به گزارش پایگاه عدالت خواهان"مهدی محمدی_وطن امروز : پروژه تخریب ایران و زمان تصمیم بزرگ
پس از ناآرامی های دی 96 در ایران، یک درک عمومی ایجاد شد که اعتراضی زیرپوست جامعه ایرانی وجود دارد و باید آن را چاره کرد. از روزی که این اعتراض ها پایان یافته، ناظران و بازیگران، آشکارا و نهان، دو دسته شده اند. دست نخست آنها که تلاش کردند علت اصلی نارضایتی ها را درک کنند و بدون نفی اصل اعتراضات، برای جلوگیری از تبدیل اعتراض به آشوب از یک سو، و چاره کردن مشکلاتی که بخش هایی از مردم را معترض کرده از سوی دیگر، تلاش نمایند. نتیجه این رویکرد که رهبر معظم انقلاب اسلامی آن را هدایت کرده اند این بود که ایشان بابت معضلی که خود هیچ نقشی در ایجاد آن نداشته اند –یعنی وجود بی عدالتی در جامعه- و اساسا شکل گیری آن محصول بی توجهی سیستماتیک به دستورات، توصیه ها و تذکرات ایشان است، از مردم عذرخواستند و همزمان تلاش هایی برای انجام نوعی «اصلاحات فراقوه ای» در کشور آغاز شد که بازگشت پرداخت یارانه به بودجه 97 و جلوگیری از افزایش قیمت حامل های انرژی تنها بخش های رویین آن بوده است.
در سوی مقابل اما، کسانی که در روزهای آشوب کاملا منفعل و غافلگیر بودند، بویژه بخش هایی از دولت و تندروهای جریان غربگرای دوم خردادی، سعی کردند یک بازی چند لایه با هدف «تصاحب اعتراضات» را کلید بزنند.
1- هم دولت و هم غربگرایان دوم خردادی به خوبی می دانند –و پیمایش های مختلف مراکز متعدد این مسئله را تایید کرده است- که ریشه ناآرامی های دی ماه، عملکرد دولت در حوزه اقتصادی و ناامیدی فزاینده مردم از حل مشکلاتی مانند بیکاری و رکود در آینده بوده است. در هیچ کدام از مطالعات متنوع انجام شده، مردم یک «مسئله حاکمیتی» را به عنوان ریشه اعتراضات برجسته نکرده اند. حتی در نظرسنجی مرکز افکارسنجی دانشجویان که داده های آن در جلسه مرکز بررسی های استراتژیک به نحو مضحکی دستمایه تحلیل هایی قرار گرفت که سعی می کرد به ضرب و زور بگوید اعتراض مردم اقتصادی نیست، این حقیقت قابل پوشاندن نبود که اکثر مردم بیش از هر چیز از وضع معیشت خود ناراضی هستند و ناتوانی و بی عملی دولت در حل مشکلات این نارضایتی را بدل نوعی ناامیدی کرده که می تواند اعتراض را هم به آشوب مبدل کند.
2- دولت و شرکای تندروی آن در جریان دوم خرداد عمدا و در حالی که می دانستند مشکل مستقیما مربوط به خودشان است سعی کردند موضوع اعتراض را تحریف کرده و آن را سمت اصل نظام سوق بدهند. هم رییس جمهور و هم برخی تندروها که جزو سردمداران کودتای 88 بودند، تقریبا بلافاصله پس از خارج شدن از شوک اعتراضات، به تکرار مکانیکی این جمله پرداختند که «اعتراض مردم فقط اقتصادی نیست» با این هدف که هم اتهام را از خود دور کنند، و هم بتوانند بلافاصله مجموعه ای از باج ها و امتیازها را که مدت هاست در پی گرفتن آن از مردم و نظام هستند ولی موفق نمی شوند، به عنوان مطالبه مردم مطرح کنند. بویژه جریان اصلاح طلب که دچار نوعی بن بست فکری شده بود و می دید که جامعه و کشور ایران از شعار دموکراسی خواهی عبور کرده و خواهان نوعی اقتدار در اداره کشور است، سعی کرد همگام با ضد انقلاب، اصل نظام را مخاطب اعتراض ها معرفی و تلویحا تهدید کند که در صورتی که امتیازهای مدنظر آنها تامین نشود، اعتراض های بعدی در راه خواهد بود. در واقع دولت و اصلاح طلبان که هیچ تصمیمی برای مواجه شدن با مسائل اصلی معیشت مردم ندارند، با ورود به این فاز که اصلا معیشت مسئله مردم نیست، موضوع را دور زدند و تحریک برای ناآرامی های بیشتر را با هدف به دست گرفتن رهبری آن و فشار بیشتر به حاکمیت را در دستور کار قرار دادند.
