به گزارش پایگاه عدالت خواهان" با بررسی کوتاهی در سیر تاریخی انقلاب به موارد مشابهی برمی‌خوریم که اگرچه شاید در ذات خود با یکدیگر تفاوت داشته باشند اما در پس پرده خود در تداوم یک مسیر در حال حرکت هستند هرچند این هم از خواص و ساختار قدرت است که خواه ناخواه مسیری را در پیش پای مسئولان قرار می‌دهد که پیش بینی انتهای مسیر چندان سخت نیست.
در همین راستا شاهدیم مسئولان پس از کنار رفتن از اریکه قدرت ضدنظام شده و با توهمی منجی وار آینده ای در حال سقوط را برای نظام متصور می‌شوند. تاریخ در سیر و تطول تکراری خود بارها در سیر دوار خود حرکت کرده و آنانی از این راه جسته‌اند که توانسته تمایز میان حق و باطل را به درستی تشخیص دهند.
در بهار 97 بهاری‌ها که تا چند صباح گذشته خود را در راستای خط و خطوط انقلاب نشان داده و در این راه مدعی تمایز بسیاری با تمایز با جریان‌های ضدانقلابی بودند، با نوشتن نامه سرگشاده‌ای به رهبر انقلاب در راه بیراهه‌ای قدم برداشتند که پیش از این مشارکتیها و نهضت ملی ها هم در آن گام نهاده و دست خالی مانده‌‌اند.
هرچند نامه 300 نفر از احمدی‌نژادی‌ها به رهبر انقلاب و هشدار آنان درباره سقوط نظام جمهوری اسلامی بدون احمدی نژاد حرف تازه‌ای نداشت و بیشتر تکرار حرف مشارکتیها و نهضت ملی‌های مخالف انقلاب بود اما واکاوی واکنش جریانات ضدانقلاب نسبت به این مساله می‌تواند درس آموز باشد، برای مثال یکی از افرادی که نسبت به این مساله واکنش نشان داد، تاجزاده بود که نامه بهاری‌ها به رهبر انقلاب گامی در جهت تقدس‌زدایی دانست و تصریح کرد: انتقادی ۳۰۰ نفر از حامیان آقای احمدی‌نژاد به رهبر گامی مثبت در جهت شفاف‌شدن صحنه سیاسی و تقدس‌زدایی از قدرت بشمار می‌رود. هرچند روح و لحن نامه بیانگر ناامیدی تهیه‌کنندگان آن است، باوجود این باید از نامه استقبال کرد و به مباحث آن دامن زد تا کم کم درباره راه‌های برون رفت از مشکلات به اجماع برسیم.»
مشاور سران فتنه ۸۸ همچنین انتقادات احمدی نژادی ها را «همان انتقادهای همیشگی اصلاح طلبان» به نظام معرفی کرد و گفت: «انتقادهای نویسندگان نامه به نهادهای انتصابی، منهای مواردی که به نظر می‌رسد عمدا از قلم انداخته‌اند، همان انتقادهای همیشگی اصلاح‌طلبان است.»
تعریف و تمجید اصلاح‌طلبان از نامه احمدی‌نژادی‌ها در حالی صورت گرفته است که این اولین بار نیست که اصلاح طلبان و بهاری‌ها در داد و ستدهایی برای هم نوشابه باز کرده و از اقدامات یکدیگر تعریف و تمجید می‌کنند کما اینکه پیش از این هم آنان در زمان مجلس ششم چنین نامه‌ای را به رهبر انقلاب نوشته و در آن مدعی سقوط نظام شدند.
اردیبهشت ماه 81 بود که 127 نمایندگان مجلس ششم با ذکر نام نامه‌ای به رهبری خواستار نوشیدن جام زهر از سوی رهبر انقلاب شده و تصریح کردند: «آنچه ما را بر آن داشت تا بدین صورت مصدع اوقات شویم حساسیت شرایط، فرصت اندک و بزرگی خطری ست که پیش روی کشور است و با کمال تأسف نجواهای خیرخواهانه و پیشنهادهای آرام و مکتوم ما در سالهای گذشته ره به جایی نبرده است...اگر جام زهری باید نوشید قبل از آنکه کیان نظام و مهمتر از آن، استقلال و تمامیت ارضی کشور در مخاطره قرار گیرد باید نوشیده شود و بی‌تردید این برخورد خردمندانه و متواضعانه، از سوی ملت با همان پاداشی مواجه می شود که امام عزیز راحل روبرو شد.»
هرچند نهضت ملی ها هم پیش از مشارکتیها چنین نامه‌ای را در سال 69 با همین مضمون به رئیس‌جمهور وقت نوشته و در آن نامه نگرانی‌های خود را نسبت به آینده نظام عنوان کرده و بحران‌ها نگران کننده دانسته بودند.
بی شک بررسی کوتاه بر سرنوشت منحوس مشارکتیها و ملی مذهبی‌ها هشدار جدی برای طیف احمدی‌نژاد باشد که با ژست اپوزیسون گرفتن در نظام نمی‌توان اعاده قدرت کرد، مساله‌ای که جنون توهم‌زا احمدی‌نژادی‌ها تحمل درک آن را نداشته و در مسیر ناهوار خود به بیراهه می‌روند.
