به گزارش عدالت خواهان گلستان"ا نشریه صهیونیستی «تایمز آو اسرائیل» در گزارشی نوشت: در روزهای نخست همین هفته نامزدهای ریاست جمهوری از حزب جمهوری‌خواه در نشست حامیان اسرائیل، آیپک، به حضار وعده‌های زیادی دادند. از جمله این وعده‌ها می‌توان به باطل کردن توافق هسته‌ای ایران و انتقال سفارت اسرائیل به اورشلیم -- بیت‌المقدس -- آن هم تا 21 ژانویه 2017 (2 بهمن 1395) اشاره کرد.
اما اگر بخواهیم واقعگرا باشیم، باید به تمامی این وعده‌ها «نه» بگوییم. به گفته تحلیلگران اسرائیلی‌هایی که امیدوارند ثمره این وعده‌ها را در واشینگتن ببینند، به کلی ناامید خواهند شد. آن‌ها برای تبیین دیدگاه خود به نیاز برای همکاری هر دو حزب در آمریکا به منظور تصویب قوانین بر مبنای ساختار سیاسی این کشور اشاره می‌کنند.
این واقعیت که سیاستمداران آمریکایی هنوز از صمیم قلب می‌گویند سفارت اسرائیل را به اورشلیم منتقل می‌کنند تا حدودی عجیب است؛ زیرا تا به حال بسیاری از نامزدهای ریاست جمهوری این وعده را مطرح کرده و در عمل به قولشان ناکام مانده‌اند.
دونالد ترامپ در سخنرانی خود 12 بار از عبارت «باورم کنید» استفاده کرد. اما حتی اگر سایر ادعا‌های باورنکردنی او -- نظیر این که توافق هسته‌ای ایران را بیش از هر فرد دیگری مطالعه کرده‌است باور کنید -- نباید حرف‌هایش را باور کنید وقتی می‌گوید سفارت را از تل‌آویو به «پایتخت همیشگی قوم یهود» منتقل می‌کند.
سناتور تد کروز که در انتخابات مقدماتی از ترامپ بسیار عقبتر است -- ولی هنوز به دریافت تأیید نشست جمهوری‌خواهان در ژوئیه امید بسته -- ادعایی مشابه را مطرح کرد. او پا را از این هم فراتر نهاد و وعده داد که فرایند تغییر سفارت را در «نخستین روز حضورش در این منصب» آغاز کند. کروز اذعان کرد «نامزدهای ریاست جمهوری زیادی، چه جمهوری‌خواه و چه دموکرات، چنین چیزی را وعده داده‌اند و در مقابل همین جمعیت صحبت کرده‌اند. ... اما تفاوت در این است که من این کار را انجام خواهم داد.»
در ادامه این گزارش آمده‌است: دلیلی ندارد به صداقت این اعلام‌ها شک کنیم. کروز، همانند سایر سیاستمداران دست راستی آمریکا، احتمالاً قلباً مایل است سفارت را به اورشلیم منتقل کند و ممکن است واقعاً باور داشته باشد این کار را انجام خواهد داد. اما واقعیت این است که فرمانده کل قوای قویترین کشور کره زمین هم نمی‌تواند چنین تصمیم‌هایی را خودش -- بدون در نظر گرفتن شورای مشاوران و سایر عوامل مهم -- اتخاذ کند.
جان کیسیک، سومین نامزد جمهوری‌خواهان که هنوز در رقابت‌ها باقی مانده‌است اورشلیم را پایتخت غایی اسرائیل نامید؛ اما از انتقال سفارت سخنی به میان نیاورد. او در سخنرانیش خطاب به آیپک از لغو توافق هسته‌ای ایران نیز سخن نگفت؛ بلکه گفت تنها از تعلیق شرکت آمریکا در این توافق حمایت می‌کند -- آن هم در واکنش به آزمایشهای اخیر موشکی ایران. او همچنین گفت در صورتی که ایران توافق هسته‌ای را نقض کند، تحریم‌های این کشور را به سرعت باز خواهد گرداند.
نویسنده این گزارش میفزاید: مطرح شدن عبارات باشکوه اما غیر واقعی درباره اسرائیل در کنفرانسهای آیپک نکته تازه‌ای نیست. باراک اوباما، سناتور وقت و نامزد ریاست جمهوری، در ژوئن سال 2008 در میان تشویق حضار گفت که اورشلیم «باید تقسیم‌ناپذیر باقی بماند.» او بلافاصله پس از آن، تا حدود زیادی ادعای خود را پس گرفت. جورج بوش نیز در سال 2000 همین وعده را تکرار کرد.
از عمر ادعای انتقال سفارت به اورشلیم دست‌کم 44 سال می‌گذرد. این ایده در سال 1972 به وسیله «جرالد فورد» مطرح شد. وی در آن زمان رهبر اقلیت کنگره بود. رئیس جمهور نیکسون با این امر مخالفت کرد؛ اما حزب جمهوری‌خواه آن را به عنوان یکی از برنامه‌های خود برای انتخابات سال 1972 مطرح کرد. البته فورد در سال 1974 پس از موفقیت در انتخابات ریاست جمهوری و در نخستین کنفرانس خبری خود گفت دیگر به انتقال سفارت از تل‌آویو علاقه‌مند نیست. او گفت: «در شرایط کنونی و با در نظر گرفتن اهمیت به دست آوردن یک صلح عادلانه و پایدار در خاورمیانه، باید این پیشنهاد کنار گذاشته‌شود.»
در ادامه گزارش «تایمز آو اسرائیل» آمده‌است: وعده‌های نامزدهای جمهوری‌خواه برای لغو توافق هسته‌ای ایران احتمالاً به همان سرنوشت وعده‌های پیشینیانشان در خصوص انتقال سفارت دچار می‌شود. کروز در این خصوص در آیپک با صلابت تمام گفت: «در نخستین روز حضورم در این منصب، این توافق هسته‌ای مصیبتبار ایران را پاره‌پاره می‌کنم.» ترامپ نیز اعلام کرد «اولویت اولش از بین بردن این توافق هسته‌ای مصیبتبار ایران است.» (او بعداً افزود «دست‌کم باید مفاد توافق پیشین را اجرا کنیم تا ایران مسئول رفتارهایش باشد.»)
اما این توافق که رسماً از آن با عنوان برنامه جامع اقدام مشترک یاد می‌شود، توافقی دوجانبه میان تهران و واشینگتن نیست؛ بلکه میان ایران و شش کشور دیگر امضا شده‌است. این بدان معناست که لغو آن کار آسانی نیست. خروج آمریکا از توافق چند جانبه‌ای که تنها پس از مذاکراتی 2 ساله حاصل شد، به توانایی واشینگتن برای تشکیل اعتلاف‌هایی مشابه در آینده به شدت لطمه می‌زند.