3- دولت با تمام توان سعی کرد از نمایندگی مطالبات و اعتراضات واقعی مردم توسط نهادهای غیردولتی بویژه صدا و سیما و مطبوعات نیز جلوگیری کند. دولت صدای مردم را که می گفتند بیکار و گرفتاریم نشنید اما همزمان تلاش کرد دوربین صدا وسیما که صدای رنج مردم از بیکاری را روی آنتن برده بود، یا فلان نویسنده را که گفته بود اعتراض مشروع را باید به رسمیت شناخت و نمایندگی کرد، منشا و ریشه ناآرامی ها جلوه بدهد! در واقع دولت و تندروهای دوم خردادی نه فقط صدای رنج اقتصادی مردم را نشنیدند و آن را انکار و تحریف کردند، بلکه حتی تلاش کردند مانع ازآن شوند که دیگران هم صدای اعتراض واقعی مردم را نمایندگی کنند مبادا که توجه جامعه به سمت ریشه اصلی موضوع یعنی ورشکستگی جریان غربگرا در اداره کشور جلب شود.
4- در کنار همه اینها، یعنی انکار و تحریف مطالبه واقعی مردم و جلوگیری از شنیده شدن صدای اعتراض واقعی مردم، تلاشی سازمان یافته و هماهنگ برای انکار نقش طرف خارجی و ضد انقلاب در به خشونت کشاندن اعتراض ها نیز آغاز شد. بعضی از چهره های شناخته شده فعال در کودتای 88 گویی نگران کشف چیزی درباره خود باشند، کف و صابون برداشتند و با جدیت تمام به پاک کردن رد طرف خارجی از ناآرامی ها مشغول شدند. بخش های اقتصادی نظرسنجی ها را ندیدند ولی شعار فلان فریب خوردن منافقین در بهمان شهرستان علیه نظام را شاهدی مستحکم از این گرفتند که پس اعتراضات نه به دولت بلکه به اصل نظام و نه اقتصادی بلکه مثلا به نبود آزادی بیان و عدم برگزاری رفراندوم در ایران بوده است!
این روند مضحک عملا این جمع بندی را برای دشمن ایجاد کرده است–چنانکه امریکایی ها و صهیونیست ها به صراحت وبدون پرده پوشی گفته اند- که:
اولا- در دولت که اراده ای برای شنیدن صدای اعتراض واقعی مردم و حرکت به سمت حل مشکلاتی مانند بیکاری نیست
ثانیا- دولت و اصلاح طلبان با تحریف اعتراضات واقعی مردم و نشنیدن صدای آنها در واقع اعتراضات را تشدید هم می کنند
ثالثا- جریان انقلابی هم با این ملاحظه درست که نباید جامعه را از اینکه هست ناامیدتر کند مراعات دولت را خواهد کرد،
بنابراین، این بهترین فرصت است برای اینکه بر فشارهای خود بیفزاید و به اسطوره "ایران آرام" پایان بدهد. این نکته بسیار حیاتی است که توجه کنیم دشمن با میدان داری گروه هایی مانند منافقین –که صهیونیست ها صریحا در کنفرانس موسسه مطالعات امنیت ملی تل آویو گفته اند ابزار آنها برای ناآرام کردن ایران هستند- درصدد وارد کردن ایران به دورانی از خشونت بی پایان است.
