیر خاتمی که خواه ناخواه نقش اول را در سناریوی دولت علیه اصلاحات بازی می کند. در انتهای این بازی، خاتمی بزرگترین قربانی در پیش پای قدرت طلبی دولت روحانی محسوب می شود.
4ـ این اتفاقات البته در حالی است که اصلاح طلبان نیز به هر نحو ممکن می کوشند خود را از زیر سایه دولت روحانی خارج کنند و آنچنانکه قبل از روحانی و در ایام دوم خرداد در عرصه سیاسی کشور پیشتاز بوده اند، هر چه سریعتر به جایگاه سابق خود بازگردند. نگرانی اصلاح طلبان از این است که بقای اصلاحات زیر سایه دولت یازدهم تعریف شود و به همین خاطر قصدشان بر این است تا در اسرع وقت دولت روحانی را به دست گیرند و «تدبیر و امید»، خود را به عنوان وصله و پینه اصلاحات و مستاجر چهار یا هشت ساله اصلاح طلبان شناسایی کند نه بدنه اصلی که اصلاحات را در سایه خود بداند و مانعی در راه افراط و تفریط اصلاح طلبان مفتخر به خشونت طلبی باشد.
5ـ در مقابل این حرکت اصلاحات، دولتی ها نیز سعی دارند خود را به عنوان جریان تازه و ماندگاری در عرصه سیاسی کشور شناسایی کنند که افرادی نظیر خاتمی و هاشمی به واسطه و از زاویه این دولت خود را شناور در دریای سیاست ببینند. تاکید روحانی در روزهای ابتدایی پیروزی خود مبنی بر اینکه وابسته و مدیون هیچ حزب و گروه و شخصی نیست شاهد این مدعاست. حال آنکه هاشمی و خاتمی با حمایت از روحانی در ایام انتخابات و نقشی که در پیروزی وی داشتند، منتظر آن بودند که روحانی، بنده آنها در عرصه سیاست شود. انتظاری که امروز از برآورده شدن آن ناامید و محزون گشته اند و سرگردان به دنبال راهی تازه در برهوت افراط می گردند.
