1-  تا قبل از خرداد 1376 اصلاح طلبان در فرهنگ سياسي ايران به جناح چپ معروف بودند. اين جناح در دو تشكيلات مجمع روحانيون مبارز و سازمان مجاهدين انقلاب اسلامي تجلي مي يافت. اولين تضاد ميان جناح چپ و مرحوم رفسنجاني در سال 71 هنگامه انتخابات مجلس چهارم رويداد ، در آن زمان دولت وقت بدنبال اقتصاد آزاد و اجراي سياست تعديل اقتصادي بود. اين سياستها به لحاظ ايدئولوژيكي با نظرات اقتصادي جناح چپ اختلاف بنيادي داشتند. به همين دليل مرحوم رفسنجاني موافق ادامه حضور آنان در مجلس نبود عاقبت سياست بسمتي رفت كه در انتخابات مجلس چهارم جناح چپ بطور كامل حذف و مجلسي  هماهنگ با دولت وقت تشكيل شد.
2- اجراي سياستهاي اقتصادي دولت پنجم و ششم شكاف طبقاتي زيادي را در جامعه پديد آورده بود. قيمت ارز از 100 تومان در سال 69  به 500  تومان در سال 72 رسيده و نارضايتي هاي اجتماعي متعددي در گوشه و كنار كشور در حال شكل گيري بود. سياسيون جناح چپ از منتقدين اصلي سياستهاي اقتصادي مرحوم رفسنجاني بودند .  روزنامه سلام وابسته به اين جناح حملات تندي را عليه سياست تعديل اقتصادي انجام مي داد و دولت مرحوم رفسنجاني را مرتب نقد مي كرد. تا اينكه حزب كارگزاران سازندگي متشكل از تكنوكراتهاي دولت ششم پا به عرصه سياسي كشور گذارد اما اين حزب توانائي سياسي چنداني نداشت و بيشتر محفل سرمايه داراني بود كه پشتيباني مالي را برعهده داشتند.
3-  تاريخ رقم خورد تا خرداد 76 كه در كمال تعجب دو تفكر چپ (در ظاهر معتقد به عدالت اجتماعي) و كارگزاران (وابسته به مرحوم رفسنجاني) با يكديگر متحد شدند تا در انتخابات رياست جمهوري كانديداي مطلوبشان به قدرت برسد. اين اتفاق تبلور ديگري از نزديك شدن مرحوم رفسنجاني و چپها بود. اما ماه عسل اين دو خيلي دوام نيافت و جنگ سرد آغاز شد. آري رابطه ميان مرحوم رفسنجاني و چپها رابطه اتفاق در اهداف مقطعي بود و نه اتحاد در اهداف بلند مدت . در انتخابات مجلس ششم جناح چپ كه به اصلاح طلبان شهره يافته بودند در تهاجمات سنگين مرحوم رفسنجاني را مورد هدف قرار دادند تا جائيكه ايشان برغم راهيابي به مجلس ، چون رياست بر مجلس را منتفي مي دانست از نمايندگي آن استعفاء نمود.
4-  بعد از اين تاريخ عملاً اصلاح طلبان و مرحوم رفسنجاني رابطه خوبي در عرصه سياسي از خود بروز نمي دادند تا اينكه انتخابات سال 84 فرا رسيد. در انتخابات رياست جمهوري سال 1384 ، در مرحله اول اين انتخابات اصلاح طلبان همچنان مرحوم رفسنجاني را مورد حمله قرار مي دادند اما بعد از شكست كانديداهاي آنان ، در مرحله دوم و ظرف يك هفته به يكباره اختلافات كنار گذاشته شد و كساني چون بهزاد نبوي ، مصطفي تاج زاده و ساير اعضاي حزب مشاركت كه تا ديروز شديدترين حملات را عليه مرحوم رفسنجاني انجام مي دادند به حمايت از ايشان برخاستند تا مانع حضور رقيب قدرتمندشان در مسند رياست جمهوري شوند. نامبردگان در هفته آخر متصل به مرحله دوم انتخابات با حضور در تمامي مراسم ها و حتي پاركهاي تهران براي مرحوم رفسنجاني تبليغ ميكردند اما خيلي دير شده بود.
5-  آخرين اتفاق مرحوم رفسنجاني و اصلاح طلبان به انتخابات سال 92 باز مي گردد كه حاصل آن پيروزي يار و همدم ايشان بود. اما عدم بكارگيري اصلاح طلبان در مناصب دولتي گواه نگاه مرحوم رفسنجاني به اين جماعت و نوع روابط ميان آنان مي باشد. حال بايد ديد در آينده اين جماعت براي بقاء در جامعه سياسي ايران با چه كسي طرح رفقاقت مصلحتي خواهند ريخت؟