دوران "بیم و امید" به یکی از پرتناقض‌ترین دوران های اخیر تبدیل شده است؛ دورانی که عده ای از مسئولان دولتی در خطابه خوانی، شعارهای زیبا و مردم پسند می دهند اما همزمان عده ای دیگر، آشکارا برخلاف همان خطابه ها عمل می کنند.
پایگاه عدالت خواهان گلستان"1/5 سال است که عده ای تلاش می کنند تا در برخی مسایل، جو امنیتی، محرمانه، غیرعلنی و در نهایت، تریبون های یکطرفه را ایجاد کنند و با پنهان کاری از دیدگان مردم، تنها به خطابه خوانی یکسویه از جانب خود ادامه دهند.
براساس این گزارش، درحالی که شیخ حسن روحانی آشکارا می گوید "دوران پیام های یکطرفه به سر آمده است و کم کم به نقطه ای خواهیم رسید که دیگر جایی برای استبداد پیام نباشد، دیگر دوران پیام از طریق بلندگوها، تریبون ها و منبرهای یکطرفه به سر آمده است" و همچنین در جایی دیگر سخنرانی می کند که "زمان امنیتی بودن به سر آمده است"، اما همزمان، در همایشی که با حضور برخی دیگر از مسئولان ارشد دولتی و برای بررسی مذاکرات هسته ای در دانشگاهی برگزار می شود، نه تنها انتقال پیام کاملا یکطرفه صورت می گیرد و حتی اجازه پرسش و پاسخ به دانشجویان و اساتید را نمی دهند، بلکه با حضور پررنگ محافظان، تعطیل کردن کلاس دانشجویان و پایین کشیدن پلاکارهایی با مضمون دفاع از تیم مذاکره کننده و نقد مذاکرات توسط حراست دانشگاه، جو امنیتی سنگینی را در یک محیط علمی حاکم می کنند.
مگر در دستنوشته های دانشجویان چه نوشته شده بود؟ جملاتی از امام خامنه ای نسبت به «عدم اعتماد به آمریکا» و «عدم گره زدن سرنوشت کشور به مذاکرات»؛ بر روی این پلاکاردها جملاتی با مضمون «ما به اعتماد آمریکا احتیاجی نداریم»، «مساله هسته ای بهانه است» و «اگر مذاکرات هسته ای به نتیجه نرسید روی پای خود بایستید» نوشته شده بود اما همین اقدام ساده با برخورد سریع حراست مواجه شد، به گونه ای که بلافاصله ماموران حراست برای گرفتن دستنوشته ها از دانشجویان اقدام کردند و حتی کارت دانشجویی یکی از آنها را ضبط کردند!
آیا نصب و فعال کردن دستگاه مسدودکننده ارتباطات موبایل و بی‌سیم در محل همایش بررسی مذاکرات هسته ای، در راستای امنیتی کردن فضا نیست؟
این همه تفاوت از شعار تا عمل در یک دوره همزمان چه مفهومی دارد؟
مگر روحانی نگفته است که دوران پیام ها و تریبون های یکطرفه و زمان امنیتی بودن به سر آمده است؟ چرا به سخنان رییس دولت عمل نمی کنند؟
چرا طی 1/5 سال گذشته در موضوعاتی مانند "کرسنت" و "مذاکرات هسته ای" و حتی "محاکمه مهدی هاشمی"، افکار عمومی را در جریان مسایل قرار نمی دهند و با محرمانه کردن اموری که قطعا به یکایک ملت و حقوق آنان مربوط می شود، حتی اجازه نقد و بررسی آنها را هم صادر نمی کنند؟
چرا با زدن مُهر امنیتی بر پرونده کرسنت، بررسی درباره این موضوع ملی را ممنوع کرده اند؟
چرا درباره یکی از مهمترین پرونده های چند ده سال اخیر کشور، مذاکرات هسته ای، حتی به صداوسیما نیز اجازه برگزاری مناظره و گفت و گو با حضور موافقین و منتقدین روند مذاکرات را نمی دهند تا ابعاد مختلف این مذاکرات برای ملت ایران مشخص شود؟ و چرا باید بعضی از نخبگان منتقد توافق ضعیف ژنو و مذاکرات هسته ای را به پای میز محاکمه و دادگاه بکشانند؟
چرا دادگاه آقازاده معروف و کیفرخواست بسیار سنگین متهم که دارای ابعاد گسترده اقتصادی و امنیتی بعضا در سطح ملی است، از چشم مردم دور نگهداشته شده است؟
آیا مجموع این مسایل، ترویج هرچه بیشتر "استبداد پیام" که رییس دولت یازدهم مطرح کرد، نیست؟! آیا ایجاد چنین فضایی که هر روز بر ابعاد محرمانه هایش افزوده می شود، گسترش آزادی بیان و نقد است یا استقرار جو امنیتی؟!
مگر می توان به افکار عمومی و رسانه ها حکم داد که پیرامون مسایل مهمی که به سرنوشت آنها مربوط می شود، کسی حق پرسش ندارد؟ مگر می توان گفت که فقط هرچه ما می گوییم درست است و طیف گسترده منتقدان مذاکرات هسته ای و توافق ضعیف ژنو که دوبار تاکنون تمدید شده، اجازه طرح دیدگاه های خود در رسانه ملی را ندارند؟ مگر می توان مردم و مسئولان کشور مانند نمایندگان مجلس را از جزییات مذاکرات بی خبر گذارد؟ آنانی که چندی قبل ادعا کردند در امور امنیتی و جنگ روانی متخصص هستند، آیا نمی دانند که در عصر ارتباطات و دنیای اطلاعات، هیچ چیز تا ابد محرمانه نمی ماند و به زودی، قفل امنیتی نصب شده بر همه پرونده های مذکور برای ملت باز خواهد شد؟
آنانی که مدعای حقوقدانی هستند، آیا نمی دانند که این حق ملت است تا بدانند فرزندان انقلاب و نمایندگان مردم در مذاکرات هسته ای، چه کرده اند، چه داده اند و چه گرفته اند؟ آیا نمی دانند که این حق مردم است تا بدانند در کرسنت، چه بر سر بیت المال کشور آمده است؟
ملت بابصیرت ایران، با صبر و بردباری، مشغول رصد عملکرد مسئولان و مقایسه شعار و عمل آنهاست تا در فرصت لازم، دست به انتخاب شایسته بزند؛ فرصت هایی که از گذشته تاکنون و در آینده از همه آنها به بهترین شکل بهره برده است.