فاطمه (س) جان ! جان عالم سوختی !

شعله ها در خیمه ها افروختی!

کلبه ئ احزان گلستان، میشود

آن بقیع ، گلزار و بستان میشود

میرسد یوسف به کنعان ، غم مخور!

میرود ایام هجران، غم مخور!

هرکه دارد فهرتو ، در آتشست

هرکه دارد مهر تو ، رند هست و مست

تربتت پنهان! ولی نوری چنان!

می درخشی  از بقیع بر شا ممان

نینوا با لاله ها آراسته

همچنان ماهی و سروی ، راستی!

مادرسادا ت! ای عرض خدا !

گرچه ما دوریم از تو ! کی جدا !؟

مسکین