شیوه انعکاس پذیرش پست شهرداری تهران توسط محمدعلی نجفی به گونه ای بود که گویی وی با کراهت و با منت گذاری این پست مهم را پذیرفته است.
به گزارش پایگاه عدالت خواهان"امکانات بی نظیری که در شهرداری تهران وجود دارد برخی جریانات سیاسی را برای تصاحب این جایگاه به تکاپو می اندازد. در واقع سازمان عمومی، شهرداری تهران یک مجموعه کامل از امکانات و ظرفیت های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، رسانه ای و حتی سیاسی است که فرصتی بزرگ برای گروه های به دنبال قدرت در قلب ایران محسوب می شود.
اصلاح طلبان با پیروزی در انتخابات شورای پنجم، می توانند بار دیگر اهرمی از ساختارهای قدرت در کشور را به صورت اختصاصی در دست گیرند. شهرداری تهران جایی است که این جریان تنها مدعی آن است و در دایره تنگ انتخاب شهردار تنها گزینه های همین جریان قرار دارند.
باید این نکته را نیز در نظر گرفت که برخلاف ادعای اصلاحات مبنی بر شایسته سالاری و حقوق شهروندی، در میان گزینه های معرفی شده برای شهردار تهران، حتی برای خالی نبودن عریضه، یک فرد مستقل یا میانه رو وجود ندارد! در دوره قبل انتخاب شهردار رقابت میان محسن هاشمی و محمدباقر قالیباف بود که نشان از وجود سلایق مختلف برای تصدی پست شهرداری بود.
ولی به نظر می رسد با وجود معرفی 7 نفر برای انتخاب شهردار، همه راهها قرار است به یک گزینه کارگزارانی ختم شود. جوسازی رسانه های اصلاح طلب و وابسته به کارگزاران در انتشار خبر پذیرش شهرداری تهران از سوی محمدعلی نجفی! گویای بازی از پیش تعیین شده ای است که اعضای شورای شهر تنها مهره های تایید تصمیمات از بیرون شورا هستند.
در همین حال از محسن هاشمی به عنوان رئیس شورای شهر یاد می شود تا همه امورات شهری در قبضه کارگزاران قرار گیرد. نقش حسین مرعشی در این میان نیز به عنوان هدایت کننده موج های رسانه ای به نفع گزینه های کارگزاران است.
وی، کسی بود که خبر پذیرش شهرداری نجفی را اعلام کرد و در عین حال گفت که با توجه به آرای مردم تهران، ریاست محسن هاشمی بر شورا، خواست عمومی است! در عین حال، به نظر قرعه قائم مقام شهرداری نیز به نام مرعشی افتاده است.
از زمان برکناری کرباسچی در سال 78، تا به امروز یک کارگزارانی تمام عیار شانس مدیریت پایتخت را نداشته است. غلامحسین کرباسچی که نقش تعیین کننده ای در حزب کارگزاران دارد، کانال مهم و اصلی برای تعیین سازوکارهای انتخاب اعضای لیست امید و برنامه های آنها در شورای شهر بود. نتیجه هم مشخص است، شهردار می بایست یک کارگزارانی تمام عیار باشد.
اعضای شورای شهر پنجم هرچند در رسانه ها از استقلال رای خود سخن می گویند اما بر هیچکس پوشیده نیست که آنها موظف به اعمال نظرات بیرون از شورا هستند، چرا که وجود خود آنها در شورای پنجم وابسته به لابی ها و زدوبندهای پشت پرده است. قدرت لابی گری و چیدمان کارگزاران به حدی بوده که گزینه رئیس دولت اصلاحات، یعنی محسن مهرعلیزاده، از دایره رقابت با گزینه کارگزاران خارج شد.
ولی چرا در میان مدیران اصلاح طلب، قحط رجال به حدی بوده که تمام نگاهها به سمت محمدعلی نجفی چرخید. کسی که به علت ناتوانی جسمی در اوایل 60 سالگی از مدیریت سازمان میراث فرهنگی کنار رفت و در حال حاضر نیز مسئولیت های سبک تری در حد مشاوره را پذیرفته است.
