به گزارش پایگاه عدالت خواهان ایران" این روزها با مرگ برجام و شکست مجدد پروژه اعتماد به غرب و تحریم شدن مامور رفع تحریم ها، رسانه های زنجیره ای و مقامات دولتی روند مضحکی را در پیش گرفته اند که تحریم ظریف را ثمره مقاومت او قلمداد کنند و در یک بازی مظلوم نمایانه او را قهرمان ملی جا بزنند.
ظریف که ادعا می کرد زبان دنیا را بلد است و قرار است تمامی تحریم ها را یکجا بردارد، حال پس از شش سال، ثمره کارنامه او چیزی جز خسارت محض برجام نبوده است. که نه تنها تحریم ها بازگشته است بلکه تحریم های جدیدی نیز اعمال شده و حتی خود ظریف هم تحریم شده و در آمریکا نیز جز سه ساختمان هیچ جای دیگری هم نمی تواند برود و از آن طرف هم صنعت هسته ای را به تعطیلی کشانده، در رآکتور اراک بتن ریخته، اقتصاد کشور فلج شده، بی سابقه ترین بازرسی های تاریخ را پذیرفته که حتی کار به بازجویی دانشمندان مان در دانشگاهها رسیده است. حالا پس از همه اینها ظریف تغییر ادبیات ظاهری می دهد و دم از مقاومت و ایستادگی می زند و پروپاگاندای رسانه ای دولتی ها هم او را قهرمان دیپلماسی می خوانند.
حال آنکه تحریم ظریف و تمامی این خسارت های بی سابقه برکشور حاصل اعتماد به آمریکا و غرب است آنجا که وعده کری را تضمین خواندند و آمریکا را کدخدا! امروز با مرگ برجام ظریف و تمامی کسانیکه سال ها نه یکبار بلکه بارها این روند شکست خورده اعتماد به غرب را امتحان کردند را باید پای میزمحاکمه کشاند. آنهاییکه نتایج شش سال مذاکره شان با اروپا صدور حکم جلب هاشمی رفسنجانی شد! آنها که سیاست تنش زدایی و شهید خواندن رئیس جمهور آمریکا توسط خاتمی منتج به محور شرارت قرار گرفتن ایران شد! آنها که پس از انفعال و وادادگی در سعدآباد و پاریس از مستراح تحقیر شدند! و طی همه این سالها دلواپسان و انقلابی ها هرچه فریاد زدند نه تنها گوش ندادند بلکه آنها را مورد هجوم قرار دادند.
برای آنکه روشن شود سیاست اعتماد به غرب در طول تاریخ سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بارها منتج به شکست و تحقیر شده است نه سیاست مقاومت و برای آنکه جای وادادگان تاریخ و مقاومان جابجا نشود بازخوانی چند برهه تاریخی ضروری به نظر می رسد.
از اعتماد به اروپا تا صدور حکم جلب هاشمی!
پس از پایان جنگ دولت سازندگی به ریاست هاشمی رفسنجانی سیاست تنش زدایی و تعامل با اروپا را پیش می گیرد اما واقعه ای این سیاست را دچار بحران می کند. پنج‌شنبه ۲۶ شهریور ماه ۱۳۷۱، حادثه‌ای در یک رستوران یونانی اما پاتوق ایرانی‌های مخالف نظام به نام میکونوس در برلین رخ می‌دهد. ساعت حدود 22:50 ناگهان سه فرد مسلح وارد رستوران می‌شوند. یکی نزدیک در ورودی و دومی در قسمت جلویی رستوران می‌ایستند و نفر سوم نیز مسلسل به دست وارد قسمت پشتی رستوران که شش ایرانی در آنجا دور یک میز نشسته بودند رفته و همه آنها را به رگبار می‌بندد. از جمع افراد حاضر در رستوران چهار نفر در جا کشته می‌شوند و یک نفر نیز به شدت زخمی می‌شود و چهار نفر دیگر نیز جان سالم به‌در می برند.
در این حادثه "صادق شرفکندی" دبیر کل حزب دمکرات کردستان ایران، "همایون اردلان" نماینده حزب دمکرات کردستان ایران در آلمان، "فلاح عبدلی" نماینده حزب دمکرات کردستان ایران در اروپا، "نوری دهکردی" کارمند صلیب سرخ، کشته می‌شوند.
یک سال بعد از این واقعه، دادگاهی در آلمان به ریاست "فریچوف کوبش" پیگیر این ماجرا می‌شود. دولت سازندگی کماکان سیاست تعامل و اعتماد به اروپا را در پیش می گیرد و شش سال گفتگوهای انتقادی را با آنها انجام می دهد. گفتگوهای منفعلانه ای که در آن ایران بصورت یکجانبه به انتقادات اروپا پاسخ می داد!
