افزایش احتمال خداحافظی زودهنگام با آقای رئیس جمهور

به گزارش پایگاه عدالت خواهان" در ابتدای سال 1392 وقتی آقای حسن روحانی به عنوان یکی از هشت نفر کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری دوره یازدهم، صحبت از دولت تدبیر و امید کرد و در پی آن، تحول صد روزه اوضاع اقتصادی کشور، رونق بازار، بهبود معیشت مردم، نجات کشور از بیکاری و گرانی و طلاق، تحقق جامعه علوی با گسترش عدالت و انتقادپذیری مسئولین، کاهش تحریم ها، چرخش سانتریفیوژها و در ادامه آن چرخ زندگی مردم، عزتمند کردن پاسپورت ایرانی، و یا بهره مندی شفاف همه مردم از اطلاعات دولتی و... را وعده داد، توانست اکثریت آرای مردم را از آن خود کند و هفتمین رئیس جمهور ایران شود.

اما اینک در اواخر سال 95 و با گذشت بیش از 1300روز (بخوانید چندین صد روز!) از اولین و مهمترین وعده ایشان در حوزه اقتصاد و عدم تحقق تقریبی وعده های انتخاباتی وی، به نظر می رسد چهار سال دوم دولت تدبیر و امید در فرازو نشیب ها و اما و اگرهای جدی قرار گرفته است.

 از طرفی ابراز شرمساری وزیر محترم تعاون، کار و رفاه اجتماعی بابت تداوم مشکلات اقتصادی در کشور (فارس 26/11/95) و یا ابراز شرمندگی آقای کواکبیان (به عنوان یکی از حامیان دولت) بابت عدم تحقق رونق تولید و امر اشتغال (مهر 27/11/95) و همچنین اظهارات حجت الاسلام علیخانی(مشاور سابق مرحوم هاشمی) مبنی بر اینکه "برای روحانی نگرانم که پشتش را خالی کنند و در شرایط فعلی اوضاع را زیاد مساعد نمی بینم" (آرمان 26/11/95) و شواهد دیگری از این قبیل، همگی حکایت از این دارد که ظاهرا دست اندرکاران و حامیان دولت فعلی به این جمع بندی رسیده اند که ادامه کار برای دولت آقای روحانی به نوعی سخت خواهد بود.

عدم توفیق برجام در بهبود وضعیت اقتصادی و همچنین آشکار شدن روز افزون ضعف های آن و سست و ضعیف بودن پایبندی آمریکایی ها به برجام نیز در این شرایط تنها برگ برنده دولت روحانی را نیز دچار مشکلات بنیادین کرده است.

در ماه های پایانی عمر دولت یازدهم، یکبار پروژه مظلوم نمایی شخص رئیس جمهور با مطرح کردن احتمال ردصلاحیت وی از سوی شورای نگهبان در انتخابات آتی، کلید خورد! که در مدت کوتاهی آن هم بی اثر شد.

در این اثنا، نتیجه برخی پیمایش های علمی و نظرسنجی های صورت گرفته در کشور با موضوع انتخابات آینده وضعیت را سخت تر نیز کرده است. برای مثال: "53 درصد کسانی که در سال 92 به آقای روحانی رای داده اند حاضر نیستند در انتخابات 96 مجددا به وی رای دهند" (سراج 25/11/95) و یا "در یک نظر سنجی که آیا آقای روحانی اولین رئیس جمهور یک دوره ای ایران خواهد بود؟ با این پاسخ روبرو می شویم: 85درصد بلی و 15 درصد خیر" (افسران 13/10/95)

گرچه نظر سنجی های رسانه ای همه واقعیات را نشان نمی دهد ولی نظرسنجی های موسسات معتبر نیز وضعیت را چندان مطلوب دولت روحانی نشان می دهد. چنانچه در تمام این نظر سنجی ها دولت روحانی با افزایش آرای منفی و افزایش آرای رقیبانش در سطح جامعه روبه رو است.

در فضای بین الملل هم رویکرد خصمانه آقای ترامپ و همچنین احتمال اتخاذ تحریم های گسترده تر از پیش علیه جمهوی اسلامی و عدم داشتن استراتژی مناسب اعتدالیون در مواجهه با این سیاست ها، سناریوی توقف دولت تدبیر و امید در ایستگاه یازدهم را شدت می بخشد.

در کنار همه این ها شکست خوردن بسیاری از سناریوهای انتخاباتی و سخت شدن شرایط برای ایجاد دو قطبی های کاذب دولت را این روزها بیشتر کلافه کرده است.

دولتی که قرار بود عدم کارنامه و عملکرد اقتصادی را با انتقاد از دولت قبلی پنهان کند اینبار با گلایه مستقیم مردم از عملکرد خودش مواجه شده و همچنین نقشه دو قطبی جنگ و صلح نیز سریع تر از تصور طراحان آن برملا شده و دروغ محض! "جنگ" نیز  جاانداختنش در افکار عمومی سخت تر از قبل شده است.

*رضا رضائی