به گزارش پایگاه عدالت خواهان"دست‌ها بالا می‌‌‌‌رود؛ پایین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. پلک‌‌‌‌‌ها باز و بسته می‌‌‌شود. لب‌‌‌ها از هم می‌‌‌‌‌گریزد و به هم می‌‌‌‌‌‌‌رسد. نفس در سینه نمی‌‌‌‌ماند، بالا نمی‌‌‌‌آید و صدا انگار صدای شکستن بغضی در سینه است. آسمان تاریک، خاک تاریک، آب تاریک، خورشید رفته است مگر از این عالم؟

و خرداد داغی بر سینه‌‌‌‌ی تاریخ پاکبازان دل داده‌‌‌‌‌‌ای است که چون فرزندی یتیم در سوگ مادر بر سر و سینه می‌‌‌‌کوبند و در عزای خورشید عالم تاب خون گریه می‌‌‌‌کنند و گویا دردی عظیم آن‌‌‌ها را فرا گرفته است که به قول بچه‌های لبنان، هم جان سوز، هم غم بار، هم حسرت آور است، مثل رحلت خمینی ...

جواد غفاری در آستانه‌ی سالروز رحلت امام خمینی(ره) با اظهار تاسف از آنان که راه امام(ره) را وارونه معرفی می‌کنند، می‌گوید: امروز برخی سعی دارند در راستای توجیح کرده‌های خویش امام خمینی(ره) را سازش‌‌کار معرفی کنند در حالی که امام ما و امام شهدا هرگز سازش‌کار نبود و چون امام حسین(ع) به معنای واقعی کلمه بر شعار هیهات من ذله ثابت قدم ماند و از همین رو معتقد بود تا رفع فتنه از جهان مبارزه خواهیم کرد.

وی ادامه می‌‌دهد: اگر امام روحیه‌‌‌‌ی سازش‌‌‌کارانه داشت بی چندوچون قطعنامه 598 را قبول می‌‌‌کرد در حالی که ایشان هرگز بر این عقیده نبود و آنگاه که تحت فشار اطرافیان قرار گرفت، امضای قطعنامه را چون جام زهری سرکشید.

رزمنده‌‌‌‌ی هشت سال دفاع مقدس خاطرنشان می‌‌‌سازد: البته آنان که امروز از امام استکبار ستیز، تصویری سازش‌کار می‌‌سازند، سعی دارند با این کار امام خامنه‌‌‌ای را نیز تندرو جلوه بدهند در حالی که این امام و آن امام در مرام و منش و تفکر هیچ تفاوتی با یکدیگر ندارند.

وی با یادآوری تاریخ زندگی امام راحل(ره) توضیح می‌‌‌دهد: امام فقط مرد سیاست نبود بلکه انسان وارسته و عابد و عارفی بود که در تمام زمینه‌‌‌‌های زندگی بر نظم و انضباط مقید بود، با کودکان مهربانی می‌کرد، ساده می‌زیست و درد مستضعفان را بر سینه داشت نه اینکه غرق در تجملات، قدرت و سیاست باشد.

این استاد دانشگاه بیان می‌کند: امام(ره) در ارتباط با خداوند چنان آرامشی داشت که وقتی خود را برای اقامه‌ی نماز آماده می‌کرد و اطرافیان با اضطراب بسیار خبر سقوط خرمشهر را به ایشان آوردند، فرمود: جنگ است دیگر! تکبیر گفت و به نماز ایستاد ...

وی تاکید می‌کند: امامی که ما شناختیم به هر آنچه می‌گفت ایمان داشت و بدان عمل می‌کرد، اگر به دیگران می‌‌گفت باید همه چیزمان را پای انقلاب بدهیم، خود نیز فرزند، جان، مال و آسایش و آرامش خود را فدای انقلاب کرد؛ فرزندش را شهید کردند و خود را سال‌‌ها به تبعید فرستادند که همواره در سختی‌های بسیار فراق اهل خانواده را نیز تحمل کرد اما هنگامی که داشت تبعید می‌‌‌شد، فرمود: اگر شده اقیانوس‌ها و دریاها را با قایق پشت سر می‌گذارم و پیام اسلام را به دنیا مخابره می‌کنم.

غفاری می‌افزاید: امام ما همانی است که فارغ از شهوت قدرت و مقام اجازه نداد فرزندانش منصبی در سیستم حکومت و دولت داشته باشند و امروز تک تک این خصایص در رهبر فرزانه‌ی انقلاب وجود دارد.