تا اینکه در ۲۱ فرودین ۷۶ دادگاه قهوه خانه میکونوس طی حکمی که مدرک اصلی آن شهادت "ابوالحسن بنی صدر" است، "کاظم دارابی" از اتباع ایرانی و "عباس رحیل" تبعه لبنانی به حبس ابد و "یوسف امین" و "محمد اتریس" هر دو از اتباع لبنان به ترتیب به ۱۱ و ۵ سال زندان محکوم می‌شوند و مهم تر از اینها در ادامه‌ی رای در حکمی طنز گونه و با شهادت اپوزسیون خارج نشین، مسولین طراز اول جمهوری اسلامی متهم به صدور دستور قتل مخالفان بی خطر خود می‌شوند و رسما حکم جلب مقامات جمهوری اسلامی از جمله هاشمی رفسنجانی را صادر می کنند.
سپس ابتدا دولت آلمان و بعد تمام کشورهای اروپایی در اقدامی بی سابقه، جهت تحت فشار قرار دادن ایران، تمام سفرای خود را از ایران خارج می‌کنند و این پاسخی به وادادگی دولت وقت به غرب بود.
نهایتا پس از سخنرانی قاطعانه و تاریخی رهبرانقلاب و ایستادگی ایشان، سفرای اروپا یکی یکی و به‌تدريج و در آخرین مرحله نیز سفیر آلمان به ایران بازگشت تا این پایانی باشد بر ماجرای قهوه خانه میکونوس و اعتماد به اروپا
از تنش زدایی تا قرار گرفتن در محور شرارت!
پس از آن سید محمد خاتمی رئیس جمهور وقت سیاست تنش زدایی و تعامل با غرب را پیش می گیرد، فتوای امام راحل مبنی بر اعدام سلمان رشدی را پایان یافته می خواند، آبراهام لینکلن رئیس جمهور آمریکا را «شهید!» می خواند ، بارها بر آب شدن یخ روابط و تعامل با آمریکا تاکید می کند، با حمله آمریکا به افغانستان ، رسما دولت ایران بعد از 20 سال بر سر میز مذاکره با آمریکا حاضر می شود، در سطوح اطلاعاتی امنیتی با آمریکا وارد همکاری می شود، تا جائیکه رایان کراکر معاون دستیار وزیر امور خارجه وقت آمریکا و مسئول تیم مذاکره کننده آمریکایی در افغانستان ، در کتاب خاطرات خود با اشاره به این مذاکرات می نویسد: «اما آنچه که برايم جالب تر از همه بود، اشتياق آنان نسبت به اعزام نيروهاي آمريکا، همان «شيطان بزرگ»، به حياط خلوت ايران يعني افغانستان بود.»
اما بعد از این همه تنش زدایی جورج بوش رئیس جمهور وقت آمریکا پاسخ دولت ایران را با گذاشتن نام جمهوری اسلامی ایران در محور شرارت می دهد. حسین موسویان از اعضای تیم مذاکره کننده زمان خاتمی در مصاحبه ای با المانتیور می گوید: «مذاکرات بین ایران و آمریکا حتی بعد از کنفرانس بن نیز ادامه پیدا کرد. اما ناگهان، به معنای واقع کلمه، بمبی منفجر شد. پرزیدنت بوش تنها چند هفته بعد از کنفرانس بن همه ما را با قرار دادن ایران در «محور شرارت»، طی سخنان سالیانه‌اش در ژانویه 2002، غرق حیرت کرد.»
خلع سلاح حزب الله ؛ پاسخ آمریکا: پیشنهادتان گستاخانه بود
دستگاه دیپلماسی دولت خاتمی در ادامه روند اعتمادسازی نامه محرمانه ای در سال 2003 از طریق سفارت سوئیس به مقامات آمریکایی می رساند، نامه ای ذلت بار که در آن دولت ایران متعهد شده بود که حزب الله لبنان را خلع سلاح کند، از گروههای مقاومت مانند حماس حمایت نکند، مرزهای 1967 فلسطین اشغالی را بپذیرد و نهایتا و به رسمیت شناختن رژیم صهونیستی! و در مقابل آمریکا متعهد بشود از تغییرات سیاسی در ایران حمایت نکند، برای بازگرداندن منافقین همکاری کند، به آداب و رسوم ایرانیان احترام بگذارد! و تحریم های تجاری را لغو کند.
محمدجواد ظریف در توصیف طرح مذکور می‌گوید: «مؤلفه‌های مهمی برای ایران در آن طرح وجود داشت، یعنی مؤلفه احترام متقابل. آمریکایی‌ها در پاسخ به طرحی که تلاش هوشمندانه جهت رفع تمام موارد نگرانی دوجانبه بود، آن را به سادگی نادیده گرفتند.»
پاسخ این نامه نیز درخور اهمیت است. لری ویلکینسون رئیس دفتر کالین پاول، وزیر خارجه وقت آمریکا می‌گوید: «تنها چیزی که من دیدم گزارشی بود از این که چنین نامه‌ای دریافت‌شده و پاسخی که از طریق مقام‌های سوئیسی برای ایران فرستاده شده است. پاسخی شبیه به این که چطور به خود اجازه می‌دهید چنین پیشنهاد «گستاخانه‌ای» بدهید.»
