به گزارش "پایگاه مطالبه گران و عدالت خواهان" با ایجاد دوقطبی های کاذب، شاید بشود مردم را فریب داد و انتخابات را برد؛ اما با تکرار این شگرد پس از رسیدن به منصب، نمی شود مشکلی از مشکلات روزمره معیشت مردم را حل کرد.
این دقیقا همان کاری است که ائتلاف مدعی اصلاحات و اعتدال در سال های 92 و 94 و 96 کرد و تا می توانست فضای افکار عمومی را از دو قطبی های جعلی انباشت. مردم باید از جلیلی و قالیباف و رئیسی و نیروهای انقلابی می ترسیدند تا ائتلاف اشرافیت بتواند قدرت را قبضه کند.
بنابراین بخشی از مردم به خیال این که اگر ائتلاف اعتدال و اصلاحات رای نیاورد زندگی و معیشت شان به هم می ریزد، به نامزدهای آن در انتخابات ریاست جمهوری، مجلس و شورای شهر رای دادند.
ادعا می شد اگر غیر از این ائتلاف سر کار بیایند، دلار پنج هزار تومان و پراید بیست میلیون تومان می شود؛ در پیاده روها دیوار می کشند و عرصه زندگی را بر مردم تنگ می کنند. اما مردم دیدند که واقعیت، عکس این فضا سازی بود.
دیدند اتفاقا کسانی که دغدغه گره گشایی از زندگی مردم و برداشتن حصار ها و مضیقه ها را دارند، آنهایی هستند که باور انقلابی و اسلامی دارند. دیدند بیت المال را چه کسانی به تاراج سپردند و چه کسانی اهتمام به پس گرفتن آن دارند.
دوره تازه ای در حال شروع است، اما اشرافیت مدعی اعتدال و اصلاحات، جز بازسازی ملال آور همان دو قطبی های اشباع شده نزد مردم، کار دیگری بلد نیستند. نمی فهمند که آن عملیات روانی اگر به کار رقابت انتخاباتی می آمد، به درد مدیریت و تدبیر امور مردم نمی خورد و گرهی از مشکلات شان باز نمی کند.
مسابقه خدمت با همه دشواری هایی که اشرافیتِ تن پرور و سربار در مقابل آن پدید آورده، آغاز شده و اگر ائتلاف اشراف نتواند لا اقل تظاهر به حضور در این میدان مسابقه کند، طرف مقابل در دو قطبی "مردم- مشکلات" محسوب خواهد شد؛ که شده.
شعبده بازی های هنرمندان عملیات روانی، دیگر نه تازگی و جذابیتی برای سرگرم کردن دارد و نه در ازای تماشای آن، مشکلی از مشکلات زندگی عامّه برطرف می شود.
مردم، دیگر شعبده باز و بازیگر سیاسی -یا به قول کارگردان فیلم روحانی: "شومن"- نمی خواهند؛ در انتظار مدیرانی هستند که برای شان نوکری و خدمتگزاری کنند و با آنها یکدل و بی شیله و پیله باشند
