به دنبال نزدیک به چهل سال کشاکش و توطئه چینی قدرت های اروپایی و متحدان یهودی شان، به تاریخ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ شمسی، در شهر تازه تاسیس «تل آویو»، سرانِ تشکیلاتِ موسوم به «آژانس یهود»، با صدور بیانیه ای، تاسیس کشوری به نام «اسرائیل» را در محدوده ای جفرافیایی را اعلام کرد که مسلمانان به نام «فلسطین» می شناختند. بلافاصله، آمریکا و شوروی و سپس تمامی متحدان جهانی این دو ابرقدرت، موجودیت این به اصطلاح کشور را به رسمیت شناختند و مرحله ی جدیدی از تاریخ منطقه ی «آسیای جنوب غربی» آغاز شد. این موجودیتِ سیاسی که از سوی ملت های مسلمان، به هیچ عنوان مشروعیت نداشت، در طول حیات خود، شش بار با کشورهای همجوارش، وارد جنگ های تمام عیار شد و با تکیه بر سه عاملِ «حمایت بی چون و چرای آمریکا در عرصه ی دیپلماسی بین المللی»، «پشتیبانی سخاوتمندانه و بی محودیت تسلیحاتی از سوی قدرت های غربی» و «زد و بند های سیاسی با رهبرانِ دست نشانده ی منطقه ای، خصوصا کشورهای هم جوارش» موفق شد عمدتا در تمامی دآن ها به پیروزی رسید. شاید سرنوشت سازترینِ این جنگ ها، سومینِ شان یا همان «جنگ شش روزه» باشد. رژیم صهیونیستی در این جنگ، اراضی تحت اشغال خوذ را تا سه برابر توسعه داد و وحشتی مرگبار را بر جهان اسلام حاکم نمود. از جمله مناطق اشغال شده در این جنگ، بخشی از خاک تاریخی فلسطین، موسوم به «کرانه ی باختری رود اردن» است که شهر «بیت المقدس» قلب این منطقه ی استراتژیک به شمار می رود. «مسجدالاقصی» دومین عبادتگاه مقدسِ مسلمانان، در این شهر قرار دارد. اشغال کامل «بیت المقدس»، ضربه ی روحی دردناکی بر تمامی مسلمانان وارد ساخت که البته به واسطه ی وجود رهبرانِ مرعوب و مشکوک در جهان عرب، هیچ مرهمی بر این زخم گذاشته نشد.
پس از «جنگ شش روزه»، رژیم صهیونیستی به قدری از لحاظ روانی احساس قدرت می کرد که دیگر هیچ ملاحظة سیاسی را در برابر اعراب برنمیتافت؛ تا جایی که وزیر جنگ این رژیم، ژنرال «موشه دایان» در سخنان خود، آشکارا اعلام کرد: «فلسطین کارش تمام است». «صدور قطعنامة 242 شورای امنیت سازمان ملل متحد» تأثیری در سرکشیهای پیروزمندانة اسرائیل نداشت. این قطعنامه از اسرائیل میخواست «در برابر شناسایی متقابل حاکمیت و تمامیت ارضی اسرائیل و همسایگان عرب، سرزمینهای اشغالی سال1967 را تخلیه کند.»
«دولت یهودی» سرمست از یکه تازی های خود، کوچک ترین وقعی به این قطعنامه ننهاد و اساساً چنین قطعنامه هایی بیش از آن که برای کنترل رژیم صهیونیستی صادر شوند، با هدف تسکین و تخفیف تحقیرهای تحمیل شده بر اعراب، به تصویب میرسید تا توده های عرب، «پیکان خشم خود را متوجه سران کشورهایشان نکنند» و «منطقة نفت خیز خاورمیانه، دچار آشوب و انقلاب نشود.» از سوی دیگر، پذیرش این قطعنامه از سوی اعراب، به اشغال «مناطق۴۸»(بخش های اشغال شده ی فلسطین در سال ۱۹۴۸ میلادی) به صورت تلویحی رسمیت می‌بخشید. فلسطینیان معتقد بودند هدف اصلی این قطعنامه، ایجاد مرزهایی امن برای رژیم صهیونیستی است که البته همین‌طور هم بود.
دو سال پس از پایان این جنگ، یک زن صهیونیست تندرو و متعصب به نام «گلدا مایر» به نخستوزیری اسرائیل رسید. «مایر» در طول زمامداری خود توانست به نحوی بقاء و موجودیت اسرائیل را با منافع آمریکا در منطقه گره بزند که وجود یکی، بدون وجود دیگری ناممکن جلوه کند. هم زمان با قدرت گرفتن «گلدا مایر»، یک شهروندِ رژیم صهیونیستی، به نام «مایکل دنیس روهان» به تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۴۸ شمسی، با همدستی عناصر امنیتی رژیم صهیونیستی، «مسجدالاقصی» را به آتش کشید. با تعلل اشغالگران و ممانعت عامدانه از دخالت مردم، آتش به سرعت گسترش پیدا کرد و هنگامی که نمازگزاران سرانجام توانستند وارد عمل شوند، منبر تاریخی این مسجد به کلی در آتش سوخته بود. این عمل دیوانه وار نشانگر این بود که نتایج جنگ شش روزه، ابعاد مذهبی نهفته ای نیز دارد و یهودیان احساس کرده اند پیروزی نهایی شان بر مسلمانان حادث شده است و باید به فکر تجدید بنای «معبد سلیمان» به جای «مسجدالاقصی» باشند. صهیونیست ها، پس از دستگیری و برگزاری دادگاهی نمایشی برای «مایکل دنیس روهان»، به اخراج او اکتفا کردند)که بیشتر به منظور حفظ جانش از گزند مسلمانان خشمگین بود).
از آن روز تاکنون، مسلمانان فلسطینی، فارغ از رکود و خمودی رهبرانِ عربی و اسلامی، با حساسیت و دقت فراوان، تحرکات صهیونیست ها درباره محوطه ی «حرم شریف» را زیر نظر دارند و گرچه «مسجدالاقصی» طی نیم قرنِ گذشته، بارها مورد تعرض صهیونیست ها قرار گرفت اما هر بار آتشی در میان فلسطینیان برافروخته شد که اشغالگران را به پشیمانی واداشت و امروز سیاستمدارانِ «تل آویو» به خوبی می دانند که «مسجدالاقصی» خط قرمزی که که تعرض به آن، هزینه های سنگینی در پی خواهد داشت. بی شک این حرمِ شریف الهی، بزنگاهی است که مسلمانان و صهیونیست ها، تنها با تعیین تکلیف نهایی آن است که می توانند سرنوشت تاریخی خود را رقم بزنند.
در چهل و هشتمین سال گشتِ فاجعه ی به آتش کشیدن «مسجدالاقصی» تصاویری از آن جنایت دردناک را به کاربران تقدیم می کنیم:
