به گزارش پایگاه عدالت خواهان" به نقل از آناج، همزمان با روز عاشورا ارتش نیجریه و شبه‌نظامیان مورد حمایت دولت این کشور به خانه‌ی شیعیان حمله‌ور می‌شوند و چند ده‌‌نفری را هم به شهادت می‌رسانند اما جیکِ وزارت امور خارجه‌ی ایران نیز در نمی‌آید.
وقوع چنین رخدادهای تلخی در سکوت سازمان‌های بین‌المللی دور از انتظار نیست و از قضای روزگار وقتی قابل پیش‌بینی‌تر می‌شود که وزیر امورخارجه ایران در سفر به نیجریه با قاتل شیعیان این کشور می‌نشیند و از آمادگی جمهوری اسلامی برای همکاری با نیجریه به منظور مبارزه با گروه‌های تروریستی می‌گوید اما به کشتار خمینی‌چی‌ها گریزی نمی‌زند و آن را یک فاجعه‌ی تروریستی قلمداد نمی‌کند.
تنها گناهِ شیعیان نیجریه‌ای حسینی بودن است اما همین‌ها در کمال تاسف از حمایت دیپلماسی ایرانی بی‌بهره مانده‌اند و بعد از ضرب‌وشتم و زندانی شدن شیخ زکزاکی دیگر کسی نیست تا در برابر ظلم‌هایی که در حق آنان می‌شود، ایستادگی نماید.
هرچند ظریف مدعی است هیچ‌‌گونه تغییری در اصول سیاستِ خارجه ایران رخ نداده است اما آنطور که قرائن گواهی می‌دهد، نقشِ ظلم‌ستیزی دستگاه دیپلماسی در عرصه‌ی بین‌المللی کمرنگ‌تر شده و دفاع از خمینیِ نیجریه و هوادارانِ او در برنامه‌های دیپلمات‌های ایرانی جایی ندارد.
آن گروه از اشخاصِ خوش‌خیالی هم که عدم پیگیری وضعیت شیخ زکزاکی در سفر ظریف به نیجریه را انکار می‌کردند در کنار علت آزاد نشدن رهبر شیعیان کشور، بر چراییِ سرکوب دوباره‌ی مسلمانان نیجریه‌ای پاسخ دهند و تاثیر دیپلماسی لبخندگونه‌ی وزیر امور خارجه‌ی ایران را در بهبود حالِ خمینی‌چی‌ها تشریح کنند.
بی‌شک چنانچه وزارت امور خارجه‌ی ایران در ماجرای کشتار اخیر مسلمانان نیجریه‌ای و حمله به بیتِ رهبر شیعیان واکنش قاطعی از خود نشان می‌داد و با به جای آوردن وظیفه‌ی برادری، پیگیر اوضاع آنان در مجامع بین‌المللی می‌شد، امروز دولت‌مردان این کشور به خود اجازه نمی‌دادند قریب به 90 میلیون مسلمان را در تنگنا قرار دهند و طرفدارانِ نهضت بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران را در سایه‌ی رفتارهای خشونت‌آمیز و غیرانسانی به شهادت برسانند.