پایگاه عدالت خواهان گلستان"تحرکات دانشجویی همواره با ذات دانشجو بودن همراه بوده است و البته در این میان همواره زنگ خطری که در کنار گوش دانشگاهها به صدا در می آید ، احتمال سوء استفاده از هر گونه اعتراض و تجمع دانشجویی ولو در راستای درخواست های صنفی است .
سوءاستفاده هایی که ممکن است برای نیل به اهداف خاص، سیاست و رسالت اصلی دانشگاه را اسیر سیاست زدگی نماید و قربانی این کشمکش ها کسی نیست جز دانشجو و علمی که معلول اصلیِ علتِ اجتماع جوانان در این سنگر است.
اهمیت علم از این جهت است که امروز تمام نقاط و تمام مشکلات کشور در گرو حل آن است.اگر امروز ایران حرفی برای گفتن دارد در گرو همین توان و پشتوانه علمی است.
با نگاه به سخن رهبری در جمع روسای دانشگاه که می فرمایند: «اهمیت دانشگاه به اندازه اهمیت کشور است.اگر میخواهیم درآینده یک کشور بزرگ،آباد،پیشرفته،مترقی،متمدن و دارای دو جناح مادی ومعنوی باشیم،به دانشگاه بپردازیم.چاره ای نداریم. همه چیز ما بایدعلمی باشد.امروز بدون علم و بدون رویت علمی نمیشود قدم از قدم برداشت وموفق شد.» این موضوع بیشتر تبیین میشود.
دانشگاه که محور اصلی و ستون و پایه هایش بر علم و کارهای پژوهشی استوار است ، حال اگر به هر دلیلی از بستر و محیط اصلی خود دور شود ، جامعه از لحاظ علمی و در مرحله بعدی اقتصادی پیشرفت نخواهد کرد و این نتایج باعث از بین رفتن اقتدار و افزایش وابستگی به کشورهای دیگر می شود.
رهبر معظم انقلاب در جای دیگر نیز می فرمایند : « اگر برای یک کشور، عزت و آبرو و رفاه و اقتدار جهانی و پیشرفتهای علم بخواهیم باید از طریق علم وارد شویم.» واین امر محقق نمی شود به جز با سالم ماندن فضا و محیط علمی کشور یعنی دانشگاه.
مطمعنا دانشگاهی که از لحاظ علمی و استدلال منطقی دچار کمبود باشد با استعداد و ظرفیت بالای دانشگاهها در عرصه های گوناگون و سرعت حملات و جنگ افروزی های کشورهای معاند برعلیه پیشرفت کشور، فضایی پرتلاطم در آن شکل می گیرد که اگر کنترل نشود خواسته یا ناخواسته به ابزاری در جهت ضربه زدن به منافع و عزت ملی تبدیل خواهد شد.
از دانشگاه با فضای علم و منطق این انتظار میرود که هر فرد با هر جریانی در فضا و محیط عقلانی به گفتمان در فضایی منطقی بپردازد تا جریان های غیرهمسو با انقلاب به صورت خواسته و جریانهای همسو ناخواسته، از فضا به نفع دشمنان این مملکت و انقلاب استفاده نکنند و این می طلبد تا مسئولین و روسای دانشگاهها با شفاف سازی این تحرکات مانع از هر گونه سوءاستفاده و انتشار شایعات شوند.
نمی توان ایام اصلاحات را فراموش کرد. در همان زمان عده ای از جنبش دانشچویی و ضرورت تحرک سیاسی دانشگاهها سخن گفتند که امروز همان عده را می توان در شبکه های تلوزیونی مخالف نظام یافت. اینها سوار بر موج مطالبه گری دانشگاهها شدند و حریم دانشگاهها در همه عرصه های علمی و سیاسی راشکستند.
امروز هم حرف کارشناسان و دلسوزان همین است که مبادا تاریخ بار دیگر تکرار شده و حریم دانشگاه قربانی حرص و طمع عده ای موج سوار شود.