تحقیر تیم مذاکره کننده ایرانی از مستراح!
جک استراو وزیر وقت امور خارجه انگلیس در مستند «ایران و غرب» ساخته بی‌بی‌سی با اشاره به فضای پس از توافق پاریس در سال83 می گوید : «پس از انجام مذاکرات و امضای توافق پاریس، که طی آن ایران پذیرفت همه فعالیت‌های غنی‌سازی را تعلیق کند، در بازگشت به انگلستان، برای گذراندن تعطیلات آخر هفته با قطار عازم شهرِ محلِ زندگیِ خود بودم. بینِ راه تلفن همراهم زنگ زد. آن‌سوی خط دکتر کمال خرازی، وزیر خارجه ایران بود. او گفت: «ما می‌خواهیم 20 سانتریفیوژ را برای تحقیقات علمی فعال نگه داریم.» من دیدم در حضور همراهانم در قطار نمی‌توانم در خصوص یک پرونده حساس بین‌المللی مذاکره کنم، لذا به مستراح قطار رفتم. آنجا به خرازی گفتم: شما توافقنامه را امضا کرده‌اید و دیگر نمی‌شود زیرش بزنید. اما او باز اصرار کرد. من گفتم: باید در این خصوص با دیگران صحبت کنم... در همان حال کسی هم به در مستراح می‌زد و ظاهراً عجله داشت تا از آن برای کاری غیر از مذاکره اتمی استفاده کند...»
جک استراو در ادامه تعریف می‌کند که همان‌جا با «جان سائرز» مدیرکل سیاسی پیشین و مسئول پرونده هسته‌ای ایران در وزارت امور خارجه انگلستان تماس می‌گیرد. «سائرز» هم پس از مشورت با «کارشناسان» دیگر به «استراو» پاسخ می‌دهد که ایرانی‌ها با همین 20 سانتریفیوژ پس از چند سال می‌توانند به‌اندازه مورد نیاز برای یک بمب اتم اورانیوم غنی کنند! در نتیجه «جک استراو» هم در تماس مجدد با خرازی به‌طور قطعی به درخواست او پاسخ منفی می دهد.
امروز محمد جواد ظریف، روحانی و بسیاری از اعضای تیم دیپلماسی دولت را که دقیقا در اغلب رخ دادهای سیاست خارجی که در بالا ذکر شد حاضر و عامل اصلی بودند و با کرنش و وادادگی در برابر غرب چیزی جز شکست و تحقیر به همراه نداشته اند، را باید قهرمان شکست های تاریخی دانست! آنها نه یکبار بلکه بارها بخاطر وادادگی و انفعال و اعتماد به غرب کشور را دچار بحران کرده اند حال آنها بخاطر تمامی سرمایه هایی که در این سالها نابود کردند و کشور را به انحراف بردند باید در پای میزمحاکمه حاضر شوند.
رهبرمعظم انقلاب دقیقا با یادآوری این تجربه های تاریخی ثمره سازش و مقاومت را اینگونه تشریح کرده اند: «آن زمانی هم که ما متأسفانه یک مقداری در مقابل دشمن کوتاه می‌آمدیم، از این کارها می کردند. اینجور نیست که ما حالا چون ایستادگی کردیم، چون استقامت به خرج دادیم، بگوئیم اینها را سر لج آوردیم؛ نه. یک روزی در خطابه‌های مسئولینمان مناقب آمریکا ذکر میشد؛ همان روزها رئیس جمهور وقت آمریکا با سبکسری تمام، ایران را به عنوان محور شرارت معرفی کرد! یک روزی یکی از دولتهای اروپائی نسبت به جمهوری اسلامی اظهار علاقه و ارتباط و اینها میکرد؛ همان دولت سر قضیه‌ی قهوه‌خانه‌ی میکونوس دادگاه تشکیل داد، مسئولین درجه‌ی یک کشور را در آن دادگاه متهم کرد! دولتهای اروپائی با آنها همدست شدند، همه‌شان سفرای خود را از تهران فراخوانی کردند؛ اینها که یادمان نرفته. خواستند سیلی بزنند، البته سیلی سخت‌تری خوردند. از همین حسینیه آنچنان سیلی‌ای خوردند که بعد تا مدتها دنبال علاجش بودند! هر وقت توانستند، آنها درصدد سیلی زدن برآمدند. هر وقت ما کوتاه آمدیم، یک خرده‌ای سست برخورد کردیم، آنها پرروتر شدند. نخیر؛ ایستادگی جمهوری اسلامی، تصریح به شعارهای انقلاب، تصریح به مبانی انقلاب، عزت ما را در دنیا بیشتر کرده است.»
