کیهان، وی در تحلیلی که از سوی سایت خودنویس منتشر شده با بیان اینکه روحانی نمی‌تواند به سمت رویارویی با نظام پیش برود، می‌نویسد: روحانی به اصولگرایان سنتی و شکاف در اردوگاه اصولگرایان امید بسته است. پیوندهای او با بخش عمل‌گرای اصولگرایان به عنوان عضوی قدیمی از جناح راست سرمایه‌ای برای فعلیت بخشیدن به ائتلاف نیروهای میانه‌رو است. منتها این ایده از سال ۱۳۸۴ و همزمان با پیروزی محمود احمدی‌نژاد در انتخابات ریاست جمهوری نهم مطرح بوده ولی منجر به عمل سیاسی نشده است. البته چنین رویکردی باعث نزدیکی نیروهای حد وسط دو جناح قدیمی حکومت گشته ولی حالت استراتژیک پیدا نکرده است. فقط نوعی همنشینی‌های مقطعی و شکننده را به بار آورده که نتوانسته منجر به ائتلاف سیاسی پایدار شود.
وی می‌افزاید: مشکل اصلی نیروهای میانه در هر دو سوی میدان آن است که آنها اگر بخواهند بیشتر به سمت هم بروند با بحران هویت مواجه شده و متحدان سابق خود را از دست می‌دهند. چنین وضعیتی بقاء آنان در میدان سیاست را چالش‌پذیر می‌کند.
در ادامه این نوشته آمده است: اصلاح‌طلبان محافظه‌کار، اعتدالیون و حلقه رفسنجانی نیز تنگناهایی برای مقابله مؤثر با اصولگراها دارند. آنها نمی‌خواهند وارد تقابل رسمی و مستقیم با رهبری بشوند. از سوی دیگر خود این مجموعه‌ها نیز منسجم نیستند. اتحاد پایداری بین آنان وجود ندارد.
نوچه افراطیون حزب مشارکت و نهضت آزادی در تشنجات اواخر دهه ۷۰ در ادامه این نوشته یادآور شد؛ روحانی برای جلب مستمر حمایت اصولگرایان سنتی و میانه کار دشواری در پیش دارد. او باید امتیازات لازم را به آنها بدهد و همچنین اصلاح‌طلبان، حلقه‌یاران رفسنجانی و یاران روحانی نیز قبول کنند که موقعیت مسلط این جریان در مجلس دهم را به خطر نیاندازند. چنین چیزی اگر نشدنی نباشد کار خیلی سختی است. چنین اتوریته‌ای در جریان فوق وجود ندارد.
این اصلاح‌طلب فراری افزود: از سویی انتقاد و شکایت در داخل اصلاح‌طلبان از دولت روحانی رو به افزایش است. اخبار پشت پرده حکایت از دلخوری رفسنجانی می‌کند. از سوی دیگر عارف و جمعی از اصلاح‌طلبان تمایل دارند تمایز خود را از روحانی اعلام کرده و در قالب مستقل پا به رقابت‌های انتخاباتی بگذارند. همچنین نزدیک شدن بیشتر روحانی با اصولگرایان میانه‌رو و تعامل با آنها منجر به پدیده‌هایی چون وزیر کشور شدن رحمانی فضلی و عملکرد خنثی استاندارهای منسوب وی می‌شود.
افشاری نوشت: بنابراین با توجه به بحث‌های پیش گفته شده، روحانی ناگزیر از انتخاب تصمیمی راهبردی و تعیین کننده است. ادامه سیاست وسط ایستادن، مانورهای کلامی، محافظه‌کاری در عمل و سیاست نعل و به میخ زدن نمی‌تواند باعث عبور موفقیت‌آمیز وی از گذرگاه‌های پرخطر پیش‌رو شود.