بر اساس تصمیم اوپک در روز چهارشنبه، ایران مکلف شد سقف تولید خود را به 3 میلیون و 797 هزار بشکه کاهش دهد.

بر اساس گزارش اوپک از منابع ثانویه، سطح تولید نفت ایران قبل از تحریم ها 3 میلیون و 975 هزار بشکه بوده است. بدین ترتیب ایران مکلف شده تولید نفت خود را 178 هزار بشکه کاهش دهد.

پذیرش این کاهش از سوی زنگنه در اجلاس اوپک در حالی است که در دو سال اخیر، وی بارها پیش شرط موافقت ایران با هرگونه تصمیم اوپک درباره کاهش تولید را پذیرش سطح 4 میلیون بشکه ای تولید نفت ایران عنوان کرده بود.

مثلا دو ماه پیش زنگنه در اجلاس الجزایر بار دیگر این مسئله را عنوان کرد که شرط پذیرش فریز نفتی از سوی ایران رسیدن به ۴ میلیون بشکه تولید است.

 

 

زنگنه در ماه های ابتدایی وزارتش در دولت دهم این پیام نفتی را به بازار جهانی داده بود که حتی اگر قیمت نفت به 20 دلار هم سقوط کند، ایران از حقش در تولید 4 میلیون بشکه نفت در روز نمی گذرد.

 

 

سخنان آن روزهای زنگنه، یکی از عوامل موثر در تشدید سقوط نفت محسوب می شد.

همچنین در اجلاس دور گذشته فریز نفتی که شکست خورد، زنگنه اعلام کرده بود که ایران از سهمیه 14.5 درصدی خود در اوپک نخواهد گذشت که معادل 4.7 میلیون بشکه در روز از سقف 32.5 میلیون بشکه ای اوپک می شد. اما اکنون زنگنه با پذیرش سقف زیر 3.8 میلیون بشکه ای، عملا سهم ایران از اوپک را به 11.8 درصد کاهش داده است.

 

 

 

 

با پذیرش سقف کمتر از 3.8 میلیون بشکه ای تولید از سوی زنگنه، به نظر می رسد تمامی مواضع 3 سال اخیر وی درباره این که ایران از حق 4 میلیون بشکه در روز خود نمی گذرد، تبلیغاتی بوده است.

 

نکته مهم دیگر آن که در چند ماه اخیر زنگنه بارها تاکید کرده که تولید نفت ایران به 4 میلیون بشکه در روز رسیده است.

بنابراین تصمیم اوپک درباره تعیین سقف 3.797 میلیون بشکه ای، چیزی جز پذیرش کاهش تولید ایران نیست.

 

 

 

با توجه به حقایق فوق، مشخص است که شرط گذاری های یکی دو سال زنگنه، به حقیقت نپیوسته و ایران عملا از سهم خود در اوپک عقب نشینی کرده است؛ ضمن آن که ایران کاهش حدودا 200 هزار بشکه ای تولید خود را نیز پذیرفته است.

بنابراین، جشن و پایکوبی رسانه های حامی دولت درباره پیروزی زنگنه در کارزار اوپک، فقط شانتاژ رسانه ای است. این جشن های پیروزی درست شبیه جشن هایی است که پس از توافق های هسته ای از جانب حامیان دولت صورت می گرفت؛ جشن هایی که این روزها با بی نتیجه ماندن وعده های برجامی، مایه شرمساری برای آنها شده است. مشرق