به گزارش پایگاه عدالت خواهان"کاشان اول در گفتگو با یکی از دوستان نزدیک ایوب آقایی که او نیز دانشجوی بورسیه دکتری دانشگاه کاشان و جزء دانشجویان استعداد درخشان دانشگاه کاشان است (و خواست اسمی از او برده نشود)، پرده از برخی انگیزه ها و پشت پرده های این اقدام بی سابقه در تاریخ دانشگاه کاشان برداشته است.

دوست ایوب آقایی گفت: ایوب شبانه روز در آزمایشگاه بود و به لحاظ علمی، به قدری نخبه بود که از تزی که در حال کار کردن روی آن بود، می توانست دو مقاله در نشریه نیچر (NATURE) بدهد و جالب تر این است که از کل ایرانی ها فقط یک نفر مقاله اش در نیچر پذیرفته شده است.

وی افزود: قبل از این اتفاق، ایوب چندین بار به خاطر فشارهای مالی فراوان و عدم تأمین هزینه های بورس دوره دکتری که بر عهده دانشگاه بوده است، حرف از خودکشی زده بود که ما هر بار او را آرام می کردیم.

این دانشجوی دکتری تصریح کرد: از طرفی او موضوعی را در زمینه سرطان برای پایان نامه اش انتخاب کرده بود که هزینه های آزمایشگاهی و … آن سنگین بود و کار زیادی هم می برد و لذا انجام پایان نامه اش به ترم 9 و 10 رسید و باید هر ترم حدود 5 یا 6 میلیون شهریه دانشگاه و یک میلیون هزینه خوابگاه می داد.

وی افزود: وزارت علوم باید طبق قانون حداقل ماهیانه یک میلیون تومان مقرری برای بورسیه به او می داد که این پرداخت به او صورت نمی گرفت.

این دانشجوی دانشگاه کاشان در ادامه گفت: وزارت علوم بابت هر دانشجوی بورسیه، 40میلیون تومان به دانشگاه می دهد که 40 درصد از آن یعنی 16 میلیون تومان طبق قانون باید برای رساله دانشجو اختصاص داده شود.

وی افزود: اما مسئولین دانشگاه می گویند که ما مصوبه داخلی گذرانده ایم که فقط 8درصد از این 40میلیون تومان یعنی 3میلیون و 200هزار تومان به دانشجو اختصاص داده شود.

دوست ایوب آقایی تصریح کرد: اما فشار اصلی این بود که هر جا برای جایابی بورسیه اش می رفت، به دلیل شایعاتی که وزارت علوم دولت تدبیر و امید پخش کرده بود که اینها بورسیه های احمدی نژاد و غیر قانونی هستند، علی رغم اینکه دانشجوی ممتاز و با معدل بالا و رزومه پژوهشی قوی بود، به خاطر انگیزه های سیاسی او را جایابی نمی کرده اند.

این دانشجوی دکتری ابراز کرد: یک بار می گفت در پورتال دانشجوی من زده اند که  25 میلیون بدهی به دانشگاه دارم که یعنی دانشجوی شبانه حساب کرده اند.

وی گفت: به خاطر همین فشارها، اعصاب ایوب خراب و استرس در چهره اش همیشه پیدا بود و از این وضعیت خود مداوم می رنجید.