به گزارش پایگاه عدالت خواهان"به‌هر حال باید با همین اینترنت‌ها این حوادث را اطلاع رسانی کرد اما همیشه فکر می‌کنیم ضدضربه هستیم و هیچ حادثه‌ای روی ما تأثیر ندارد به خودمان به‌عنوان یک قهرمان راوی حوادث نگاه می‌کنیم. در صف‌های امداد و نجات همیشه در ردیف اول هستیم، گوشی به‌دست از بهترین زاویه اتفاقات را پوشش می‌دهیم.
ما عنوان افتخاری خیرنگار روی خودمان را خیلی جدی گرفتیم. برای پوشش این اتفاقات به اینترنت‌های پرسرعت احتیاج داریم وگرنه خبر بیات می‌شود و روی دستمان می‌ماند و بازدید از کانال‌هایمان پایین می‌آید. در پوشش این اخبار به کسی هم رحم نمی‌کنیم نه حریم خصوصی می‌شناسیم نه می‌دانیم پخش چه صحنه‌هایی از جرم و جنایت برای رسانه‌های مجاز است. از نشان دادن آتش گرفتن آدم‌ها در ماشین در پی یک تصادف و پیدا شدن جسد آنها در سیل گلستان هیچ ترسی نداریم؛ اما پیام این خبرها را درک نمی‌کنیم. حاضر نیستیم برای امنیت جانمان اخبار هواشناسی را دنبال کنیم. بستر رودها را پاتوق می‌کنیم و از گرفتن سلفی در آنجا لذت می‌بریم. همه لذت‌های گشت و گذار در طبیعت و حتی دردهایش را به چشم بر هم زدنی با دنیا قسمت می‌کنیم اما حواسمان نیست که از خودمان فاصله گرفتیم.
ما دل‌رحم بودن را فراموش کردیم، به دیدن صحنه‌های خشونت‌بار داریم عادت می‌کنیم. برای کمک همیشه دیر می‌رسیم با اینکه زودتر از نیروهای امداد و نجات در صحنه هستیم فقط به عکس و فیلم گرفتن بسنده می‌کنیم. پیغام‌های سازمان‌های هواشناسی را جدی نمی‌گیریم. برای گرفتن عکس خودمان را به خطر می‌اندازیم و درباره مواجهه با زلزله و سیل چیزی نمی‌دانیم، خودآگاهی حلقه گمشده ما در سرچ‌های اینترنتی است. از این خودآگاهی می‌ترسیم اما از به اشتراک گذاشتن تصاویر دردناک آدم‌هایی که قربانی شدند هیچ ترسی نداریم. ما یک پارادکس بزرگ هستیم. کاش یک‌روز سنگ‌هایمان را با خودمان وا بکنیم تا معلوم شود با خودمان چند چندیم!