«پایان بازی» دغدغه صلح دارد/تئاتر خوب تماشاگر را جذب می‌کند/برای شعور مخاطب احترام قائل هستم

به گزارش پایگاه عدالت خواهان"نمایش «پایان بازی» به نویسندگی فردریش دورنمات، ترجمه سیدمحمد سعیدی و کارگردانی و دراماتورژ افشین زمانی از نوزدهم شهریور ماه در تماشاخانه سنگلج به اجرا رفته و تا چهارشنبه ، نوزده مهر ماه نیز ادامه خواهد داشت.

بازیگران این نمایش به ترتیب ورود به صحنه  علی قربانخانی، مهیار قزل سوفلو، سیدمحمد سعیدی، محمد شهباز طهرانی، فرزاد آیتی، مونا کرمی، فرانک جلیلی، بیاینا محمودی، میر نادر مظلومی، نریمان عابدی، آرین فرزانه، سهیل محزون، وحید کلیایی، سیدعلی موسوی، شیرین‌ صفایی، افشین زمانی، محمدرضا خادمی هستند.

درباره این نمایش و نحوه اجرای آن با افشین زمانی به گفت وگو نشستیم.

*لطفا مقدمتا درباره محتوای نمایشنامه و انتخاب آن توضیح بفرمایید؟

این نمایش اقتباسی از نمایشنامه رومولوس کبیر نوشته دورنمات است و تنها کسی که آن را سال‌ها پیش در سالن اصلی تئاتر شهر اجرا کرده بود، نادر برهانی مرند بود که خودم نیز در آن کار حضور داشتم.

این نمایشنامه از سال‌ها پیش و زمانی که من هنرجوی آموزشگاه استاد سمندریان بودم پس ذهنم بود و قصه آنرا دوست داشتم چرا که استاد سمندریان مدام از قصه این نمایش صحبت می‌کردند و بچه‌ها اتود کرده و استاد تحلیل می‌دادند و جهان شمول بودن این متن نمایش همیشه مدنظرم برای اجرا بود.

بعد از سه گانه‌ای که اجرا کردم تصمیم کردم این کار را آغاز کنم چرا که این نمایشنامه در فضای اصلی خود محدود به کشور ایتالیا و رم است بنابراین تصمیم گرفتم این متن را دراماتورژ کنم و زمان و مکان را برای کلی تر شدن کار از این متن گرفتم، بنابراین نام کاراکترها را برداشتم مثلا نام ها را همان شاه، ملکه، دختر شاه، وزیر داخله و ... قرار دادم و اسامی را حذف کردم تا در هر جای دنیا این نمایش اجرایی شود.

شاید خیلی ها به سنگلج بیایند تعجب کنند که این نمایش چرا اینجا اجرا می شود چرا که توقع کار روحوضی  و آیینی دارند درحالیکه کار ما هم با اهداف سالن مرتبط است.

*دغدغه اصلی این نمایشنامه چیست؟

من خودم همیشه دغدغه صلح داشتم ما بچه‌های دهه شصت همیشه جنگ را در زندگی مان احساس کردیم و امنیت برایمان مهم بوده است، حرف نمایشنامه درباره همین است یک شاهی که می‌جنگد چون تصور می‌کند اگر نجنگد امنیت مملکتش به خطر می‌افتد مثلا اتفاقی که در عراق توسط امریکا افتاد این اتفاقات حرف اصلی متن ما است و میخواهم بگویم که صلح ظاهرا یک امر نشدنی است انگار دستی بالای همه دست ها است که این کار را غیر ممکن می کند.

*کاراکترها را چطور انتخاب کردید؟

من هنوز به این معضل دچار نشدم که از بازیگران بازنشسته درجه سه تلویزیونی یا سینمایی استفاده کنم. بازیگران این کار همه تحصیلکردگان رشته تئاتر هستند کسانی که دوره های مختلف اجراهای متعددی در تئاتر رفتند و هر کدام از یک رزومه درستی در تئاتر برخوردارند.

بنابراین چون می خواستم یک کار کارگاهی اساسی از پایه ایجاد کنم، به یک سری بازیگر با انرژی  و درجه یک احتیاج داشتم چون این کار کار بدنی دارد و فضا سخت و طاقت فرسا و بیومکانیک است و ادغام چند سبک با هم دارد، کسانی که ماحصل بازیگران کار شدند همه درجه یک و سخت کوش هستند و ماحصل اجرا برایشان خیلی مهم بود بنابراین حرفه ای ترین گروهی که در این اجراهای اخیر داشتم، دراین کار تجربه کردم.

*اجرایتان تا چه تاریخی است؟

این نمایش تا اواخر مهر ماه اجرا می رود البته ساعت اجرا از فردا، پنج شنبه، 23 شهریور به دلیل راحت تر شدن تماشاگر برای رفت و آمد به تماشاخانه به ساعت 30/19 تغییر کرده است.

*در روزهای ابتدایی استقبال از کار چطور بوده؟

باید بگویم که الان اگر من در تئاتر ایران یک بازیگر درجه سه بیاورم شاید اجرایش پر برود اما به چه قیمتی چون آن بازیگر سر تمرین نمی آید و میخواهد کارهای قبلی اش را تکرار کند من چون تجربه این کار را از زمان خاطرات هنرپیشه نقش دوم داشتم و آن کار هم پرفروش شد ، میدانم که به نظرم تئاتر خوب تماشاچی می آورد ، بنابراین من به جای اینکه تماشاچی ام را با اسم گول بزنم سعی کردم خود نمایش را درست بسازم و به شعور مخاطبم احترام می گذارم و میدانم که او هم تدریجا کار را پیدا میکند.

بنابراین شاید من نتوانم دویست میلیون بفروشم اما ترجیح می‌دهم 50 میلیون با شرافت بفروشم و تئاتر ایران به نظرم مبتلا به مشکلی شده که شاید دو سال دیگر ما تئاتری نداشته باشیم.

من سال گذشته بهترین کارگردان جشنواره فجر شدم اما برای اجرای نمایشم به هر سالنی که رفتم اصلا نمی‌پرسیدند که کارم چه کیفیتی دارد جایزه که هیچ! فقط می پرسند که چه کسی مرا معرفی کرده و چه کسانی در کارم بازی میکنند؟ اما اگر من بخواهم روی پای خودم بایستم غیر ممکن است که نوبت اجرا به من داده شود.

خیلی افراد هستند که از من با استعداد تر بودند که کار را رها کردند و رفتند به خاطر همین است که میگویم امیدی ندارم. متاسفانه خیلی از جوانان ما به خاطر بی توجهی در این عرصه به قهقرا می روند اما خیلی ها که اصلا کارشان این نیست تئاتر اجرا می کنند! حتی ورودی دانشگاه ها در این عرصه این را نشان میدهد.

*ممنون از وقتی که در اختیار ما قرار دادید.

تشکر از شما.

انتهای پیام/