از این رو باید برای مسئولیت شهرداری تهران و حتی کلانشهرها مکانیزم های سختگیرانه تری تعیین شود، چرا که منافع عمومی کلانشهرها به خصوص پایتخت، در کلیت با منافع ملی گره خورده است. نجفی 66 ساله به هیچ وجه توانایی مدیریت اجرایی در سطح پایتخت را ندارد.
وی در مسئولیت هایی که از دهه 60 تا به امروز برعهده داشته، سابقه مدیریت اجرایی (اداره یک کلان شهر با همه جوانبش) نداشته، در حالیکه تهران یکی از مناطقی است که در مسیر توسعه زیرساختی قرار دارد که با کارهای عمرانی گره خورده است.
از سوی دیگر وی به عنوان یکی از بانیان حزب کارگزاران، از سیاسی ترین مدیران دولتی است. نقش وی در انتخابات مختلف و فعالیت های سیاسی نجفی در دو دهه اخیر، باعث سنگینی کفه سیاسی کاری های او می شود. حال آنکه یکی از انتقادات اصلاح طلبان در سال های اخیر، سیاسی بودن شهرداران تهران بوده، ولی نوبت که به یکی از هم طیفی های که رسیده این فاکتور به طول کلی از نقدها محو شده است!
همچنین باید اذعان کرد که حامیان مالی و به اصطلاح اسپانسرهای کارگزاران، مجموعه ای از فعالان و واسطه گران اقتصادی در حوزه هایی مانند ساختمان سازی، برج سازی، پیمانکاری های بزرگ و ...هستند که اکثر آنها پس از دستیابی یکی از اعضای کارگزارانی به پست شهرداری می توانند به امتیازات بی نظیری دست پیدا کنند.
از این رو کمیسیون شوراها و امور داخلی در مجلس شورای اسلامی می تواند برای انتخاب شهردار کلانشهرها از جمله پایتخت، طرح های جدیدی ارائه دهد که براساس آن نامزدهای شهرداری از معیارهای خاصی در حوزه مدیریت اجرایی، پایبندی عملی به نظام ، سلامت و توانایی جسمانی و عدم سوپیشینه در عملکرد سیاسی و ... برخوردار باشند. چنین معیاری های می تواند به عنوان سند بالادستی و لازم الاجرا برای شوراهای شهر جهت انتخاب شهردار ابلاغ گردد و مجلس نیز به عنوان نهاد نظارتی بر روند امور و اجرای قوانین اعمال نظر کند.
به هر حال نبود مکانیسم های خاص نظارتی و کنترلی می تواند محلی برای سواستفاده برخی از جریان های سیاسی از پتانسیل شوراها و شهرداری ها باشد و این امر در تهران بسیار پررنگ تراست. در این زمان اصلاح طلبان بعد از 15 سال به قدرت شهری دست پیدا کرده اند که سابقه آنها در تهران نشان از تضییع حقوق شهروندان به واسطه بازی های سیاسی و سواستفاده از امکانات عمومی است.
10 سال مدیریت کرباسچی بر شهر تهران همراه با فساد مالی و در نهایت محاکمه شهردار تهران بود و در دوره شورای نخست نیز شهر به پایگاه جناحی جریان حاکم اصلاحات تبدیل شد و فرصت بی نظیر توسعه شهر اسیر بازی های سیاسی و حاشیه سازی ها بود.
امکانات بی نظیر رسانه ای شهرداری یعنی موسسه همشهری نیز تبدیل به پروپاگاندای حزبی اصلاح طلبان در تاختن به نظام و حرکت بر خلاف منافع ملی شده بود. حضور افراد حاشیه داری مانند نجفی و مرعشی و نظیر آنها بار دیگر می تواند، پایتخت را به عقب بازگرداند و حاصل سالها کار و تلاش شبانه روزی را به باد دهد. برهمین اساس است که نیاز به نظارت های جدی تر در انتخاب شهردار تهران ضروری می نماید.
حتی یکی از حاشیه های مهم شورای سوم تهران که نجفی درآن حضور داشت مخالفت جدی وی با تغییر نام میدانی در پایتخت به نام 9 دی بود که اعتراضات و انتقادات فراوانی از سوی مردم انقلابی به همراه داشت. حال آیا چنین افرادی می توانند به غیر از حاشیه برای پایتخت حاصل چندانی داشته باشند
