به گزارش پایگاه عدالت خواهان" سید علیرضا کریمی نوشت: 1- ادب موجب عزت است علی الخصوص اگر از جانب یک مسئول باشد.مردم طبعا انتظار دارند منتصبان و منتخبان با ادبیاتی متین و وزین سخن بگویند.اگر مسئولی چاله میدانی اظهارنظر کند تصور نکند ضریب نفوذ سخن اش بالاتر رفته بلکه این ادبیات خود دافعه دارد فارغ از اینکه محتوا چه بوده است.
تجربه نیز این نکته را تایید می کند.رئیس جمهور سابق به زعم خود آنقدر در نقش مردمی، فرو رفته بود که باعث نزول شان ریاست جمهوری گشته بود.
بعضا وی واژه‌هایی به کار می برد که باعث می شد عرق شرم بریزیم. او تصور می نمود با این ادبیات سخیف، مردم بهتر او را درک می کنند اما غاقل از آنکه چنین تعابیری موجب انزجار است.
2-سید علی قاضی عسکر در جمع راهنمایان حجاج ایرانی در تالار اجتماعات بعثه مقام معظم رهبری مکه مکرمه با اشاره به برخی موضع‌گیری‌های منفی علیه حج و خدمتگزاران حجاج کشورمان گفته است: «بدون شک اگر این مرحله (عزیمت زائران به سرزمین عرفات و بازگشت آنها به مکه ) را با استعانت از پروردگار با موفقیت پشت سر گذاریم، همه کسانی که با حج دشمنی کرده‌اند سر جای خود خواهند نشست.»
3-وقتی خبر رسید که بالاخره مسئولان ایرانی و سعودی برای از سرگیری اعزام حجاج به سرزمین وحی به توافق رسیده اند بسیاری از سر دلسوزی و مشفقانه به آقایان توصیه کردند استنکاف و تامل بیشتری نموده تا خدای نکرده حادثه تلخی رخ ندهد و فاجعه منا تکرار نگردد.ضمن آنکه دولت سعودی تقریبا به هیچ یک از تعهدات خود جامه عمل نپوشانید و نه مشخص شد آن دو مامور خاطی سعودی چه شدند و نه تکلیف دیه جانباختگان منا روشن شد.
بهرحال طرح آن مطالب جملگی از سر دلسوزی بود و قطعا کسی به دنبال دشمنی نبوده است.برای مثال بنده نیز در یادداشتی خواستار آن شدم از آنجا که نمی‌توان آنچنان بر صدق گفتار مقامات سعودی صحه گذاشت بهتر بود تعداد کمتری از حجاج را روانه عربستان می‌نمودیم تا راستی آزمایی گردد.مسئولان سازمان حج آن زمان در پاسخ بیان نمودند؛ «مردم » ابزار آزمایش و امتحان نیستند.هرچند پاسخ قانع کننده نبود اما آیا چنین انتقاداتی به منزله دشمنی است؟
4-در چنین شرایطی آیا شایسته است نصیحت کنندگان و منتقدان را دشمن نامید و متقابلا با لحنی عجیب وعده داد که آنان سرجای خود خواهند نشست؟!در اینکه برخی نسبت به موضوع فوق غرض و مرض داشتند و نقدشان بودار بود شکی نیست اما آن مقام مسئول نبایستی همه را به یک چوب براند.ایشان می‌توانست میان منتقدان و دشمنان، مرزی قائل شده و سپس پاسخ می‌داد.
هرچند در برابر دشمنان احتمالی هم شایسته نیست از ادبیات نازل سود برد. حضرت امیر(ع) به لشکریان خود در جنگ صفین که معاویه و یارانش را دشنام می‌‌دادند فرمود: « من خوش ندارم که شما دشنام گو و بد زبان باشید.»/روزنامه آفتاب یزد
انتهای پیام/