ماجرا از آنجا آغاز شد که دو چهار راه مجاور ، نام های آزادی و جمهوری اسلامی بر خود دارند و شورای نامگذاری بهشهر با این توجیه که نام نهادن چهارراه مجاور به نام استقلال، موجب شکل گرفتن شعار استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی در کنار یکدیگر می شود، مصوبه ای را به امضا رساندند که بدون هیچ تردیدی، نتیجه ای جز ناراحتی خانواده های شهدا، مردم مومن و انقلابی و علاقه مندان و عاشقان انقلاب و نظام نخواهد داشت.
در بهشهری که همه کوچه و پس کوچه ها، خیابان ها و بلوارها، مزین به نام شهدای گلگون کفن انقلاب اسلامی است چرا باید تصمیمی این چنین عجولانه اتخاذ شود و با بهانه های نپذیرفتنی و مضحک، نام سردار شهیدی که همانند دیگر شهدای انقلاب و جنگ تحمیلی در شهر شهره است تغییر یابد؟
نام شهید موسی زاده چه بار سنگینی بر دوش شورای نامگذاری نهاده بود که حاضر نشدند آن را تحمل کنند و این چنین بی محابا تصمیم به تغییر نام آن گرفتند؟ آیا نمی شد خیایان و چهاراه دیگری در این شهر را به نام استقلال گذاشت؟ کنار هم گذاشته شدن این سه چهار راه چه دردی از مردم و چه مشکلی از بهشهر حل می کند که برای به دست آوردن آن حاضر به پاک کردن نام یک شهید از تابلوی این چهار راه شدند؟
در کشوری که همواره شعار زنده نگه داشتن یاد شهدا شنیده می شود چرا باید مرجعی رسمی که تشکیل شده از نمایندگان اداراتی همچون بنیاد شهید و امور ایثارگران است زیر بار این تصمیم اشتباه برود؟
باید از این پس بر در و دیوارهای بهشهر بنویسیم: شهدا شرمنده ایم! شرمنده ایم که دیگر حتی تحمل نام شما بر روی خیابان های شهر خود را نیز نداریم.بلاغ