این هنرپیشه و دست‌اندرکار برنامه‌های طنز در این زمینه بیان کرد: « جرأت نقطه مقابل سازشکاری است که ما اسمش را می‌گذاریم عملکرد جنتلمن‌مآبانه یا پاس دادن به هم برای بقا. اجرای خیلی چیزها نیاز به جرات دارد و کسانی که پرونده پاکی دارند، جرأت عبور از سازشکاری را دارند. یکی تصادف می‌کند، هیچ کس به او کمک نمی‌کند، چون می‌گویند شاید پای ما هم وارد ماجرا شود. بعد تصور کنید چگونه یک عده جرات کردند وارد عملیاتی بشوند که به آنها گفته‌اند برگشتی در آن نیست. اگر ما بودیم چه کار می‌کردیم؟ امروز که شرایط کاملا عادی است، جواب آن دل و جرأت خارق‌العاده را با منفعت‌طلبی و سازشکاری‌ می‌دهیم. اگر جرأت انجام بعضی کارها را ندارید، پس چرا پست‌هایی را می‌گیرید که انجام وظایفش دل و جرأت می‌خواهد؟ تو که نمی‌تونی بتمرگ خانه‌ات».

درحالی که مجری برنامه دورهمی به نام و فرد خاصی اشاره نکرد اما روزنامه اصلاح‌طلب شرق آن را حمله غیرمستقیم مدیری به محمد جواد ظریف، وزیرخارجه کشورمان توصیف کرد[1]؛ موضوعی که سبب شد تا مهران مدیری بدان واکنش نشان دهد و بیان کند:‌ « در برنامه «دورهمی» راجع به هر موضوعى كه صحبت می‌شود، هيچ شخص خاص يا جناح سياسى يا جريان مشخصى در نظر نيست. «دورهمی» فقط به نقد نقاط تاريك و روشن خصلت‌هاى انسانى مى‎پردازد.»[2]

همچنین روزنامه آرمان مطرح کرد که «منتقدان می‌گویند که مدیری با بیان کلمه سازشکار نقدی به سیاست خارجی دولت یازدهم داشته است» و به همین بهانه دیگر سخنان مدیری را به باد انتقاد گرفت و موضوعات دیگر برنامه دورهمی از جمله «زیرآب‌زنی»، «تزویر و ریا» و ... را کنایه‌های سیاسی مدیری قلمداد کرد . [3]

روزنامه زنجیره‌ای ابتکار نیز در مطلبی با عنوان « مخاطب جور، ادبیات ناجور» حتی بیان داشت که کار مدیری استندآپ کمدی نیست و نوشت: « سیاری معتقدند که اگر باید صداوسیما تریبون منتقدان هم باشد، چرا این تربیون در اختیار افراد یا هنرمندان با نگاه‌های متفاوت قرار نمی‌گیرد؟ مهران مدیری پیش از این هم به خاطر حرف‌هایش در برنامه ای که راجع به طلاق بود، اعتراض های بسیاری را برانگیخت. مخالفان اعتقاد داشتند که مدیری با ادبیات نامناسبی به زن‌ها توهین کرده است. باید استند آپ کمدی را بشناسیم تا بتوانیم به قضاوتی فارغ از هیجان های آنی دست پیدا کنیم. به همین علت مطلب پیش رو راجع به استندآپ کمدی و ویژگیهای آن است.»[4]

مدیری پیشتر از معصومه ابتکار، رئیس سازمان محیط زیست که در این برنامه دعوت شده بود و عملکرد دولت را مطلوب ‌می‌خواند، بی تکلف پرسید که «پس چرا اتفاقی نمی‌افتد؟!»؛‌ سئوالی که در این شرایط در ذهن بسیاری از مردم ایران وجود دارد و شاید جرقه‌ای برای روشن شدن افکارعمومی بود. دولت نیز خود از رسانه‌های حامی‌اش این انتقاد را دارد که چرا دستاوردهای عملی‌اش را به مردم به خوبی نشان نداده‌اند و از این رو به شدت احساس کمبود می‌کند.

به نظر می‌رسد با توجه به اینکه مدیری مسائل فرهنگی، اجتماعی و گاهی اقتصادی روز را دستاویز سخنان طنز خود قرار می‌دهد، از این رو جریان خاصی نسبت به شباهت‌هایی که افکارعمومی نسبت به این سخنان با عملکرد دولت در ذهن‌شان تداعی می‌شود به شدت به هراس افتاده و آن‌را تبلیغات منفی علیه جریان خود پنداشته و سعی در خنثی سازی آن به این شیوه دارد.

با این حال اصلاح‌طلبان نشان دادند که تا این حد نیز بر نمی‌تابند که نسبت به منافع‌شان خدشه وارد شود و با حمله و راه اندازی پروپاگاندای علیه رسانه ملی سعی در خاموش کردن وجه انتقادی طنز دارند؛ موضوعی که اگر این جریان آن‌را به نفع خود ببیند قطعا با استقبال فراوان آن را در بوق و کرنا کرده و شیوه انتقادی عکسی را علیه رسانه ملی در پیش می‌گیرد که چرا جلوی چنین برنامه‌هایی را می‌گیرد؛ رویه‌ای که جریان اصلاحات برخلاف شعار «‌زنده‌ باد مخالف من» همواره به کار بسته‌ است و منتقد را با پروپاگاندا و هجمه خبری مرعوب و منزوی می‌کند.