ثمره این همسویی و هماهنگی خود را در جلسات استیضاح و یا رای اعتماد وزار، اعلام وصول یا عدم اعلام وصول تذکر به تخلفات وزیران، قرائت یا عدم قرائت گزارش های تحقیق و تفحص و سرانجام تصویب 20 دقیقه ای برجام قابل مشاهده بود.

 

"اصولگرایی میانه‌رو" هم تعبیری بود که اصلاح‌طلبان و دولتی‌ها به لاریجانی و جریان همسو با خود در مجلس داده بودند تا حساب آنها را از سایر اصولگرایان جدا کنند. لقبی که در دل خود لقب "تندروی" را به سایر اصولگرایان نسبت می داد. "لاریجانی و فراکسیون رهروان" اصولگرایان محبوب اصلاح‌طلبان و دولتی‌ها شده بودند که در رسانه‌های مجازی و کاغذیشان با آنها علیه سایر اصولگرایان گفتگو می‌گرفتند و از لزوم همگرایی اصولگرایان میانه‌رو با دولتی‌های مدعی اعتدال سخن می‌گفتند. مساله‌ای که با واکنش اصولگرایان اصیل روبرو شد.

 

 

اما در صحنه قم اوضاع متفاوت بود. از آنجا که در شهر قم بواسطه ساختار متفاوت سیاسی اش، اقبالی به تشکل های اصلاح طلب وجود ندارد، لاریجانی با عنوان مستقل پای در عرصه انتخابات گذاشت، با این حال در روزهای پایانی انتخابات جامعه مدرسین در غیاب آیت الله یزدی، نام وی را به عنوان کاندیدای مورد حمایت خود در این شهر معرفی کرد، این در حالی است که فهرست سراسری اصلاح طلبان هم وی را به عنوان کاندیدای مورد حمایت خود در این شهر معرفی کرده بود.

 

سایرچهره‌های اصولگرایی در قم نیز امیرآبادی، ذوالنور و آشتیانی بودند و لاریجانی که خود را همیشه رای اول بلامنازع قم می‌دید، بی اعتنا به سایر چهره‌ها دیدارهای فشرده انتخاباتی‌اش در قم -از مجالس روضه تا سمنوپزان- را دنبال می‌کرد و شاید به زعم خودش می‌کوشید بدنه رایش را قوی‌تر کند. 

 

اما این‌بار مردم قم برخلاف توقع لاریجانی رای دادند و از مجموع 464071 رای  آقای امیر آبادی با  225556 رای نفر اول، لاریجانی با  162040 رای و با اختلاف  63هزارنفری به عنوان نفر دوم و ذوالنور با 143654رای به عنوان نمایندگان قطعی این شهر برگزیده شدند.