به گزارش پایگاه عدالت خواهان"فارس نوشت: روزنامه انگلیسی ایندیپندت در گزارشی به ابعاد گسترده شکنجه‌هایی که مسلمانان آواره روهینگیا متحمل شده‌اند، پرداخت. در این مطلب همچنین گزارش تصویری به آسیب‌های جدی که این افراد متحمل شده‌اند، پرداخته شده است.
در این گزارش آمده است که بیمارستان‌های بنگلادش و نهادهای جهانی در تلاش هستند که خدمات درمانی در اختیار پناهجویان روهینگیا قرار دهند. در این مراکز موارد متعددی از آسیب‌های شدید و مشکلات روحی مشاهده شده است. ۲ کودک روهینگیا فقط یکی از موارد متعدد مثال‌هایی هستند که می‌توان به وضعیت اسف بار آنان اشاره کرد. «محمد» و «اختر» ۶ و ۴ ساله دارای موارد سوختگی بر روی بازوها و دیگر نقاط بدن هستند. یکی از بستگان آنها می‌گوید که این آثار در نتیجه اقدام نظامیان میانماری در به آتش کشیده شدن روستای محل زندگی این کودکان است و این در حالی است که ۲ تن از خواهر و برادران این کودکان هم یکی ۷ ساله و دیگری ۱۰ ماهه در پی حمله نظامیان کشته شدند. همه این مسایل در شرایطی هستند که پدر خانواده هم به وسیله نظامیان بازداشت شده است و تاکنون خبری از وی نیست.
از آغاز بحران مسلمانان روهینگیا، فقط بیمارستان کالج «چیتاگونگ» ۲۶۱ بیمار پذیرفته است. این افراد دارای آثار زخم، گلوله و آسیب‌های ناشی از انفجار هستند. بسیاری از این اشخاص به دنبال شدت جراحات جان باخته‌اند و شماری دیگر هم فلج شده‌اند.در برخی موارد، گزارش‌هایی از قطع عضو هم منتشر شده است.
بیمارستان «سادار» یکی دیگر از این مراکز درمانی است که تاکنون به درمان هزار و۴۷۶ نفر پرداخته است. علاوه بر زخم‌های چاقو، استخوان‌های شکسته، ضربه با کاردهای بزرگ از جمله آسیب‌هایی هستند که افراد متحمل شده‌اند. از آغاز بحران تاکنون بیش از ۶۰۰ هزار روهینگیا از زمان آغاز بحران به بنگلادش گریخته‌اند. گروه‌های ناظر حقوقی و اقلیتی که از محل گریخته‌اند از اقدام سازمان یافته در جهت راندن این اقلیت روهینگیا سخن می‌گویند و نهادهای وابسته به سازمان ملل از اقدامات صورت گرفته به عنوان پاکسازی قومی یاد می‌کنند. اما مقامات میانمار چنین اتهامی را رد می‌کنند و مدعی شده‌اند که اقدامات علیه شورشیان صورت گرفته است.
«آنوارا بگوم» ۳۶ ساله یکی از این افراد است وی یکی از پناهجویانی است که گفته که وقتی از خواب بیدار شده که خانه‌اش در حال سوختن در آتش بود و پیش از اینکه او بتواند از خانه فرار کند، سقف بر سرش خراب شده و لباس‌هایش که از جنس پلاستیک بودند، باعث سوختگی شدید او شدند و همسرش، ۸ روز او را با خود حمل کرد تا به یکی از ازدوگاه‌ها در بنگلاش رسید.
فردی به نام امام حسین، معلم یکی از مدارس این مناطق است. این معلم ۴۲ ساله زمان بازگشت از مدرسه، هدف حملات با چاقو قرار گرفته است.وی فردای آن روز همسر و ۲ فرزندش را راهی بنگلادش کرد و کمی بعد خود هم روستا را ترک کرد اما همچنان نتوانسته خانواده‌اش را بیابد. وی می‌گوید: «من می‌خواهم از دولت میانمار بپرسم که چرا به روهینگیاها آسیب می رساند و چرا از ما متنفر است؟ چرا ما را شکنجه می‌کند؟ با ما چه مشکلی دارد؟»
«محمد جابر» ۲۱ ساله که موارد متعددی از سوختگی بر روی بدنش وجود دارد و مدتی بینایی‌اش را در پی انفجار از دست داده بود. برادر و دیگر افراد، جابر را به بیمارستان آورده‌اند. «نور کمال» نوجوان ۱۷ ساله هم از حمله نظامیان به خود می‌گوید و اینکه چطور با اسلحه به سرش کوبیدند و با چاقو به او حمله کردند و یکی از بستگانش او را بیهوش و غرق در خون پیدا کرد. ۲ هفته طول کشید تا آنها به بنگلادش برسند. کمال می گوید: «ما خواستار عدالت هستیم و می خواهیم که جامعه جهانی به ما کمک کند تا عدالت اجرا شود.»
زنی ۵۰ ساله هم مورد ضرب و شتم قرار گرفته است و چندین ماه همسر و دختر و یکی از پسرانش در پی به آتش کشیده شدن محل زندگیشان کشته شدند.او تظاهر به مردن کرده تا اینکه نوه‌اش او را پیدا کرده بود.
از زمان پاکسازی قومی و خشونت‌ها علیه اقلیت روهینگیا، هزاران نفر از روهینگیا هر هفته از مرز این کشور عبور کرده‌اند و اغلب روزها و چندین هفته در راه هستند و با عبور از جنگ‌ها و کوه‌ها و مسیرهای خطرناک تلاش می‌کنند تا خود را به مسلمانان بنگلادش برسانند.