می توان پیش بینی کرد که وقتی یک دولت بی عمل در کشور وجود دارد که حتی حاضر نیست صدای اعتراض مردم را بشنود، دشمن حس خواهد کرد فرصتی بی سابقه برای سوء استفاده از اعتراض های موجود، تشدید تحریم ها و بسیج کردن جمعیت آلوده در کشور برای به خشونت کشیدن کشور دارد.
دوباره همانند سال 88 نان تحریم در تنور فتنه پخته خواهد شد. مهم تر اینکه یک جریان سیاسی هم در کشور وجود دارد که همواره طرف آشوبگران و خشونت طلبان غش می کند و نه تنها خشونت را توجیه کرده و همواره حاکمیت را مقصر معرفی می کند، بلکه اساسا آن را فرصتی برای خود می داند تا بتواند مردم و نظام را تهدید کرده و از آنها امتیاز بخواهد.
این صرفا یک پیش بینی نیست. انبوهی از اطلاعات نشان دهنده این است که غربگرایان داخلی و خشونت طلبان خارجی به اجماعی تاریخی رسیده اند که هدف نهایی آن تخریب اقلیم ایران به امید براندازی نظام اسلامی است.
ناآرامی های [دوشنبه شبِ دروایشِ وحشی] در تهران را در همین راستا ارزیابی باید کرد. دشمن بستری از نارضایتی را در داخل آماده می بیند، یک شبکه همکار پای کار هم دارد که بدون هزینه در حال ترویج خشونت و سوق دادن اعتراض به سمت براندازی است.
مطالبه قاطعیت اکنون یک مطالبه ملی است. مردم می خواهند مشکلاتشان حل شده و آرامش به زندگی آنها بازگردد؛ و این، با وجود ملاحظه کاری با اوباش، یا رها کردن اصلاح طلبانی که اکنون به ایدئولوگ های خشونت تبدیل شده اند و روزها را می شمارند تا کی دوباره مملکت به هم بریزد، شدنی نخواهد بود. همانطور که حل مشکلات اقتصادی و مبارزه با فساد جز با قاطعیت و اقتدار میسر نیست، پایان دادن به خشونتی که دشمن تلاش می کند آن را در داخل کشور مزمن کنند نیز، با کمتر از آن ممکن نیست.
پس از ناآرامی های دی 96 در ایران، یک درک عمومی ایجاد شد که اعتراضی زیرپوست جامعه ایرانی وجود دارد و باید آن را چاره کرد. از روزی که این اعتراض ها پایان یافته، ناظران و بازیگران، آشکارا و نهان، دو دسته شده اند. دست نخست آنها که تلاش کردند علت اصلی نارضایتی ها را درک کنند و بدون نفی اصل اعتراضات، برای جلوگیری از تبدیل اعتراض به آشوب از یک سو، و چاره کردن مشکلاتی که بخش هایی از مردم را معترض کرده از سوی دیگر، تلاش نمایند. نتیجه این رویکرد که رهبر معظم انقلاب اسلامی آن را هدایت کرده اند این بود که ایشان بابت معضلی که خود هیچ نقشی در ایجاد آن نداشته اند –یعنی وجود بی عدالتی در جامعه- و اساسا شکل گیری آن محصول بی توجهی سیستماتیک به دستورات، توصیه ها و تذکرات ایشان است، از مردم عذرخواستند و همزمان تلاش هایی برای انجام نوعی «اصلاحات فراقوه ای» در کشور آغاز شد که بازگشت پرداخت یارانه به بودجه 97 و جلوگیری از افزایش قیمت حامل های انرژی تنها بخش های رویین آن بوده است.
در سوی مقابل اما، کسانی که در روزهای آشوب کاملا منفعل و غافلگیر بودند، بویژه بخش هایی از دولت و تندروهای جریان غربگرای دوم خردادی، سعی کردند یک بازی چند لایه با هدف «تصاحب اعتراضات» را کلید بزنند.
