«همه می‌دانیم در مورد مسائل زیست‌محیطی باید تصمیم‌های سیاسی سخت گرفت ولی همه قبول داریم که وقتی اشتغال درخطر باشد دیگر حرفی از محیط‌زیست باقی نمی‌ماند.»
به گزارش "پایگاه عدالت خواهان ایران" ، این حرف‌ها را نه ترامپ که اوباما رئیس‌جمهور سابق آمریکا زده است. آن‌ها هیچ‌کدام مسئله تغییرات اقلیمی اولویتشان نبوده است.
از ابتدا هم مشخص بود، توافق پاریس صرفاً تله‌ای برای کشورهای درحال‌توسعه و دارای منابع نفت و گاز جهت جلوگیری از رسیدن به قد و قواره کشورهای توسعه‌یافته است. دقیقاً مثل ان پی تی، پروتکل الحاقی و خیلی از معاهدات این‌چنینی که صرفاً ابزار کنترل اقویا علیه ضعفای جهانی است.
در این معاهده هم قرار بود در ازای کمک‌های بین‌المللی کشورهای درحال‌توسعه متعهد شوند تا استفاده از سوخت‌های فسیلی را کاهش دهند تا میانگین دما از این بیشتر نشود. مگر نه اینکه اگر کسی هم مقصر باشد کشورهای توسعه‌یافته‌اند که چندین برابر کشورهای درحال‌توسعه گازهای گلخانه‌های تولید می‌کنند؟
عجیب‌تر اما موضوع اشتیاق دولت‌مردان ایران (و البته خانم ابتکار تنها دولت زن ایران) و مجلس در تصویب سریع این توافق (کمتر از یک ربع در مجلس) بود، چیزی فاجعه‌آمیزتر از برجام. این شور و شوق ذلت‌بار برای رسیدن به دروازه‌های جهانی و دست همکاری دادن به هر عهدنامه خفت باری از کدام ذهن علیل و غرب‌زده‌ای بیرون زده است؟
زمانی که دولت روسیه بررسی موضوع این توافق را به بعد از 2020 موکول کرده و ترامپ این‌قدر راحت از این توافق خروج می‌کند رفتار ما همه را شگفت‌زده می‌کند.
ایران چنان تعهد سختی به کاهش سالانه 12 درصدی استفاده از سوخت‌های فسیلی تا 2030 داده که رئیس‌جمهور فرانسه در کمال بهت و حیرت گفت: تلاش‌های ایران به‌عنوان یکی از کشورهای درحال‌توسعه برای توافق پاریس با هیچ کشوری قابل‌مقایسه نیست!
هادی اینانلو