سابقه‌ی دیگر در توهین به مقدسات شیعی را خود بهاءالله در دست دارد. آن جا که وجود مقدس امام زمان علیه السلام را  موهوم خواند و نواب اربعه را افرادی گمراه معرفی کرد که بحث امام زمان و غیبت آن بزرگوار را به راه انداختند. البته وی در مقام توهین به علما و دانشمندان اسلامی نیز سابقه داشته و الفاظ زشت و ناپسندی را به دانشمندان شیعه سبت داده است. مثلا در موارد عدیده ای از کتاب ایقان ایشان را «همج رعاع» ـ حشراتی که به گرد سر حیوانات در گردشند ـ و «خراطین ارض» ـ کرم های زیر زمینی ـ می‌خواند. (از جمله ص 67 و 191) شیخ محمد باقر اصفهانی را که از علمای بزرگ عهد قاجار به شمار می‌آید، «ذئب» (گرگ) و میر محمد حسین امام جمعه اصفهان را «رقشا» (مار خوش خط و خال) خوانده است (قرن بدیع، ج 2، ص 305) او حتی پا را فراتر این نیز گذاشته و شیعیان را مشرک خوانده است.

ص 140 مائده ج 4 و نیز رحیق مختوم ص 595 آمده است: «لعمرالله حزب شیعه از مشرکین از قلم اعلی در صحیفه حمرا مذکور و مسطور.» این رویه در اخلاف ایشان نیز ادامه داشته و همواره مقدسات اسلامی مورد توهین و تعرض قرار گرفته است. اما آن چه که بسیار قابل توجه است و بهائیت را با این شاخص می‌توان شناخت، داوطلبی همیشگی اینان برای شرکت در چنین اموری است.

گویا مأموریت تاریخی این گروه برای شکستن خطوط قرمز مسلمانان و عادی جلوه گر کردن توهین به مقدسات ایشان تمامی ندارد. در بررسی و تحلیل تاریخ اهانت‌ها و هتک حرمت‌هایی که از شیعیان و علمای شیعه، توسط رهبران بهایی و پیروان این فرقه انگلیسی ساخته به تبعیّت از ایشان شده است و جسارت‌هایی که به مقدّسات و مقام رفیع ائمه‌ی شیعه صلوات الله علیهم اجمعین روا داشته‌اند، به این نکته‌ی اساسی و کلیدی پی خواهیم برد که محور این اقدامات و رفتار شنیع، هجمه به اعتقاد شیعیان به وجود مقدّس امام زمان علیه السّلام است.

به نظر می رسد با توجه به اینکه فرقه دست ساز بهائیت وقیحانه ترین توهین و اقدامات را علیه مبانی شرع و دین اسلامی در طول تاریخ تاسیس داشته است تا کنون حتی در زمان پیش از انقلاب نیز کسی جرات این گونه حمایت از اعمال شنیع بهایت را نداشته است و این گونه سخن گفتن و دیدار با اعضای این فرقه ضاله که توهین به امام زمان (عج) را هم در کارنامه سیاه خود دارند در آستانه نیمه شعبان بسیار تامل برانگیز است.