1- هم دولت و هم غربگرایان دوم خردادی به خوبی می دانند –و پیمایش های مختلف مراکز متعدد این مسئله را تایید کرده است- که ریشه ناآرامی های دی ماه، عملکرد دولت در حوزه اقتصادی و ناامیدی فزاینده مردم از حل مشکلاتی مانند بیکاری و رکود در آینده بوده است. در هیچ کدام از مطالعات متنوع انجام شده، مردم یک «مسئله حاکمیتی» را به عنوان ریشه اعتراضات برجسته نکرده اند. حتی در نظرسنجی مرکز افکارسنجی دانشجویان که داده های آن در جلسه مرکز بررسی های استراتژیک به نحو مضحکی دستمایه تحلیل هایی قرار گرفت که سعی می کرد به ضرب و زور بگوید اعتراض مردم اقتصادی نیست، این حقیقت قابل پوشاندن نبود که اکثر مردم بیش از هر چیز از وضع معیشت خود ناراضی هستند و ناتوانی و بی عملی دولت در حل مشکلات این نارضایتی را بدل نوعی ناامیدی کرده که می تواند اعتراض را هم به آشوب مبدل کند.
2- دولت و شرکای تندروی آن در جریان دوم خرداد عمدا و در حالی که می دانستند مشکل مستقیما مربوط به خودشان است سعی کردند موضوع اعتراض را تحریف کرده و آن را سمت اصل نظام سوق بدهند. هم رییس جمهور و هم برخی تندروها که جزو سردمداران کودتای 88 بودند، تقریبا بلافاصله پس از خارج شدن از شوک اعتراضات، به تکرار مکانیکی این جمله پرداختند که «اعتراض مردم فقط اقتصادی نیست» با این هدف که هم اتهام را از خود دور کنند، و هم بتوانند بلافاصله مجموعه ای از باج ها و امتیازها را که مدت هاست در پی گرفتن آن از مردم و نظام هستند ولی موفق نمی شوند، به عنوان مطالبه مردم مطرح کنند. بویژه جریان اصلاح طلب که دچار نوعی بن بست فکری شده بود و می دید که جامعه و کشور ایران از شعار دموکراسی خواهی عبور کرده و خواهان نوعی اقتدار در اداره کشور است، سعی کرد همگام با ضد انقلاب، اصل نظام را مخاطب اعتراض ها معرفی و تلویحا تهدید کند که در صورتی که امتیازهای مدنظر آنها تامین نشود، اعتراض های بعدی در راه خواهد بود. در واقع دولت و اصلاح طلبان که هیچ تصمیمی برای مواجه شدن با مسائل اصلی معیشت مردم ندارند، با ورود به این فاز که اصلا معیشت مسئله مردم نیست، موضوع را دور زدند و تحریک برای ناآرامی های بیشتر را با هدف به دست گرفتن رهبری آن و فشار بیشتر به حاکمیت را در دستور کار قرار دادند.
3- دولت با تمام توان سعی کرد از نمایندگی مطالبات و اعتراضات واقعی مردم توسط نهادهای غیردولتی بویژه صدا و سیما و مطبوعات نیز جلوگیری کند. دولت صدای مردم را که می گفتند بیکار و گرفتاریم نشنید اما همزمان تلاش کرد دوربین صدا وسیما که صدای رنج مردم از بیکاری را روی آنتن برده بود، یا فلان نویسنده را که گفته بود اعتراض مشروع را باید به رسمیت شناخت و نمایندگی کرد، منشا و ریشه ناآرامی ها جلوه بدهد! در واقع دولت و تندروهای دوم خردادی نه فقط صدای رنج اقتصادی مردم را نشنیدند و آن را انکار و تحریف کردند، بلکه حتی تلاش کردند مانع ازآن شوند که دیگران هم صدای اعتراض واقعی مردم را نمایندگی کنند مبادا که توجه جامعه به سمت ریشه اصلی موضوع یعنی ورشکستگی جریان غربگرا در اداره کشور جلب شود.
4- در کنار همه اینها، یعنی انکار و تحریف مطالبه واقعی مردم و جلوگیری از شنیده شدن صدای اعتراض واقعی مردم، تلاشی سازمان یافته و هماهنگ برای انکار نقش طرف خارجی و ضد انقلاب در به خشونت کشاندن اعتراض ها نیز آغاز شد. بعضی از چهره های شناخته شده فعال در کودتای 88 گویی نگران کشف چیزی درباره خود باشند، کف و صابون برداشتند و با جدیت تمام به پاک کردن رد طرف خارجی از ناآرامی ها مشغول شدند. بخش های اقتصادی نظرسنجی ها را ندیدند ولی شعار فلان فریب خوردن منافقین در بهمان شهرستان علیه نظام را شاهدی مستحکم از این گرفتند که پس اعتراضات نه به دولت بلکه به اصل نظام و نه اقتصادی بلکه مثلا به نبود آزادی بیان و عدم برگزاری رفراندوم در ایران بوده است!
این روند مضحک عملا این جمع بندی را برای دشمن ایجاد کرده است–چنانکه امریکایی ها و صهیونیست ها به صراحت وبدون پرده پوشی گفته اند- که:
اولا- در دولت که اراده ای برای شنیدن صدای اعتراض واقعی مردم و حرکت به سمت حل مشکلاتی مانند بیکاری نیست
ثانیا- دولت و اصلاح طلبان با تحریف اعتراضات واقعی مردم و نشنیدن صدای آنها در واقع اعتراضات را تشدید هم می کنند
ثالثا- جریان انقلابی هم با این ملاحظه درست که نباید جامعه را از اینکه هست ناامیدتر کند مراعات دولت را خواهد کرد،
بنابراین، این بهترین فرصت است برای اینکه بر فشارهای خود بیفزاید و به اسطوره "ایران آرام" پایان بدهد. این نکته بسیار حیاتی است که توجه کنیم دشمن با میدان داری گروه هایی مانند منافقین –که صهیونیست ها صریحا در کنفرانس موسسه مطالعات امنیت ملی تل آویو گفته اند ابزار آنها برای ناآرام کردن ایران هستند- درصدد وارد کردن ایران به دورانی از خشونت بی پایان است.
می توان پیش بینی کرد که وقتی یک دولت بی عمل در کشور وجود دارد که حتی حاضر نیست صدای اعتراض مردم را بشنود، دشمن حس خواهد کرد فرصتی بی سابقه برای سوء استفاده از اعتراض های موجود، تشدید تحریم ها و بسیج کردن جمعیت آلوده در کشور برای به خشونت کشیدن کشور دارد.
دوباره همانند سال 88 نان تحریم در تنور فتنه پخته خواهد شد. مهم تر اینکه یک جریان سیاسی هم در کشور وجود دارد که همواره طرف آشوبگران و خشونت طلبان غش می کند و نه تنها خشونت را توجیه کرده و همواره حاکمیت را مقصر معرفی می کند، بلکه اساسا آن را فرصتی برای خود می داند تا بتواند مردم و نظام را تهدید کرده و از آنها امتیاز بخواهد.
این صرفا یک پیش بینی نیست. انبوهی از اطلاعات نشان دهنده این است که غربگرایان داخلی و خشونت طلبان خارجی به اجماعی تاریخی رسیده اند که هدف نهایی آن تخریب اقلیم ایران به امید براندازی نظام اسلامی است.
ناآرامی های [دوشنبه شبِ دروایشِ وحشی] در تهران را در همین راستا ارزیابی باید کرد. دشمن بستری از نارضایتی را در داخل آماده می بیند، یک شبکه همکار پای کار هم دارد که بدون هزینه در حال ترویج خشونت و سوق دادن اعتراض به سمت براندازی است.
مطالبه قاطعیت اکنون یک مطالبه ملی است. مردم می خواهند مشکلاتشان حل شده و آرامش به زندگی آنها بازگردد؛ و این، با وجود ملاحظه کاری با اوباش، یا رها کردن اصلاح طلبانی که اکنون به ایدئولوگ های خشونت تبدیل شده اند و روزها را می شمارند تا کی دوباره مملکت به هم بریزد، شدنی نخواهد بود. همانطور که حل مشکلات اقتصادی و مبارزه با فساد جز با قاطعیت و اقتدار میسر نیست، پایان دادن به خشونتی که دشمن تلاش می کند آن را در داخل کشور مزمن کنند نیز، با کمتر از آن ممکن نیست.